“ ฮึก…ฮยอง” แบมแบมตกใจ เมื่อมาร์คเข้ามาดึงแบมแบมไปไว้ในอาณัติของตน พร้อมกับมือหนาที่ค่อยๆปลดปลดกระดุมแบมแบมออกทีละเม็ด
“ ถ้าไม่ได้สำเร็จโทษนายก็ไม่ใช่มาร์คต้วน!” ร่างบางเปลือยเปล่าในเวลาไม่ถึงนาที
แบมแบมไม่ได้ปฏิเสธสัมผัสของมาร์ค เพราะแววตาของมาร์คมันทำให้แบมแบมยอมทุกอย่าง
“ ฮึก…ฮยอง…ผม…ฮึก…ขอโทษ” แบมแบมน้ำตานองหน้า
มาร์คก้มลงปาดน้ำตาของร่างบาง
“ ไม่ต้องพูดอะไรมาก
มาให้ฮยองสำเร็จโทษดีกว่าเนอะ” พูดจบ ริมฝีปากหนาก็บรรจบจูบไปทั่วแผ่นอกของร่างบาง
“ ฮึก…ฮยอง…อือ” แบมแบมขืนกายหนีด้วยความเสียวซ่าน
“ หวาน…และหอมเหมือนเดิม” มาร์คเอ่ยก่อนจะบรรจบจูบไปร่างกายของร่างบาง
มือหนายกสะโพกขาวขึ้นสูง เผยให้เห็นช่องทางสีหวาน และแก่นกายน้อย
ร่างหนาก้มลงและให้ริมฝีปากครอบครองแก่นกายนั้น
“ ฮึก…ไม่ฮยอง…ฮึก…มันไม่ดี…ฮยอง!” แบมแบมร้องผวาด้วยความตกใจเมื่อโดนแบบนี้
ร่างบางพยายามดันศีรษะของร่างหนาออกด้วยความรู้สึกแปลกใหม่ที่ได้รับ
“ ฮึก…ฮยอง…อ๊ะ…อ๊า” แบมแบมกำผ้าปูที่นอนแน่น
ดึงอยู่แบบนั้นจนผ้าปูที่นอนแทบจะหลุดออกมา เพราะความเสียวที่ได้รับ
มาร์คไม่ฟังเสียงร่างบางเลยสักนิด
เพราะตั้งหน้าตั้งตาไล้เลียและครอบครองไปอย่างไม่รู้จักพอ แบมแบมน้ำตาไหลออกมา
เพราะยิ่งบอกให้หยุด มาร์คยิ่งเพิ่มแรงดูด
“ ไม่…ไม่มาร์คฮยอง…พอ…ฮึก…ฮยอง…อ๊า~” แบมแบมห้ามไม่ได้จริงๆ
ร่างบางปล่อยหยาดน้ำรักเข้าไปเต็ม
แต่ร่างหนากลับยินยอมกลืนเข้าไปจนไม่เหลือออกมาสักหยด
แบมแบมยิ่งหน้าแดงกับการกระทำนั้น
พร้อมหอบหายใจระรัวเนื่องจากความเหนื่อยจากความเสียวที่ได้รับ
“ ก็หวานดี…ขออีกได้ไหม” มาร์คเอ่ยถาม
เสียงมาร์คตอนนี้ทำเอาแบมแบมผวา เพราะมันเต็มไปด้วยความต้องการ
“ ฮยอง…ไม่! ไม่!....ฮึก..ฮยอง” แบมแบมน้ำตานองหน้าอีกครั้งเมื่อมาร์คก้มหน้าลงไปครอบครองแก่นกายของตนอีกครั้ง
ความร้อนและแรงกลืนกินของมาร์คทำให้แบมแบมปลดปล่อยออกมาไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง
“ ฮึก…ฮยอง พอแล้ว…ฮึก…พอแล้ว” แบมแบมน้ำตานองหน้า เพราะเกิดจากความเสียวที่ได้รับ
ก่อนจะขอให้มาร์คหยุดเพราะตอนนี้แบมแบมน้ำแทบหมดตัวแล้วจริงๆ
“
