บทที่5: อย่าตามหาผม(คำมั่นสัญญา)

บทที่5: อย่าตามหาผม

ยองแจขับรถออกมายังสถานที่แห่งนี้ ค่อนข้างมั่นใจว่าจะเจอ หวัง แจ็คสันที่นี่ แต่ทว่า ความไม่กล้าเริ่มเข้าครอบงำ ยองแจไม่รู้ว่าจะทำตัวอย่างไรเมื่อเจอหน้าแจ็คสัน ไม่รู้ว่าสำคัญตัวเองผิดไปรึเปล่า ที่คิดว่าแจ็คสันตามหาตน สถานที่ที่ยองแจมาก็คือผับแห่งหนึ่ง ผับครั้งที่ตอนเขาและแจ็คสันเจอกัน ที่ยองแจมั่นใจว่าจะเจอแจ็คสัน เป็นเพราะว่ายองสืบดูประวัติมา เห็นว่า แจ็คสันคุมผับในกรุงเทพหลายแห่ง แต่ผับผับนี้เป็นผับใหญ่ ที่แจ็คสันชอบอยู่ตลอด เพราะฉะนั้น...ยังไงก็ต้องเสี่ยง

“ สวัสดีครับ....รับเครื่องดื่มอะไรดีครับ” ยองแจเลือกเดินมาที่ที่เงียบที่สุดของผับแห่งนี้ ซึ่งเป็นส่วนบาร์ และมีบาร์เทนเดอร์ประจำการอยู่

“ มาร์ตินนี่ แก้วหนึ่งฮะ” ยองแจยังไม่อยากเมา เลยเลือกสั่งค็อกเทล แต่จะว่าไปค็อกเทลตัวนี้ก็ค่อนข้างหนักพอตัวเลยนะ

“ สักครู่นะครับ” ยองแจพยักหน้ารับ ก่อนจะคิดไม่ตกว่าจะหาทางเจอ แจ็คสันอย่างไร

“ ขอโทษนะฮะ...ที่นี่ใครเป็นเจ้าของหรอฮะ” ยองแจเอ๋ยถาม บาร์เทนเดอร์คนเดิมทั้งๆที่ก็รู้อยู่แก่ใจ ว่าใครเป็นเจ้าของ

“ คุณแจ็คสันครับ แต่คนที่นี้เรียกว่า นายใหญ่ครับ วันนี้นายใหญ่ก็มานะครับ แต่คงดูแลความเรียบร้อยอยู่บริเวณชั้นบน” ยังไม่ได้ถามอะไรมาก บาร์เทนเดอร์ก็ตอบหมดทุกคำถาม ยองแจยิ้มแล้วพยักหน้าเล็กๆ

“ แล้ว...จะหาทางพบได้ไหมฮะ” ยองแจลองเสี่ยงที่จะถาม

“ นายใหญ่...เขาไม่ค่อยชอบลงมาสังสรรค์ อะไรมากมายหรอกครับ หมู่นี้ดูอารมณ์เสียมากเสียด้วย” บาร์เทนเดอร์ตอบ อาจจะเป็นโชคดีของยองแจที่ ตรงส่วนนี้ไม่ค่อยมีคน บาร์เทนเดอร์ถึงได้มาตอบคำถามได้ทุกข้อ

“ อารมณ์เสีย?” ยองแจขมวดคิ้ว

“ นายใหญ่ มีภาระเยอะนะครับ ตั้งแต่เรียนจบมา เขาไม่เคยมีหนทางเป็นของตัวเอง จะต้องรับผิดชอบงานของนายท่าน....เออ...ผมหมายถึง คุณพ่อของนายใหญ่น่ะครับ...อย่าหาว่าผมนินทานายเลย ผมก็แค่ลูกน้องหางแถว ไม่รู้อะไรมากหรอกครับ” นี่ขนาดไม่รู้มากนะเนี่ย....ยองแจแอบคิดในใจ

“ เมื่อไม่นาน รู้สึกว่าลูกน้องคนสนิทของนายใหญ่ คุยกันว่า นายใหญ่มีความรักครับ” ยองแจถึงกับชะงักทันที บาร์เทนเดอร์พูด

“ แล้ว...ยังไงล่ะ”

“ นายใหญ่ โดนสั่งห้ามมีความรักน่ะครับ...เลยทำให้ทุกคนคิดว่า นายใหญ่เจ้าชู้ แต่ความจริงอาจจะเป็นเพราะ นายใหญ่ถูกปลูกฝังมา ไม่ให้มีความรัก เขาถึงดูเจ้าชู้ ไร้หัวใจ...ผมเองก็ไม่ได้รู้อะไรมากกว่านี้แล้วครับ” ทันทีที่บาร์เทนเดอร์พูดจบ ยองแจได้แต่คิดไม่ตก

