บทที่18: สัญญานะว่าจะอยู่กับนายใหญ่ (คำมั่นสัญญา)

บทที่18: สัญญานะว่าจะอยู่กับนายใหญ่

แจ็คสันอุ้มยองแจขึ้นมาบนห้องทั้งๆที่มือยังคงมีผ้าพันแผลพันเอาไว้อยู่ ส่วนบรรดาข้าวของข้างล่างก็ปล่อยให้บรรดาลูกน้องเก็บกวาดกันไป วินาทีนี้แจ็คสันอยากอยู่กับยองแจเพียงแค่สองคนเท่านั้น วันนี้เป็นวันที่แจ็คสันมีความสุขมากที่สุดในโลกแล้วจริงๆ

“เห้ย! แจ็คสัน ถ้าคุณเอาผมอีกผมตายคาอกคุณแน่” ยองแจว่าเมื่อเห็นว่าแจ็คสันวางตนเองลงบนเตียงแล้วกำลังจะขึ้นตามมาค่อม

“ หึหึ...ผมขอโทษที่ทำคุณป่วย” แจ็คสันปัดผมที่ละใบหน้าออกจากหน้าเนียนของร่างเล็กแผ่วเบา

“ เรื่องนี้ผมผิดเองล่ะ ที่โกหกคุณไป” ยองแจรู้ว่าตนผิดเต็มๆ

“ ผมรักคุณนะยองแจ รักที่สุด รักคนเดียว” แจ็คสันจูบหน้าผากเนียนของร่างเล็กแผ่วเบา

“ ยองแจก็รักแจ็คสันเหมือนกัน”

“ ทนไม่ไหวล่ะ ถ้าจะยั่วกันขนาดนี้” ยองแจขมวดคิ้ว

“ ยั่ว? ยั่ว?ตรงไหน” ยองแจถามพร้อมเอียงคอมองงงๆ

“ ทนไม่ไหวล่ะ....ไปอาบน้ำพร้อมกันเลยก็แล้วกัน” แจ็คสันอุ้มยองแจเข้าห้องอาบน้ำทันที เหมือนยองแจจะรู้ชะตากรรมตนเอง

“ แจ็คสัน...ไม่เอานะ เก่ายังไม่หายเลย” ยองแจบ่น

“ ก็เราจะได้มีลูกกันเร็วๆไง” แจ็คสันพูดด้วยแววตาที่เอาจริงเอาจังมาก

“ แต่ว่า...”                                                                                  

“ นะยองแจนะ...สัญญาว่าจะนิ่มนวลให้ได้มากที่สุด” พอโดนอ้อนวอนใจอ่อนยวบยาบ ยองแจเผลอพยักหน้าตกลง

“ อือ...แจ็คสัน...อย่า...” ยองแจผวาเมื่อแจ็คสันกันตนเองติดกำแพงแล้วพรมจูบไปทั่วแผ่นหลังเนียนก่อนจะลูบไล้ลงมาเรื่อยๆ จนถึงช่องทางหลัง กางเกงที่สวมอยู่ถูกถอดออกไปอย่างง่ายดาย พร้อมกับริมฝีปากของแจ็คสันที่พรมจูบตามลงมาจนถึงช่องทางหลัง

“ ฮึก...ไม่เอานะคุณ...ฮือ” ยองแจเกร็งสุดตัวเมื่อสัมผัสได้ว่าร่างสูง เริ่มโลมเลียช่องทางกลังของตน โดยแยงลิ้นเข้าไปจนสุดโคนลิ้น ขาเนียนของร่างเล็กเริ่มยืนไม่ไหว

“ มันไม่มีเจล...ถ้าใช้แชมพูหรือครีมอาบน้ำมันก็ไม่ดี” แจ็คสันเอ่ย เพราะเขารู้ดีว่าถ้าไม่มีอะไรล่อลื่นร่างเล็กจะเจ็บมาก เพราะของเก่าก็ยังไม่หาย ถ้าใช้ครีมอาบน้ำหรือแชมพูร่างเล็กก็จะแสบ