เอาล่ะ! ของจริงล่ะ” มาร์คยันกายแบมแบมขึ้น
พร้อมกับเอาหมอนรองสะโพกบางเอาไว้เผยให้เห็นช่องทางสีหวาน
มาร์คปาดน้ำรักบางส่วนที่กลืนกินไม่หมดเข้าไปในช่องทางสีหวานเพื่อเป็นตัวสร้างความหล่อลื่น
“ ฮึก…มาร์คฮยอง” แบมแบมตกใจเมื่อแก่นกายใหญ่จ่อเข้าที่ช่องทางสีหวานแทนเรียวนิ้วที่มาร์คส่งเข้ามาในตอนแรก
“ 1 2 3” มาร์คนับเลข
จนถึงสามและกดแก่นกายเข้าไปทีเดียว
“
อ๊ากกกกก ฮยอง…เจ็บ!” แบมแบมร้องเสียงหลง ตอนนี้ร่างกายแบมแบมต่อต้านมาร์ค
เพราะมาร์คเข้าไปได้เพียงครึ่งเท่านั้น
“ ฮึก…อย่าเกร็งสิ” มาร์คเอ่ย
“ ฮึก…ฮยอง…แบมเจ็บ” แบมแบมเอ่ยเสียงอ้อน
แต่ทันทีที่มาร์คได้ยินสรรพนามนั้น จากเดิมที่อารมณ์ที่พวยพุ่งอยู่
คราวนี้ล่ะหนักเลย
“ ไม่ทนแล้ว!”
“
อ๊าก…ฮยอง…ฮึก…ฮือ…ฮยอง!” มาร์คกดแก่นกายเข้าไปจนสุด และชักเข้าออกช้าๆ
แต่ทว่าออกสุดและเข้าสุดเช่นกัน แบมแบมตัวแทบงอและเกิดอาการจุก
ร่างบางตอนนี้เต็มไปด้วยน้ำตา
“ อ๊า…สุดยอด…อือ” มาร์คไม่ฟัง ไม่สนใดๆ
เดินเครื่องต่อจนไม่สนอาการของร่างบางเลยแม้แต่น้อย
“ ฮือ…ฮยอง…ฮึก”
“
ฮ๊า…แบมแบม…ซี๊ด!” มาร์คเดินเครื่องเต็มกำลัง
พร้อมกับปลดปล่อยออกมาเมื่อถึงจุดปรารถนาแล้ว แต่การปลดปล่อยของมาร์คคือ
ส่งเข้าไปลึกมากๆและปล่อยออกมาเต็มๆ เน้นๆ หยาดน้ำรักที่อุณหภูมิสูง
ทำเอาแบมแบมร้อนวาบไปทั่วท้อง และจุกสุดๆ
“ อ๊า~ ฮยอง” มาร์คเองก็ไม่ยอมหยุดเลยสักนิด
เดินเครื่องต่อไม่ฟังเสียงแบมแบมเลยสักนิด
“ ไม่ไหวครับ…ฮยอง…ฮือ” แบมแบมพยายามอ้อนวอนคนตรงหน้าให้หยุด
แต่มาร์คไม่ยอมหยุดเลยสักนิด
“
อ๊า~ ฮยองรักแบมแบมนะครับ”
และบทรักบทนี้ก็ดำเนินไปตลอดทั้งคืน
จนตะวันเริ่มโผล่พ้นขอบฟ้าถึงหยุดลงได้
ร่างบางสลบคาบทรักไปอย่างน่าสงสาร และมาร์คก็ปลดปล่อยหยาดน้ำสุดท้ายเข้าไป
ก่อนจะยอมหยุด และนอนกอดแบมแบมไปทั้งคืน ทั้งๆที่แก่นกายยังคงฝังอยู่ในร่างแบมแบม
แบมแบมรู้สึกตัวอีกครั้ง
เมื่อแสงอาทิตย์ยามบ่ายแยงตา ร่างบางปวดไปทั่วร่างกาย
แบมแบมรับรู้ทันทีเลยว่ามาร์คยังไม่ยอมถอดของตัวเองออกจากร่างกายตน
แบมแบมนิ่วหน้าด้วยความเจ็บ และสะดุ้ง เมื่อจู่ๆส่งที่สงบอยู่ในร่างของแบมแบมกลับตื่นขึ้นมา
“ อ๊ะ! ฮยอง…ฮือ…”