 เพราะอะไร แจ็คสันถึงโดนสั่งห้ามมีความรัก แล้วถ้ามีล่ะ...จะเกิดอะไรขึ้น แล้วใครกันที่ทำให้แจ็คสันมีความรัก ยองแจจะไม่คิดเข้าข้างตัวเองเด็ดขาด ว่าเป็นตัวเอง แต่ทว่า หัวใจยองแจเต้นเร็วมากยามที่ได้ฟังเรื่องราวจบ

“ เฮ้อ...ทำไงดี ยองแจ” ยองแจบ่นพึมพำกับตัวเองเบาๆ ทีตอนมาให้อ่อยถึงที่ล่ะไม่ใส่ใจ ยองแจคิดว่า ไม่ควรอยู่แล้วล่ะ กลับดีกว่า ถึงยังไง แจ็คสันก็มีความรักไม่ได้ เขาคงไม่ตามหาตนให้ไปเป็นภาระแน่ๆ ยองแจลุกขึ้นเตรียมหยิบเงินจ่าย แต่ทว่า...

“ อ้าว! สวัสดีครับนายใหญ่ ทำไมวันนี้ลงมาล่ะครับ” ยองแจที่กำลังก้มหาเงินให้กระเป๋าถึงกับสะดุ้ง

“ เมื่อกี้มาส่งเพื่อนน่ะ...วันนี้ลูกค้าบางนะ” แจ็คสันพูดทักทายกับบาร์เทนเดอร์ ก่อนจะนั่งลงตรงที่นั่ง ห่างจากยองแจแค่สองเก้าอี้...ยองแจอยากจะบ้า ไอ้ตอนที่อยากเจอล่ะไม่มา ไอ้ตอนจะกลับนี่โผล่หน้า

“ ครับ...นายใหญ่จะรับเครื่องดื่มอะไรไหมครับ”

“ ว้อดก้าล่ะกัน” โธ่! แดกเหล้าแรงซะด้วย ยองแจบ่นในใจ

“ สักครู่นะครับ...” เมื่อบาร์เทนเดอร์หันไปหาเครื่องดื่มที่นายใหญ่ของเขาต้องการให้ ฝากยองแจเองก็คิดไม่ตกว่าจะลุกยังไง ไม่ให้เป็นที่สนใจ แถมจะจ่ายเงินยังไง เพราะ บาร์เทนเดอร์ ไม่อยู่ให้จ่ายล่ะ ระหว่างที่รอเหล้า แจ็คสันก็ก้มหน้าอยู่กับโทรศัพท์ตัวเอง...อาจจะเป็นโชคดีของยองแจก็ได้

“ ได้แล้วครับนายใหญ่”

“ ขอบใจนะ” แจ็คสันพยักหน้าให้พนักงานของตนเบาๆ แล้วก้มลงดูโทรศัพท์อีกครั้งหนึ่ง

“ คุณครับ...มาร์ตินนี่หมดแล้ว รับเพิ่มไหมครับ” ในระหว่างที่ยองแจกำลังจะหาทางหลบแบบเงียบๆ ไอ้บาร์เทนเดอร์ตัวดีดันเรียกซะนี่ ยองแจยิ้มให้เล็กๆ ก่อนจะขยี้ผมตนอย่างหงุดหงิด จะเซตมาดีแค่ไหนไม่สนใจแล้วโว๊ยยย

“ เหอะๆ ไม่ดีกว่าฮะ กลับดีกว่า” ยองแจหยิบเงินส่งให้กับบาร์เทนเดอร์ ก่อนจะหันไปมองแจ็คสัน ที่บัดนี้มองตนอยู่จริงๆ แจ็คสันที่มัวแต่นั่งเล่นโทรศัพท์จะไม่มองสักนิด ถ้าหากว่าไม่ได้ยินเสียงที่ตามหา

“ สะ...สวัสดีครับ คุณ...แจ็คสัน” ยองแจทำอะไรไม่ถูก ได้แต่กล่าวสวัสดีสั้นๆ และเตรียมจะหนี แต่ทว่า แจ็คสันคว้ามือไว้เต็มๆ ตอนนี้แจ็คสันกำลังอึ้งอยู่ เน้นว่ามากๆ เพราะหลังจากคืนนั้น แจ็คสันสั่งให้คนตามหา คนที่ชื่อยองโพ ให้ไปตามถึงมหาวิทยาลัย สืบหาประวัติคนที่ชื่อยองโพทุกคน แต่กลับไม่เจอเลย ยอบรับจากใจ อารมณ์เสียมาก...แต่ใครจะไปคิด นี่มานั่งให้เห็นถึงที่ มาหาเขาถึงที่!