“ แต่แบบนี้มันสกปรกกว่านะ” ยองแจเถียง                          

“ คุณไม่เคยสกปรกสำหรับผม” แจ็คสันเอ่ยก่อนจะแหวกช่องทางหลังของร่างเล็ก แล้วถ่มน้ำลายไล้เลียมันเต็มที่ เพราะกลัวว่าถ้าไม่มีอะไรเลย ยองแจจะต้องเจ็บอีก

“ อื้อ...พอแล้ว...อื้อ” ยองแจหอบหายใจแรงเพราะความเสียวซ่าน

“ หวานไปทั้งตัวเลย...จ๊วบ” แจ็คสันไม่ยอมฟังคำยองแจ กลับไล้เลียและดูดกลืนอย่างหลงใหล ยองแจเกร็งสุดตัว สัมผัสได้ถึงความร้อนของเรียวลิ้นที่ทำหน้าที่ของมันไม่หยุดในตัวของยองแจ

“ แจ็คสัน...ผมไม่ไหวแล้ว เข้ามาเถอะ” ยองแจเอ่ยปากขอร้อง แจ็คสันจึงละออกมาจากช่องทางหวาน แล้วยันกายตัวเองขึ้นจูบไปทั่วหลังและไหล่เนียน

“ พร้อมนะที่รัก” แจ็คสันเอ่ยก่อนจะค่อยๆสอดแก่นกายตัวเองเข้าไปในช่องทางหลังอย่างช้าๆ

“ ซี๊ด...เจ็บอ่ะคุณ...” ยองแจกัดริมฝีปากตัวเองแน่นเพราะแผลเก่ายังไม่หายดีเลย แจ็คสันจึงค่อยๆผ่อนแรงดันลงแล้วหันไปจูบยองแจเพื่อให้ยองแจลืมความเจ็บ ก่อนจะค่อยๆปาดน้ำตาร่างเล็กที่ไหลออกมาเพราะความเจ็บอย่างแผ่วเบา

“ ทนหน่อยนะครับ ผมเองก็ไม่ไหวแล้ว” แจ็คสันว่า ยองแจพยักหน้า

“ อือ....อ๊ากกกกก” ยองแจกำมือแน่นเมื่อยองแจดันเข้ามาจนสุด โดยการกระแทกทีเดียวจนมิดด้าม น้ำตาเริ่มไหลออกมาเพราะความเจ็บ บวกกับความจุกและความเสียว แจ็คสันค่อยๆใช้ลิ้นไล้เลียน้ำตาร่างเล็กอย่างปลอบโยน

“ สุดแล้วครับ...พร้อมรึยังครับ” แจ็คสันเอ่ย เมื่อทิ้งไว้ให้ภายในของยองแจได้ปรับตัวได้สักพักแล้ว ยองแจพยักหน้าเบาๆ เพราะอาการจุกเริ่มหาย

“ อื้ม...” แจ็คสันค่อยๆเร่งจังหวะอย่างช้าๆ พยายามกระแทกเข้าออกอย่างเบาๆและนิ่มนวลที่สุด

“ อือ...แจ็คสัน...อ๊ะ...” ยองแจครางเล็กน้อยเพราะความเสียวที่เพิ่มเข้ามาอย่างไม่หยุดหย่อน

“ ซี๊ด....คุณยังรัดผมแน่นเหมือนเดิมเลย” แจ็คสันบ่น ก่อนจะกระเพิ่มระดับความเร็ว และเผลอกระแทกเข้าออกอย่างรวดเร็วและรุนแรง

“ เฮือก...เบาๆ...อือ...คุณ...ตรงนั้น...” ยองแจกำมือตัวเองแน่น จนแจ็คสันต้องเลื่อนมือขึ้นไปประสานไว้กับร่างเล็ก ที่ตอนนี้ประสานมือกับตนเองอย่างแนบแน่น