“
ตื่นแล้วหรอ…ต่อนะ”
“
ไม่ฮยอง…พอแล้ว…ฮึก…ฮยอง!” แบมแบมตัวสั่นคลอไปหมดเมื่อมาร์คที่ตื่นขึ้นมา ยกขาแบมแบมขึ้น
และเดินเครื่องใส่ร่างบางไม่ยั้งเลยสักนิด
แก่นกายขยับเข้าออกอย่างชำนาญและไม่ออดแรงลงเลย
“ อ๊าก…ฮยอง!...อ๊า” แบมแบมกรีดร้องด้วยความเสี่ยวซ่าน
เพราะร่างหนากดลงไปจุดเสียวของร่างบาง และกดตรงนั้นเน้นๆและแรงๆ
“ ฮึก…อ่ะ…อั๊ก…” แรงกระแทกของมาร์คส่งผลให้เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังไปทั่วห้อง
และแรงทำเอาแบมแบมต้องดันหน้าท้องหนาเอาไว้เพื่อลดแรง แต่ทว่ามันไม่ช่วยอะไรเลยสักนิด
“ โอ๊ย…ฮือๆ…อ๊า~” และสุดท้ายหยดน้ำรักทั้งของแบมแบมและมาร์ค
ก็พุ่งออกมาพร้อมกัน แบมแบมปล่อยออกมาจนเลอะหน้าท้องเนียน
แต่มาร์คปล่อยเข้าไปในร่างกายแบมแบมซ้ำแล้วซ้ำเล่า
มาร์คค้างอยู่อย่างนั้นสักพักก่อนจะยอมถอดแก่นกายของตนออกมา
“ บล็อก!” เสียงถอดออกมาดังจนแบมแบมหน้าแดง
และร่างบางก็ทิ้งศีรษะลงบนหมอนด้วยความอ่อนแรง
มาร์คก้มลงจูบเบาๆที่หน้าผากของแบมแบม ก่อนจะอุ้มแบมแบมเข้าห้องน้ำไป
“ อาบน้ำซะ เดี๋ยวมารับ” มาร์คเอ่ยแค่นี้
ก่อนจะเดินออกจากห้องน้ำไป สภาพมาร์คตอนนี้คือเปลือยเปล่า แบมแบมหน้าแดงเมื่อเห็นรอยแดงๆจากการข่วนของตนที่แผ่นหลังของมาร์คเต็มไปหมด
มาร์คเดินออกมาจัดการกับผ้าปูเตียงต่างๆ
ก่อนจะรื้อหาผ้าปูเตียงใหม่เพื่อมาปูให้กับแบมแบม
เพราะสภาพผ้าปูตอนนี้ไม่ต่างอะไรกับสมรภูมิลง เมื่อจัดการเสร็จแล้ว
ก็ออกไปโทรสั่งอาหาร โชคดีที่ร้านอาหารของคอนโดแบมแบมพูดภาษาอังกฤษได้
ก็เลยไม่มีปัญหาอะไร
เมื่อเสร็จก็กลับไปรับแบมแบมที่ห้องน้ำ
เห็นแบมแบมกำลังควาญเอาน้ำออกจากตัวด้วยความยากลำบาก
“ มาร์คฮยอง…”
“
ไม่ต้องเอาออกหมดหรอก” มาร์คพูดแค่นี้ก่อนจะลงไปอาบน้ำกับแบมแบมด้วย
อ่างอาบน้ำตอนนี้เล็กลงถนัดตา
“ ฮยอง…”
“
มานี่ จะอาบให้” มาร์คแย่งบรรดาฟองน้ำจากมือร่างบางขึ้นมาพร้อมกับถูไปตามร่างกายของแบมแบม
“ ทำไม…”
“
เดี๋ยวไม่ท้อง” มาร์คคิดแบมแบมคงถามว่าทำไมถึงไม่ยอมให้แบมแบมล้างออกให้หมด
“
ฮยอง!” แบมแบมเบิกตากว้าง
“ ไม่ต้องสงสัยหรอก
เราน่ะปลูกถ่ายมดลูกแล้ว” มาร์ควางมือลงบนหน้าท้องของแบมแบม