“ ยองโพ...คุณ...” ยองแจเกือบลืมไป ว่าโกหกชื่อจริงๆของตนไว้อยู่

“ มีอะไรรึเปล่าครับนายใหญ่” เสียงบาร์เทนเดอร์ร้องถาม

“ ไม่มีอะไร...สั่งคนทุกคนห้ามยุ่งกับห้องพักฉันนะ!!” แจ็คสันไม่ได้ตอบคำถาม แต่หันไปสั่งแทนก่อนจะดึงแขนยองแจให้เดินตามไป

“ ดะ...เดี๋ยวก่อนสิคุณ!” ยองแจถึงกับร้องเสียงหลง

“ ผม..คิดถึงคุณยองโพ” แจ็คสันเห็นว่า ยองแจในนามยองโพขัดขืนไม่ยอมเดินตามเลยตัดสินใจอุ้มขึ้น ไม่สนใจเสียงโวยวายอะไรเลย รู้แค่ว่า คิดถึง คิดถึงมากจริงๆ  

“ อือ...ปล่อยนะ! คุยกันก่อนสิ!” ยองแจผวา เมื่อแจ็คสันพาตัวเองเข้ามาในห้องห้องเดิมพร้อมค่อยๆวางตนลงบนเตียง ยองแจถอยหนีแจ็คสันสุดผนังเตียง ส่ายหน้าท่าเดียว

“ ผมมีเวลาคุยกับคุณได้เสมอ...แต่ตอนนี้ผมคิดถึงคุณ”

****

“ อุ้บ! “ ยองแจถูกแจ็คสันเอามือกั้น อณาเขตแบบไม่ให้หนีไปไหนทั้งสิ้น ก่อนจะกดริมฝีปากของตนเองลงบนริมฝีปากของยองแจ ยองแจเองก็ไม่ดิ้นอะไรทั้งสิ้น เหมือนรู้อยู่แก่ใจ ว่าการมาหาแบบนี้ สุดท้ายก็ต้องจบที่บนเตียง...

“ อือ...” ยองแจปล่อยให้ร่างสูงได้เข้ามาลิ้มรสความหวานภายใน เหมือนจูบครั้งนี้จะยาวนานมาก เพราะแจ็คสันดูเหมือนจะไม่ยอมละลิ้มฝีปากออกจากร่างเล็กง่ายๆ มือแกร่งค่อยปลดเสื้อคลุมของร่างเล็กออกเบาๆ ยองแจกลับยอมให้ถอดอย่างไม่น่าเชื่อ อย่าว่าแต่แจ็คสันที่ไม่เชื่อเลย ยองแจเองก็ไม่เชื่อตัวเอง ยอมปล่อยให้คนตรงหน้าถอดง่ายๆเฉยเลย

“ อือ...คุณหวานเหมือนเดิมเลยนะ...รู้ไหมว่าคุณน่าหลงใหลมากแค่ไหน” แจ็คสันเอ๋ยขึ้นเบาๆหลังจากละริมฝีปากออกจากร่างเล็กแล้วแจ็คสันจึงค่อยๆถอดเสื้อผ้าตัวเองออกบ้าง

“ ยะ...อย่ามอง..” ยองแจรู้สึกแปลกๆกับสายตาที่ดูเหมือนอยากจะกินตัวเองเข้าไปอย่างไงอย่างงั้น

“ ไม่ให้มองได้ไง คุณออกจะสวย น่ารักขนาดนี้” แจ็คสันได้เอาแต่ลูบผิวกายของร่างเล็กตรงหน้าไปมา ใบหน้ายองแจถึงกับเห่อร้อนขึ้นมาอย่างไม่รู้สาเหตุ

“ อือ...คุณ...ยะ...อย่าสิ” ยองแจเอาแต่หดตัวหนีจากริมฝีปากของร่างสูง ที่ไล้จูบมันไปทุกสัดส่วน และก็ทิ้งรอยไว้ทุกส่วนเช่นกัน แจ็คสันได้ทิ้งร่องรอยไว้ทั่วหน้าท้องเนียนของร่างเล็กก่อนจะกลับมา ที่เม็ดทับทิมสองเม็ดสีหวาน แจ็คสันค่อยๆไล้ปลายลิ้นของตัวเองไปทั่วก่อนจะดูดกลืนมันอย่างหลงใหล