“ ตรงนี้สินะ....อ๊ะ....ซี๊ด....” แจ็คสันกระแทกเข้าออกเป็นจังหวะด้วยความเร็วและแรง จนยองแจแทบจะรับจังหวะเข้าออกของแจ็คสันไม่ทัน ทั้งคู่เกร็งสุดตัวเมื่อต่างฝ่ายต่างก็ถึงอารมณ์หมาย ภายในของยองแจบีบรัดแก่นกายของแจ็คสันอย่างแรง และทั้งคู่ก็เสร็จสิ้นอารมณ์หมาย

“ อ๊ากกกกกกกกกก” หยาดน้ำรักจากแจ็คสันพวยพุ่งขึ้นภายในร่างกายของยองแจ จนยองแจรู้สึกร้อนวูบวาบไปทั่วทั้งช่วงล่าง แจ็คสันค่อยๆดึงแก่นกายตัวเองออกหยาดน้ำรักบางส่วนทะลักออกมาด้านนอก ยองแจขาอ่อนล้มลงทันที แจ็คสันคว้าร่างเล็กเอาไว้ก่อนจะอุ้มร่างเล็กไปที่อ่างอาบน้ำ เพื่อชำระร่างกาย

“ คุณ…” ยองแจเบิกตากว้างเมื่อเห็นว่าแก่นกายของแจ็คสันตื่นตัวขึ้นมาอีกครั้งแล้ว

“ ผมขอโทษ…แต่มันไม่ไหวจริงๆ” แจ็คสันว่าเมื่อตนเองเห็นยองแจหอบหายใจเพราะความเหนื่อยในอ่างอาบน้ำในระหว่างที่รอน้ำเต็มอ่าง ภาพมันยั่วยวนสายตาแบบสุดๆ

“ คุณ…จะทำอะไร” ยองแจมองแจ็คสันที่กำลังเอามือรูดแก่นกายของเขาขึ้นลง เพื่อช่วยตัวเอง

“ ผมรู้ว่าคุณไม่ไหวแล้วที่รัก ไม่เป็นไรผมช่วยตัวเองได้” แจ็คสันว่าก่อนจะรูดรั้งแก่นกายตัวเองขึ้นลง พร้อมมองหน้ายองแจไปด้วย แจ็คสันต้องข่มอารมณ์ตัวเองสุดๆ เพราะรู้ว่าร่างเล็กเกินกำลังที่จะรับความปรารถนาจากเขาแล้ว

“ อือ….ฮึก..ยองแจ” แจ็คสันรูดขึ้นลง พร้อมครางเรียกชื่อยองแจไปด้วย ยองแจหน้าแดงได้แต่มองแจ็คสันช่วยตัวเองด้วยความสงสาร ยองแจคว้าข้อมือแจ็คสันเอาไว้ให้หยุดช่วยตัวเอง

“ ยองแจ…” แจ็คสันเรียกชื่อร่างเล็กอย่างสงสัย

“ ผมไหว…ถ้าคุณต้องการผม คุณทำเถอะ” ยองแจมองแจ็คสันด้วยแววตาจริงจัง

“ แต่ว่า…”

“ ผมไหว…แต่ว่า อย่าให้แผลโดนน้ำสิ” ยองแจเอ็ดเหมือนพึ่งคิดได้ว่าแจ็คสันต่อยมือตัวเองจนเป็นแผล แถมตอนยกแรกยองแจบีบมือแจ็คสันแน่นมาก ไม่รู้ว่าเลือดจะซึมรึเปล่า

“ รับทราบครับเมีย” แจ็คสันเอ่ยก่อนจะวางมือตนเองที่มีผ้าผันแผลไว้บนไหล่ร่างเล็ก ส่วนอีกมือที่ไม่ได้เป็นอะไรก็ชักแก่นกายตัวเองขึ้นลงก่อนจะดันร่างเล็กให้แยกขาออก แล้วค่อยๆส่งแก่นกายเข้าไปภายในที่ซึ่งมีน้ำรักยกก่อนล่อเลี้ยงอยู่แล้ว มันเลยทำให้สามารถเข้าไปภายในได้อย่างง่ายดาย