“ ฮยอง! คิดแล้วไม่มีผิด ฮยองใจร้าย!” แบมแบมตีหน้าอกมาร์คไปมาด้วยความน้อยใจ
มาร์คทำอะไรตามอำเภอใจตลอด
“ นายใจร้ายกับฉันก่อน ไม่สนล่ะ 7วันที่นายว่าง
ฉันไม่ให้นายอยู่เฉยๆหรอก!” มาร์คจับแบมแบมขึ้นนั่งตักก่อนจะส่งแก่นกายของตนเข้าไปอีกครั้งโดยไม่ให้แบมแบมได้ตั้งตัว
“ ฮยอง! อ๊ะ!” แบมแบมสะดุ้งสุดตัว
เพราะการเข้ามาครั้งนี้มันลึกมากๆ เพราะร่างกายแบมแบมเป็นฝ่ายกดลงไปเอง
“ ท่านี้วิวดี” มาร์คเอ่ยก่อนจะมองร่างบางตรงหน้า
เมื่อแบมแบมนั่งตักทำให้สายตาของมาร์คจดจ่ออยู่ที่ใบหน้าของแบมแบมเพียงคนเดียว
“ ฮึก…ฮยอง” มาร์คเป็นฝ่ายขยับเอง
โดยการยกตัวแบมแบมขึ้นเล็กน้อย และปล่อยร่างแบมแบมลงมาใหม่ ครั้งนี้มันลึกและช้า
แต่ทว่ามันถึงใจมาร์คแบบสุดๆ
“ มันลึก..อ๊ะ…ฮยอง…ฮือ” แบมแบมนิ่วหน้าพลางสบหน้าบนหน้าอกมาร์ค
มือบางก็กดไหล่มาร์คไว้แน่น เพื่อต้องการระบายความเสียวซ่าน
“ อ๊า…ลึกสุดๆ” แต่ทว่ามาร์คครางด้วยความพอใจ
ครั้งนี้บทรักเริ่มช้าๆ แต่หนักแน่น และเข้าลึกสุดๆ เมื่อถึงจุดแห่งความปรารถนา
มาร์คก็ปล่อยเข้าไปสุดแรงอีกตามเคย แบมแบมร้อนวูบไปทั่วท้องน้อย
ก่อนที่จะทิ้งตัวลงบนมาร์คเต็มๆ
“
อีกรอบล่ะกัน ค่อยเอาออก”
“ ไม่ฮยอง…อ๊า…อ๊าก…” แบมแบมครางหนัก เพราะครั้งนี้
มาร์คดันร่างบางติดอ่างอาบน้ำและยกปลายเท้าแบมแบมขึ้น
พร้อมโถมสะโพกใส่ด้วยความแรงและเร็ว
แบมแบมน้ำตาอาบแก้ม
และตัวสั่นคลอไปหมด เพราะมาร์คไม่หยุดเลย ร่างหนายังคงโถมร่างกายเข้าใส่ไม่เลิกรา เสียงเนื้อกายกระทบกับบวกกับเสียงน้ำตอนนี้ดังก้องห้องน้ำ
“ ฮึก…โอ๊ย…เจ็บ…ผมเจ็บ…ฮือๆ…อ๊า” แบมแบมทั้งครางทั้งร้องไห้ด้วยความเสียวปนกันไป
“ ใกล้แล้ว ใกล้แล้ว…อ๊า ฮยองรักแบมแบมนะครับ อ๊า” มาร์คยกตัวแบมแบมกลับไปนั่งตักอีกตามเดิม
ส่งผลให้แก่นกายกดเข้าไปลึกตามน้ำหนักที่แบมแบมทิ้งตัวลงมา
พร้อมกับหยาดน้ำรักที่พุ่งออกไปอีกครั้ง
“ ฮยองจะฆ่าผม…ฮึก…จะฆ่าผมใช่ไหม” แบมแบมเอ่ยด้วยความเหนื่อย
และความล้าไปทั่วร่างกาย ตั้งแต่เมื่อวานตอนดึกยันบ่ายของอีกวัน
บทรักมีไม่ขาดตอนเลยสักนิด
“ หึ…ไม่หรอกครับ…จะฆ่าเมียตัวเองลงได้ยังไงกัน” มาร์คยิ้มก่อนจะกดจมูกลงบนแก้มเนียนฟอดใหญ่