“ อือ...ยะ...อย่า...ไม่เอานะคุณ” ยองแจมีความรู้สึกว่าอยากจะละลายหายไปซะเดี๋ยวนี้

“ หวานจริงๆ หวานไปทั้งตัวเลย...คุณทำให้ผมไม่อยากมีเซกส์กับใครอีก...คุณต้องรับผิดชอบ” แจ็คสันเอ๋ย ก่อนจะพลิกร่างเล็กให้นอนคว่ำ แล้วไล้จูบไปทั่วแผ่นหลังของร่างเล็ก ทุกตารางนิ้วแจ็คสันไม่อยากเห็นที่ว่างเลย

“ อือ...คุณ! ไม่เอา! ตรงนั้น!” ยองแจผวาเฮือกใหญ่ เมื่อแจ็คสันไล้ริมฝีปากไปตรงส่วนบ่นท้ายของตนเองก่อนจะยกมันขึ้น เผยให้เห็นช่องทางสีหวานของทางเข้าด้านใน แจ็คสันมอง อย่างไม่นึกรังเกียจ แล้วค่อยๆใช้ริมฝีปากจูบลงไปเบาๆ แล้วใช้เรียวลิ้นเลียมันเบาๆเพื่อเปิดช่องทาง ยองแจถึงกับดิ้น พล่าน แต่แจ็คสันก็ยึดเอาไว้ จนทำได้แค่กำผ้าปูเตียงแน่น

“ อือ..อ่า..อือออ...ฮึก...” ยองแจร้องไม่เป็นภาษา

“ ฮึก! คุณ! ไม่เอา มันไม่ดี....อือ...” ยองแจเบิกตากว้างเมื่อแจ็คสันเอาเรียวลิ้นสอดเข้ามายามที่ตนเองเผลอ ยองแจถึงกับสะดุ้งรับรู้เลยว่า ปากทางตนเองนั้นร้องวูบวาบขึ้นมาทันที แจ็คสันแช่ทิ้งไว้สักพักก่อนจะใช้ส่งนิ้วเรียวเขาไปแทน

“ คราวก่อน...ผมไม่รู้ว่ามันเบิกทางอย่างไง...ผมไปดูคลิปศึกษามาแล้ว...ครั้งนี้คุณจะไม่เจ็บแน่ๆ คนเก่งของผม” แจ็คสันพูดเสียงแหบ ก่อนจะกดจูบลงบนศรีษะร่างเล็กอย่างหลงใหล ยองแจตอนนี้ใบหน้ามีคราบน้ำตาเพราะความเสียวส่านจับใจ

“ ฮึก...คุณ...ตรงนั้น...อือ” เมื่อนิ้วเรียวสัมผัสโดนจุดสำคัญภายในร่างเล็ก ยองแจถึงกับครางไม่เป็นเสียง แจ็คสันเมื่อเห็นว่าจับจุดได้แล้ว ก็ค่อยๆเพิ่มจำนวนนิ้วขึ้นเรื่อยๆ พร้อมกับขยับเข้าออกเป็นจังหวะ ยองแจหอบหายใจเสียงดัง เพราะความเสียว

“ อือ....ผมจะไม่ไหวแล้ว...ฮึก” ยองแจเอ๋ยแจ็คสันรีบชักมือออกก่อนจะแยกขาเรียวให้กว้างกว่าเดิม

“ ทนหน่อยนะ...ผมจะเข้าไปแล้ว” แจ็คสันกระซิบข้างหูยองแจเบาๆ ยองแจพยักหน้า แจ็คสันจึงค่อยๆดันแก่นกายของตัวเองเข้าไปทางช่องทางสีหวานนั้นเบาๆ ยองแจเกร็จตัวรับความใหญ่ที่กำลังเข้ามา แจ็คสันกดจูบลงบนแผ่นหลังและขมับของร่างเล็กอย่างแผ่วเบา

“ อือ...อย่าเกร็งสิครับ..คนเก่งของผม” แจ็คสันเอ๋ยปลอบประโลมเบาๆ ยองแจพยัหน้าก่อนจะยอมปล่อยตัวสบายๆ มือก็กำผ้าห่มแน่นยามที่แก่นกายนั้นกดลงมา แจ็คสันค่อยๆกดลงไปอย่างช้าๆให้ร่างเล็กไม่เจ็บ แต่ก็พอจะรู้ว่าคงเจ็บ เพราะร่างเล็กกัดริมฝีปากตัวเองแน่น

“ หมด...ยะ..ยัง” ยองแจถามเสียงอ่อน

“ หมดแล้วครับ...หมดแล้ว...เก่งมากครับ” แจ็คสันว่า ยองแจถึงกับถอนหายใจเมื่อรู้ว่าเข้ามาหมดแล้ว