“ อือ….”ยองแจครางเมื่อแก่นกายของร่างสูงเข้ามาได้จนสุดอย่างง่ายดาย

“ ทนนิดหนึ่งนะเมีย นิดหนึ่งนะครับ” แจ็คสันเอ่ยก่อนจะขยับแก่นกายเข้าออกอย่างช้าๆ และนุ่มนวล

“ อือ…แจ็คสัน” ยองแจตอนนี้เสียวสุดๆ เพราะแจ็คสันเลือกที่จะขยับเข้าออกช้าๆ โดยดึงออกจนสุด แล้วกลับเข้ามาช้าๆแต่เน้นย้ำพร้อมกดให้ลึกที่สุด

“ อ๊า…สุดยอดเลย….อือ” แจ็คสันครางอย่างพอใจที่ภายในของร่างเล็กบีบรัดตนแน่นมาก

“ แจ็คสัน….ตรงนั้น….อือ..อ๊า” ยองแจครางน้ำตาใหล เพราะเมื่อแจ็คสันรู้จุดก็กดเข้ามาเน้นๆย้ำๆ แต่จังหวะนิ่มนวลเสมือนยองแจล่องลอยอยู่บนท้องฟ้า

“ อ๊า…..” ภายในร่างกายยองแจบีบรัดแน่น จนสิ้นสุดความปรารถนาทั้งสองฝ่าย แจ็คสันปลดปล่อยออกมาย่างแรงจนยองแจถึงกับนิ่วหน้าด้วยความจุก ร้อนวาบไปทั่วทั้งสะโพก

**********************************************************

“ ขอบคุณครับที่รัก ขอบคุณจริงๆ” แจ็คสันลูบผมยองแจเบาๆเมื่อเสร็จสิ้นความปรารถนาทั้งหมด ยองแจพยักหน้ารับก่อนที่ทั้งคู่จะอาบน้ำให้กันและกันโดยที่ยองแจเองต้องระวังไม่ให้แผลแจ็คสันโดนน้ำโดยเด็ดขาด ก่อนจะดูว่าเลือดซึมมากน้อยเพียงใด

“ เลือดซึมเลย” ยองแจบ่นเบาๆเมื่อแจ็คสันอุ้มยองแจออกจากห้องน้ำแล้วเอายองแจมาวางไว้ที่เก้าอี้หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง แจ็คสันแต่งตัวให้ยองแจ แถมยังหวีผมให้อีก คงเห็นเขาเป็นตุ๊กตาแน่ๆ ยองแจแอบคิด

“ ไม่เป็นไรครับ…นิดเดียวเอง” แจ็คสันว่าเมื่อเห็นสีหน้าคนรักที่เอาแผลตนเองไปดูและแสดงอาการเป็นห่วงแบบนี้

“ แต่ทิ้งไว้ไม่ดีเลย ไปเอายากับผ้าผันแผลให้ผมหน่อย” ยองแจบ่น แจ็คสันพยักหน้าก่อนจะเดินไปหยิบของมาให้ร่างเล็ก ยองแจนั่งทำแผลให้แจ็คสันใหม่ โดยที่แจ็คสันเองก็นั่งเฉยๆยอมให้ยองแจทำ ความเจ็บแทบไม่มีเลย ไม่รู้ว่าร่างเล็กของเขามือเบา หรือว่าเขากันแน่ที่มองหน้ายองแจจนลืมความเจ็บ

“ เสร็จแล้ว นอนเถอะนะ ผมง่วงแล้ว” ยองแจว่า แจ็คสันพยักหน้าก่อนจะอุ้มยองแจไปที่เตียงแต่ก็มิวายยื่นยาให้ร่างเล็ก

“ อะไรหรอ”