ก่อนจะยกตัวแบมแบมขึ้นเพื่อถอดถอนแก่นกายออก
มาร์คอุ้มร่างบางขึ้นจากอ่างอาบน้ำ
ก่อนจะเช็ดตัวให้ร่างบาง และไปหยิบเสื้อเชิ้ตแขนยาวของตนมาให้แบมแบมสวมใส่
โดยไม่ให้ใส่ชั้นในสักชิ้น แต่มาร์คเองก็ใส่เพียงกางเกงบล็อกเซอร์เท่านั้น
แบมแบมเกือบจะยืนไม่อยู่หลายต่อหลายครั้ง
มาร์คเลยตัดความวุ่นวายโดยยกแบมแบมขึ้นนั่งบนเคาน์เตอร์อ่างล้างหน้า และแต่งตัวให้
พร้อมกับยื่นแปรงสีฟันให้ร่างบาง โดยตนเองก็แปรงอยู่ข้างๆ จนแปรงเสร็จทั้งคู่
มาร์คก็อุ้มแบมแบมกลับเข้าไปในห้องนอน
“ ฮยอง…ขอกางเกงใน” ถึงแม้จะสงสัยเพียงใดว่าทำไมต้องใส่เสื้อผ้าของมาร์ค
ทั้งๆที่เสื้อผ้าแบมแบมก็อยู่เต็มห้อง แต่แบมแบมก็ขอกางเกงในตนเองจากมาร์ค
“ ไม่ครับ…เดี๋ยวก็ถอดอีกอยู่ดี” มาร์คตอบ
“ ฮยอง!!” สีหน้าแบมแบมตอนนี้มีแต่ความตกใจ
เพราะเหมือนมาร์คจะพูดจริง มาร์คจะไม่ยอมหยุดจริงๆ!
“
ไปกินข้าวกัน” มาร์คอุ้มแบมแบมไปที่โต๊ะทานข้าว
เพราะตอนที่ออกมาเอาเสื้อผ้าให้แบมแบมก็พบว่าอาหารมาส่งแล้ว มาร์คเลยออกไปเอา
พอแต่งตัวให้แบมแบมเสร็จ มาร์คก็อุ้มแบมแบมออกมาทานข้าว โดยให้นั่งตักตนเอง
แบมแบมนั่งเก้าอี้แข็งๆไม่ได้เลย
เพราะเจ็บมากไหนจะตอนที่นั่งบนเคาน์เตอร์อ่างล้างหน้ายังเจ็บแทบขาดใจ
“ กินครับ จะได้กินยา แล้วมาต่อ” มาร์คพูดหน้าตายมาก
“
ฮยอง…ฮือๆ…พอเถอะครับ…เจ็บไปหมดแล้ว…ฮึก” แบมแบมตอนนี้แทบอยากกราบมาร์คสุดๆ เพราะเขาไม่มีแรงแล้วตอนนี้
กลับอีแค่มองท้องฟ้ายังเป็นสีเหลืองเลยเอาดีๆ
“ ไม่ครับ…”
“
ฮยอง…ฮึก…”
“
กินข้าว!” มาร์คเอ็ด ก่อนจะป้อนข้าวโดยไม่สนน้ำตาที่ไหลออกมาเลยสักนิด
มาร์คไม่ให้ร่างบางป่วยเด็ดขาด
เพราะเมื่อคืนมาร์คก็ป้อนยาแก้อักเสบไว้ให้แบมแบมพร้อมยาดักไข้เรียบร้อยแล้ว
มาร์คเตรียมเรื่องนี้มาพร้อมมาก
“ ฮึก…ฮยอง” ต่อให้ดื้อแค่ไหน
แบมแบมก็ต้องยอมทานข้าว ทานยาที่มาร์คป้อนเข้ามา มาร์คเดินอุ้มเอาแบมแบมไปวางบนโซฟานุ่ม
ก่อนจะเดินเข้าครัวไปหยิบขวดน้ำออกมาดื่ม
“
ฮยอง…”
“
เวลานายใส่เสื้อฉันเนี่ย นายน่าเอาสุดๆเลยรู้ไหม” มาร์คเดินกลับเข้ามา
ก่อนจะดันแบมแบมนอนราบไปกับโซฟา แบมแบมส่ายหน้าระรัว
“ ไม่ครับฮยอง…ไม่!!!”