“ เอาล่ะนะ...” แจ็คสันค่อยๆขยับแก่งกายเข้าออกช้าๆ เพื่อให้ร่างเล็กปรับสภาพได้ ยองแจกำผ้าปูเตียงแน่น ยามที่แจ็คสันถอดออกไปช้าๆจนเกือบสุดลำแล้วกลับเข้ามาทีเดียวมิด

“ โอ๊ย! อย่าแกล้งสิ!” ยองแจโวยวาย แจ็คสันขำเล็กๆ ก่อนจะจับตัวร่างเล็กให้ ผลิกตัวกลับมาหาตนเอง แล้วยกขาเรียวแยกออกให้กว้างกว่าเดิม ท่านี้ค่อยโอเคหน่อย เห็นหน้าชัดดี ยองแจนิ่วหน้าด้วยความเสียวแปลกที่จู่ๆร่างสูงมาจับตัวเองผลิกตัวเข้ามาหา ทั้งๆที่แก่นกายยังคาอยู่แบบนี้

“ ผมเอาจริงล่ะนะ” แจ็คสันว่า เมื่อเห็นว่าได้ท่าแล้ว ก่อนจะค่อยๆ เพิ่มจังหวะการเข้าออกขึ้นลง จนเร่งจังหวะอย่างเร็ว แจ็คสันดึงออกมาจนเกือบสุด แล้วดันกลับเข้าไปทีเดียวมิดด้ามอย่างเร็วและแรง จนยองแจห่อตัวตามเพราะความจุกและเสียว

“ ฮึก....เบา...อือ...เบาๆสิคุณ....ฮึก..” ยองแจเอามือดันหน้าท้องที่มีแต่ซิกแพคเป็นสอนสวย เพื่อต้านแรงจากคนตรงหน้า แต่ดูเหมือนจะไม่เป็นผล

“ ซี้ด...คุณรัดผมแน่นจริงๆเลย...อ๊า” แจ็คสันครางอย่างพอใจ

“ อือ...ตรงนั้น....ฮึก...” ยองแจครางออกมาเมื่อแจ็คสันกดลงไปตรงจุดสัมผัสภายในของตัวเอง

“ ตรงนี้หรอ” แจ็คสันถามก่อนจะเร่งจังหวะในเร็วขึ้น ตอบรับสัมผัสภายในที่ร่างเล็กตอดรัดอยู่อย่างพอใจ ก่อนจะยึกสะโพกของร่างเล็กแน่น แล้วใส่ไม่ยั้ง

“ ฮึก...อะ...อ่า...อือออออ”

“ อ๊ากกกก” แจ็คสันครางออกมาก่อนจะปลดปล่อยน้ำรักของตนเข้าไปภายในร่างเล็กเต็มๆ ยองแจนิ่วหน้าเมื่อรับรู้ว่าว่าร่างสูงปลดปล่อยเข้าไปภายใน ร้อนวูบไปทั่วท้องเลย เมื่อร่างสูงปลดปล่อยแล้ว ร่างเล็กเองก็ตามไปติดๆ เมื่อความต้องการสิ้นสุด ร่างเล็กทิ้งตัวลงบนหมอนอย่างอ่อนแรง

“ เก่งมาก...คุณเก่งมาก “ แจ็คสันเอ๋ยชมก่อนจะจูบลงบนแก้มใสอย่างพอใจ

“ เฮือก...คุณ....เอามันออก” ยองแจสั่งให้แจ็คสันเอาแก่นกายของตัวเองออกจากร่างของเขา เพราะมันรู้สึกไม่สบายตัวเลย และกลัวว่ามันจะไม่สิ้นสุดแค่นี้น่ะสิ

“ อย่าพึ่งสิ...ผมยังไม่หายคิดถึงคุณเลย”  ยองแจเบิกตากว้าง ส่ายหน้าระรัว

“ พะ...พอแล้ว...” ยองแจส่ายหน้า ส่งสายตาขอความสงสาร

“ คุณทำให้ผมไปมีเซ็กส์กับใครไม่ได้อีกเลย หลังจากวันนั้น คุณต้องเห็นใจผมสิ” แจ็คสันว่า ก่อนจะยิ้มมุมปากเล็กๆ ยองแจสะดุ้งเฮือกใหญ่เมื่อรับรู้ว่า ไอ้แก่นกายบ้านี่ มันตื่นอีกแล้ว

“ ฮึก...จะเอาจริงหรอ” ถามก่อนเพื่อความแน่ใจ

“ จริงสิครับคนเก่งของผม”

“ ฮึก....อือ....” ยองแจผวา เมื่อแจ็คสันอุ้มเขาขึ้นนั่งบนตัก ทั้งๆที่แก่นกายยังฝันอยู่ในตัวของเขา