“ ยาแก้อักเสบ กับแก้ไข้ กินกันไว้ก่อน เดี๋ยวป่วยอีกนะ” แจ็คสันว่า ก่อนจะหยิบแก้วน้ำให้ร่างเล็ก ยองแจยอมรับมากิน เมื่อกินเสร็จก็ยื่นแก้วน้ำคืนแจ็คสัน ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนบนเตียงนิ่มอย่างอ่อนแรง วันนี้เป็นวันที่ยองแจโคตรจะเหนื่อยแบบสุดๆเลย

“ ฝันดีนะครับ” แจ็คสันห่มผ้าให้ร่างเล็ก ก่อนจะดึงยองแจมากอด

“ ทำไมดูแลผมดี๊ดี” ยองแจถาม เพราะตั้งแต่อยู่ในห้องน้ำ แจ็คสันก็อาบน้ำให้เขา แปรงฟันให้ แต่งตัวทาแป้งหวีผมให้ แถมยังตามมาดูแลเรื่องให้กินหยูกกินยาอีก

“ ก็ถ้าไม่ให้ดูแลเมีย แล้วจะไปดูแลใครล่ะครับ นอนเถอะนะ เดี๋ยวปวดหัวอีก” แจ็คสันว่าก่อนจะดึงร่างเล็กเข้ามากอด ยองแจพยักหน้าอย่างจำยอมก่อนจะขยับกายซุกหาอกแกร่ง แล้วหลับตาลงเข้าสู่ห้วงนิทราไปในทันที แจ็คสันมองร่างเล็กอย่างสุขใจ ก่อนจะหลับตามยองแจไปตามๆกัน

~รุ่งเช้า~                                                    

แจ็คสันตื่นแต่เช้าหมายจะคว้าร่างเล็กเข้ามากอด แต่ก็ต้องตื่นตกใจ เพราะที่นอนว่างเปล่าไร้วี่แววของคนในอ้อมกอดเมื่อคืน แจ็คสันเผลอคิดว่าตัวเองฝันไป แต่หลักฐานยังชัดเจนว่าทุกอย่างเกิดขึ้นจริง เพราะร่องรอยและกลิ่นกายของร่างเล็กยังคงติดตรึงไม่ไปไหน…แล้วยองแจไปไหนล่ะ

“ ให้ตายเถอะ อย่าหนีไปอีกเลยนะ” แจ็คสันบ่นพึมพำ ก่อนจะรีบอาบน้ำแต่งตัวแล้วเดินลงมาจากห้อง

“ สวัสดียามเช้าค่ะนายใหญ่” สาวใช้ทุกคนโค้งกายสวัสดีแจ็คสัน แต่แจ็คสันตอนนี้หน้าไร้อารมณ์สุดๆ ร่างเล็กของเขาหายไปไหนกันนะ

“ พวกนายเห็นยองแจไหม” แจ็คสันรีบตรงเข้าไปถามบอร์ดี้การ์ดประจำตัวเองทันที

“ เออ…”

“ โมโหอะไรแต่เช้าครับนายใหญ่” มีเสียงหนึ่งดังขัดขึ้นพร้อมกับร่างเล็กที่แจ็คสันตามอยู่ก้าวเข้ามาในตัวบ้าน ทุกคนก้มศีรษะรับ

“ ยองแจ…คุณหายไปไหนมา” แจ็คสันตรงเข้าไปดึงร่างเล็กเข้ามากอดไม่อายสายตาใดๆทั้งสิ้น

“ ออกไปตัดดอกไม้ที่แปลงหน้าบ้านมาครับ…สวยๆทั้งนั้นเลย” ยองแจอวดดอกกุหลาบหลายดอกในมือ บริเวณรอบบ้านมีแต่แปลงดอกไม้เต็มไปหมด ยองแจตื่นแต่เช้าด้วยความเคยชินที่ต้องตื่นเช้าเพื่อไปสอนอยู่แล้ว ช่วงนี้โชคดีที่อยู่ในเทศกาลปิดเทอม ยองแจมีสอนแค่เด็กบนดอยเท่านั้น เลยว่างเยอะ