“ อ๊ะ…โอ๊ย” แบมแบมผวาเมื่อแก่นกายกดเข้ามาอีกแล้ว
“ ฮึก…ฮยอง…ฮึก…ผม…ฮือๆ…เมื่อไร เมื่อไรถึงจะหมดโทษครับ” แบมแบมเอ่ยถามทั้งๆที่มาร์คยังคงขยับแก่นกายเข้าออก
“ จนกว่าฉันจะพอใจ”
“
ฮยอง…ฮึก…ฮือๆ” แบมแบมได้แต่นิ่วหน้าเมื่อแก่นกายของร่างหนายังไม่ยอมหยุดทำหน้าที่ของมัน
“ รู้ไหม
ฉันไม่ชอบเลยที่นายคิดหนีฉันตลอดเวลา แม้กระทั่งตอนที่ฉันบอกให้รอ!” มาร์ครัวแก่นกายเข้ามาไม่ยั้ง
จนแบมแบมแทบกรีดร้องออกมา
“ ไม่…อ๊าก…ผมไม่ได้ตั้งใจ…ผมไม่ได้หนี…ผมกลับไปแล้ว...แต่ทีมงาน…ฮึก…ทีมงานบอกฮยองกลับไปแล้ว” แบมแบมพยายามอธิบาย
“ ก็ฉันออกมารอสำเร็จโทษนายที่นี่ไง” มาร์คกระตุกยิ้ม
“ อ๊ะ…อ๊า…ฮยอง” แบมแบมถูกมาร์คปลดปล่อยออกมาหากหลายน้ำจนร่างกายล้าแบบสุดๆ
และตลอดทั้งวัน
แบมแบมก็โดนมาร์คลากไปทำบทรักแทบทุกพื้นที่ ร่างบางร้องไห้ออกมาหลากหลายครั้งแต่มาร์คก็ไม่ยอมหยุด
ถึงแม้จะไม่รุนแรงมากนักแต่ทุกบทรักกลับเต็มไปด้วยความร้อนแรง
~วันที่4~
แบมแบมแทบสิ้นสติ เพราะตลอดเวลา3วัน
ชีวิตแบมแบมวนอยู่กับบทรักจากมาร์คไม่รู้จักจบจักสิ้น สลบคาบทรักไปแทบทุกครั้ง
และตื่นมาก็เจอบทรักเลยก็มี ไม่ว่าจะอ้อนวอนยังไงมาร์คก็ไม่ยอมหยุดเลยสักนิด
“ ฮึก…ไม่ไหวแล้ว…พอเถอะครับ…ฮือ” ถึงแม้จะมีช่วงให้หยุด ให้พักให้ทานข้าว
ทานยา แต่ก็ต้องวนกลับมาทำรักอีกอยู่ดี แบมแบมไม่ไหวแล้วตอนนี้
จะเดินได้รึเปล่ายังไม่รู้
“ อ๊ะ…อ๊า…จะเลิกดื้อไหม” มาร์คยังคงรัวแก่นกายไม่ยั้ง
“ เลิกแน่นอนครับ ไม่หนี ไม่ดื้อแล้ว
ฮึก…พอเถอะครับฮยอง” แบมแบมเอ่ยเสียงแหบแห้ง
“ วันนี้วันสุดท้าย จะให้พัก” มาร์คพูดแค่นี้
ก่อนจะรัวแก่นกายไม่ยั้ง เพราะตนกำลังปลดปล่อยหยาดน้ำรักออกไปอีกครั้ง
แบมแบมจำไม่ได้ว่าตัวเองต้องจุกเพราะแรงปล่อยน้ำของมาร์คไปเท่าไร เพราะหมดแรงจะนับแล้วจริงๆ
แต่แบมแบมไม่เคยโกรธมาร์คเลยสักนิด
ไม่ว่าจะเรื่องวางยาปลูกถ่ายมดลูกให้ตนเอง
หรือแม้กระทั่งจับแบมแบมทำรักมาตลอดหลายววัน เพราะเหตุผลเดียว…
“ ผมรักฮยอง…ผมถึงยอมขนาดนี้” แบมแบมเอ่ยอย่างหมดแรง
มาร์คกดจูบลงบนหน้าผากเนียนด้วยความอ่อนโยน
“ ฮยองก็รักแบมแบมถึงต้องทำแบบนี้”
ปล. กลับไปเม้นต์ให้ด้วยน้าาา