“ ลองท่านี้ดูบ้างเนอะ” แจ็คสันว่าก่อนจะดันแผ่นหลังอีกฝ่ายชิดผนังเตียงแล้วกอดเอวร่างเล็กไว้แน่น

“ เอาล่ะนะ” แจ็คสันเอ๋ยก่อนจะยกร่างเล็กขึ้นเล็กน้อยให้แก่นกายหลุดออกมาแล้วแทงสวนเข้าไปจนสุดด้าม ยองแจผวากอดคอร่างสูงแน่น

“ ฮึก...ลึกไปแล้ว...มันลึกไปแล้วนะ” ยองแจเอ็ดทั้งน้ำตา น้ำตาใหลเป็นทางเพราะความเสียวส่าย แถมช่องทางมันล่อลื่นมากกว่าเดิมอีก เนื่องจากน้ำรักจากครั้งที่แล้ว

“ ผมชอบท่านี้จัง...มันทำให้จูบคุณได้ด้วย” แจ็คสันไม่พูดเปล่ารีบประกบริมฝีปากของตนเข้ากับร่างปากทันที ยองแจได้แค่ครางในลำคอ เพราะช่วงล่างแจ็คสันก็ดันสวนเข้ามาไม่หมด ยองแจไม่ได้เป็นคนขยับเลยเพราะแจ็คสันยกเขาขึ้นลงด้วยแข็งแกร่งเอง ยองแจโคตรไม่อยากจะเชื่อคนตรงหน้าเขา แข็งแกร่งเอาเรื่อง

“ อือ...ฮึก....อืออออออ” ยองแจได้แต่ร้องครางในลำคอเพราะแจ็คสันจูบไม่ปล่อย แต่ช่วงล่างทำงานดีไม่ขาดตกบกพร่อง จนยองแจเกร็จตัวอย่างแรงเมื่อถึงจุดสูงสุด

“ อืออออออออออออ” เมื่อร่างกายเสร็จสมอารมณ์หมายทั้งสองคน ยองแจก็ทรุดตัวลงพิงหนาอกหนาอย่างอ่อนแรง จะเอาไงก็เอา ยองแจหมดแรงแล้ว เจ็บคอไปหมด ช่วงล่างล้ามาก บอกเลย

“ พะ....พอแล้วนะ...พอแล้ว” ยองแจบอกเสียงแหบ แจ็คสัน อุ้มร่างเล็ก แล้ววางให้นอนลงบนเตียงดีๆ ทั้งๆที่ยังคาแก่นกายไว้อยู่ เสียงหอบหายใจดังก้องทั้งห้อง แจ็คสันปัดผมที่ปรกหน้าร่างเล็กออก แล้ว กดจูบลงเบาบนหน้าผากอย่างรักใคร่

“ คุณเก่งมาก...ที่รักของผม” แจ็คสันกระซิบเบาๆที่หูของร่างบางก่อนจะกอดเอาไว้แนบกาย ทั้งๆที่แก่นกายยังคง ฝังอยู่ ยองแจรู้ว่าอีกฝ่ายคงไม่หยุดง่ายๆ เพราะดูจะตั้งท่าเริ่มอีกแล้ว

“ ฮึก...ขอพัก 10นาที นะครับ” ยองแจพูดเสียงแหบ จะเอาไงก็เอา ยองแจยอมล่ะ ขัดไปก็เท่านั้น ตายคาอกได้ยิ่งดี เรื่องจะได้จบๆ ให้ตายเถอะ!!

“ คุณน่ารักมาก คนเก่งของผม” แจ็คสันยิ้มอย่างพอใจ ก่อนจะยอมให้ร่างเล็กได้พักตามที่ขอ สงสัยคืนนี้คงจะยาวอีกแล้วล่ะสิ...ช่วยไม่ได้เลือกเองนะ ชเว ยองแจ

******

เวลาเที่ยง

*ติ๊ดๆ* ยองแจเริ่มรู้สึกตัวเมื่อ ได้ยินเสียงโทรศัพท์ของตน มันน่าจะเป็นของยองแจ ยองแจขยี้ตาตัวเองเล็กน้อยก่อนจะมองหาโทรศัพท์ตัวดี นับว่า โชคดีที่มันตกอยู่ข้างเตียงฝั่งของเขาพอดี ยองแจเอามือควานไปหยิบขึ้นมาแล้วกดรับสายทันที

“ ฮัลโหล...ว่าไงแบมแบม”

(ทำไม ไม่มาเรียนว่ะยองแจ)

“ เห้ย! จริงสิ ขอโทษว่ะ ไม่ค่อยสบาย ฝากเช็คชื่อทีนะแบมแบม”