ในตอนแรกยองแจเดินลงมาเข้าครัว แม่บ้าน และสาวใช้ต่างพากันโอ๋ยองแจยกใหญ่ เอาของบำรุงมาให้สารพัด เพราะเห็นยองแจเดินแปลกๆ ความจริงยองแจเองก็เสียดๆช่องทางหลังเหมือนกันแต่ก็พอไหว เลยตัดสินใจลงครัวเอง ทำข้าวต้มกุ้งยามเช้าโดยมีพวกแม่บ้านเป็นลูกมือ พออาหารเสร็จ แจ็คสันก็ยังไม่ตื่น ยองแจเห็นแปลงดอกกุหลาบหน้าบ้านออกดอกสวย เลยขอกรรไกรออกไปตัด แรกๆบรรดาพ่อบ้าน บอร์ดี้การ์ดจะออกไปตัดให้ แต่ยองแจดื้อขอไปตัดเอง พอได้ยินเสียงแจ็คสันเลยรีบเดินเข้ามา เพราะกลัวระเบิดลงแล้วบรรดาลูกน้องจะซวยเอาน่ะสิ

“ ไม่เห็นต้องลำบากเลย” แจ็คสันว่าก่อนจะโอบเอวร่างเล็กเดินไปที่ห้องทานอาหาร

“ ผมเบื่อจะตาย อากาศข้างนอกสบายสุดๆเลยล่ะ” ยองแจยิ้มหวาน แจ็คสันหมั่นเขี้ยวเลยกดจมูกลงบนแก้มเนียนฟอดใหญ่

“ แล้วท่านแม่ไปไหนล่ะ ทำไมไม่ลงมาทานข้าว” แจ็คสันเอ่ยถามแม่บ้าน

“ นายหญิงมีธุระด่วนค่ะ ตีตั๋วกลับฮ่องกงตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว แต่นายหญิงไม่บอกเพราะกลัวจะรบกวนนายใหญ่กับนายน้อยน่ะค่ะ” แม่บ้านเอ่ย แจ็คสันพยักหน้าเข้าใจ แต่ยองแจนั่งหน้าแดงไปแล้ว

“ นายหญิงฝากบอกนายใหญ่กับนายน้อยด้วยนะคะ ว่าท่านอยากมีหลานไวๆ” ยองแจหน้าขึ้นสีอย่างจับใจ แจ็คสันมองยองแจก่อนจะยิ้มกรุมกริม ยองแจหลบสายตาอย่างขวยเขิน

“ ข้าวต้มมาแล้ว รีบทานดีกว่าเนอะ” ยองแจเปลี่ยนเรื่องทันที แจ็คสันมองคนรักด้วยสายตาเอ็นดูก่อนจะลงมือทานข้าวเช้า สงสัยมือนี้คงเป็นมื้อแรกที่แจ็คสันเจริญอาหารมากที่สุด เพราะเขาหวังไว้นานแล้วว่าอยากทานอาหารร่วมกับยองแจและยิ่งเป็นฝีมือยองแจวิเศษณ์น่าดูเลยล่ะ

ในตอนสาย แจ็คสันจำเป็นต้องเข้าไร่ไปตรวจดูคุณภาพต่างๆ ซึ่งแน่นอนแจ็คสันไปอยากไปเพราะกลัวว่าร่างเล็กจะหนี จะชวนไปด้วย ยองแจก็บ่นว่ามีงานต้องอยู่ทำ จึงจำใจต้องเข้าไร่ไปคนเดียว โดยสั่งบรรดาลูกน้องดูแลยองแจอย่างใกล้ชิด เพราะถ้าหากหนนี้ยองแจหายตัวอีก ลูกน้องไม่เป็นศพก็คงจำทางกลับบ้านกันไม่ถูก