(เป็นอะไรมากเปล่า ให้ไปเยี่ยมไหม)

“ ไม่ต้องๆ ฉันโอเค ขอใจมาก แค่นี้นะ” ยองแจรีบกดตัดสายกันเพื่อนตัวดีของเขาถามอะไรต่อ ก่อนจะสำนึกได้ว่าตัวเองอยู่ที่ไหน พยานและหลักฐานอยู่ครบเลย คาตาเลย ตอนนี้หวังแจ็คสันกอดเอวของตนซะแน่นเลย

“ คุยกับใคร” แจ็คสันถามเสียงเรียบๆ แจ็คสันตื่นนานพอ เพราะนอนมองร่างเล็กหลับอยู่ตั้งนาน แถมดูเหมือนเจ้าตัวจะไม่รู้ด้วยว่าตนดูอยู่ทุกการกระทำ คนอย่างแจ็คสันไม่เคยยอมตื่นขึ้นมาดูใครหลับ หรือตื่นมาเฝ้าใครเพราะกลัวอีกฝ่ายหนีหาย มียองแจในนามยองโพ นี่ล่ะคนแรก คนแรกและคนเดียวด้วย

“ จะรู้ทำไม”

“ ตกลงอยากเป็นเมียอักรอบไหม” ยองแจถึงกับระอา ใช้มุขเดิมอีกล่ะ แต่เป็นมุขเดิมที่ทำให้ยองแจกลัวจริงๆน่ะสิ

“ เพื่อน...คุยกับเพื่อน” รีบตอบทันที แจ็คสันแอบยิ้มมุมปาก กับอาการที่แสนจะน่ารักนี้ก่อนจะดึกมากอดแน่นๆอีกครั้ง ยองแจได้แต่ดิ้น แต่ดิ้นไปก็เท่านั้น ปวดสะฌพกมากๆเลยตอนนี้ เริ่มเข้าใจความรู้สึกของแบมแบมล่ะ ที่บอกว่าปวดเอว ตอนสอนเต้นหนักๆ...มันเทียบกันได้ป่ะว่ะเนี่ย

“ รู้ไหมว่าคุณปล่อยให้ผมตามหาคุณแทบพลิกแผ่นดิน แต่ไหงคุณกลับมาหาผมง่ายๆ” เมื่ออีกฝ่ายพูด ยองแจถึงกับคิดออก ว่าตนมาทำอะไรกันแน่ เกือบลืมล่ะเชียว

“ ผมมีเรื่องจะมาขอร้องคุณ”

“ ขอร้องผม...เรื่องอะไรกันครับที่รัก” แจ็คสันถามไปกดจมูกสูดความหอมของผิวกายของยองแจไปอย่างไม่รู้จากเบื่อ ทำไมถึงได้หอมแบบนี้ ทั้งๆที่เมื่อคืนแจ็คสันพาไปอาบน้ำก็ใช้สบู่ขวดเดียวกัน

“ คุณห้ามตามหาผมอีก...” ตอนนี้ยองแจแน่ใจ แน่ใจโคตรๆว่าแจ็คสันจะไปมหาลัยตัวเองทำไม มาตามหาเขาไม่ผิดแน่

“ ทำไมคุณรู้ว่าผมจะไปตามหา” แจ็คสันถาม

“ ขอร้องนะแจ็คสัน....ขอร้องนะ อย่าตามหาผม” ยองแจขอร้องอีกฝ่าย

“ ไม่มีวัน! คุณพูดแบบนี้แสดงว่าคุณกำลังจะหนีผมอีกแล้วใช่ไหม” แจ็คสันตัดพ้อ

“ มะ...ไม่ใช่อย่างงั้น” ยองแจเริ่มกลัวอีกฝ่ายอารมณ์เสียอีก

“ คุณกลัวผม...คุณรังเกียจผมมากหรอ.....” แจ็คสันถาม เมื่อเห็นดวงตาของอีกฝ่ายฉายความกลัวขึ้นมา

“ ไม่ใช่อย่างนั้น....เข้าใจผมนะแจ็คสัน” ยองแจว่า

“ ทำไม...ทำไมผมต้องทำตาม”

“ ได้โปรด...อย่าตามหาผม” ยองแจตอนนี้น้ำตาเริ่มใหลแล้ว

“ ผมขอเหตุผลได้ไหม...อย่าร้องไห้สิคนเก่งของผม” แจ็คสันใจแทบสลาย เมื่อเห็นอีกฝ่ายเอาแต่ร้องไห้ บอกตรงๆสั่งเห็นการฆ่า เห็นการสู้มาหลากหลาย แต่ทำไมแค่คนตรงหน้าร้องไห้ แจ็คสันถึงทนไม่ได้กัน

“ ผม...ฮึก...ผมอยากใช้ชีวิตสงบ...คุณก็แค่บอกผมว่าถูกใจผม แต่พอคุณพอใจ คุณก็ทิ้งผมอยู่ดี”  

“ ใครบอกว่าผมจะทิ้งคุณ...ผมทรมาณนะตอนคุณหนีไป ผมกระวนกระวายมาก คิดถึงคุณเสมอ...ผมไม่เคยเป็นแบบนี้กับใครเลยนะ ผมชอบรอยยิ้ม ชอบเสียง ชอบกลิ่นกายของคุณ”

“ คุณก็แค่หลงผมเท่านั้น...เดี๋ยวคุณก็เบื่อ  ขอร้องล่ะครับ ปล่อยผมไปเถอะ” ยองแจพยายามต่อรองอีกฝ่าย

“ ผมไม่ได้หลงคุณ...แต่ผมรักคุณ”

“ คุณจะบ้าหรอ! รู้ตัวไหมว่าพูดอะไรออกมา” บองแจเบิกตากว้างไม่เชื่อหูตัวเอง

“ ผมพูดจริงๆ ผมไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับใคร ผมอยากแต่งงานกับคุณ อยู่กับผม คบกับผมนะยองโพ เมื่อคุณเรียนจบเราจะแต่งงานกัน จะมีลูกด้วยกันไง ผมเลี้ยงคุณได้ สบายมาก” แจ็คสันพยายามเกลี้ยกล่อมอีกฝ่าย เพราะตนตั้งใจแล้วว่าพรุ่งนี้จะเอาเรื่องนี้ไปคุยกับท่านพ่อ ว่าอยากจะมีคนรัก เดี๋ยวนี้การแพทย์พัฒนา มันมียาที่สามารถทำให้ผู้ชายมีลูกได้ แต่ก็นะมันติดยากพอตัว แต่คนอย่างแจ็คสัน ไม่น่ามีปัญหาในเรื่องนี้ แต่ทว่า แจ็คสัน กลัวอย่างเดียว กลัวว่าท่านพ่อของตนจะไม่ยอม เพราะ ท่านเคยสั่งห้ามมีความรัก แต่ว่า ถ้ามีข้อผิดพลาดอะไรแจ็คสันจะพาร่างเล็ก หนีไปแอบจดทะเบียนกินอยู่กันลับๆก็จบ...จริงจังมากบอกเลย

“ คุณเสียสติไปแล้ว” ยองแจน้ำตาใหลออกมาหนักกว่าเดิม หัวใจพองโตไม่รู้สาเหตุ รู้แค่ว่าดีใจมาก แต่ยองแจก็ยังไม่มั่นใจในตัวของแจ็คสัน รวมถึงตัวของเขาเองด้วย

“ ผมไม่ได้เสียสติ เชื่อผมนะยองโพ” แจ็คสันพยายามบอกให้คนตรงหน้าเชื่อมั่นในตัวของเขา ยองแจร้องไห้ไม่หยุด แจ็คสันทำได้เพียงปาดน้ำตาออกให้เบาๆ

“ แจ็คสัน....ถ้าคุณรักผม อย่าตามหาผม คุณทำได้ไหม ผมจะกลับมาหาผมเองเมื่อผมพร้อม” ยองแจเสนอวิธีขึ้น

.” แต่...”

“ ผมขอร้อง...ได้โปรดนะครับ               “ ยองแจขอร้องอีกครั้ง แจ็คสันถอนหายใจก่อนจะรั้งตัวยองแจเข้ามากอดแน่นๆ

“ ก็ได้...ผมสัญญา จะไม่ตามหา ผมจะรอคุณตอบตกลงเรื่องระหว่างเรา” แจ็คสันยกธงขาว ขอยอมแพ้ก่อน  ตั้งแต่เกิดมาแจ็คสันยังไม่เคยยอมใครง่ายๆแบบนี้มาก่อนเลยนะเนี่ย

“ ขอบคุณนะฮะ...ขอบคุณจริงๆ” ยองแจฉีกยิ้มอย่างโล่งใจ ในที่สุดก็มาทำข้อตกลงสำเร็จ

“ แต่คุณต้องกลับมาหาผม ยังไงก็ต้องตอบตกลง คุณจะสัญญาไหม” แจ็คสันเริ่มหาข้อตกลงบ้าง ยองแจชะงักไปพักหนึ่ง ก่อนจะพยักหน้าตอบตกลง

“ ผมสัญญา...ผมจะกลับมาหาคุณเอง”