“ นี่นายใหญ่ของพวกนาย สั่งให้พวกนายคอยตามผมใช่ไหมเนี่ย” ยองแจบ่นเมื่อเดินออกมาจากห้องทำงานที่ตอนแรกเป็นของแจ็คสัน แต่ตอนนี้แจ็คสันแบ่งอีกครึ่งให้ยองแจ โดยให้เหตุผลว่า เขาอยากเห็นยองแจอยู่ในสายตาตลอดเวลา ไม่จำเป็นต้องแยกห้องทำงาน

“ ครับ…ขอโทษจริงๆครับนายน้อยถ้าหากทำให้รำคาญ” ลูกน้องคนหนึ่งเอ่ย ยองแจส่ายหน้าเบาๆ

“ เอาเถอะ ผมเข้าใจ เอาเป็นว่าตามห่างๆก็แล้วกัน” ยองแจเข้าใจว่าแจ็คสันคงระแวงเขามาก ถึงขนาดให้คนตามติดเขาอยู่แบบนี้ ก็แน่ล่ะตัวเขาเองหนีแจ็คสันเป็นร้อยรอบได้มั้งเนี่ย

ยองแจนั่งพิมพ์งานต่างๆได้อยู่สักพัก ก่อนจะเข้าไปคุยกับมารดาห้องแชท ตอนนี้พ่อแม่ของยองแจงานหนักพอตัวแต่ก็มิวายส่งคำอวยพรและกำลังใจมาให้ลูกมากมาย แจ็คสันสัญญากับยองแจไว้เมื่อเช้าตอนทานข้าวว่า หากทุกอย่างลงตัว แจ็คสันจะพายองแจไปเกาหลีเพื่อไปเคารพพ่อแม่ยองแจอย่างเป็นทางการ เพราะแจ็คสันไปหาพ่อแม่ยองแจล่าสุดก็ตอนไปขอให้พวกท่านเซ็นอนุมัติยอมให้ยองแจจดทะเบียนได้ และสู่ขอลูกของพวกท่าน แต่ช่วงนี้แจ็คสันพึ่งหันมาบริหารไร่ชา ไร่สตอรเบอรี่เลยค่อนข้างยุ่ง จึงกะรอให้ทุกอย่างเข้าที่ก่อนแล้วเขาจะพายองแจไปเคารพพวกท่านพร้อมๆกัน รวมถึงพายองแจไปเคารพญาติๆเขาที่ฮ่องกงด้วย

“ จะไปไหนครับนายน้อย” บรรดาลูกน้องกรูเข้ามาหาเมื่อเห็นยองแจทำท่าจะเดินออกจากบ้าน      

“ ขอไปเดินเล่นที่ไร่ชาได้ไหม ผมอยากไป” ยองแจว่าเพราะหลังจากนั่งหลังขดหลังแข็งมานานพอตัวแล้ว ก็เริ่มเบื่อ

“ ได้ครับ…” พวกลูกน้องเดินนำยองแจไปที่ไร่ชา ก่อนจะปล่อยให้นายน้อยของพวกเขาลงไปเดินเล่นในไร่ชา ที่ปลูกเป็นขั้นบันไดเป็นชั้นๆลงมาอย่างสวยงาม บรรยากาศตอนนี้เข้าสู่ช่วงเย็น ตะวันเริ่มลาขอบฟ้า พวกคนงานที่เก็บใบชาเริ่มกลับที่พัก ยองแจเดินเล่นตามบล็อกต่างๆก่อนจะสูดอากาศบริสุทธิ์เข้าเต็มปอด ยองแจตอนนี้ถูกปล่อยให้เดินเล่นเพียงผู้เดียว เพราะพวกลูกน้องก็ไม่อยากรบกวนยองแจให้รู้สึกรำคาญมากนัก เลยทำได้เพียงมองอยู่ไกลๆ

“ อ๊ะ…แจ็คสัน!” ยองแจตกใจเพราะระหว่างที่เดินเล่นอยู่ดีๆ ก็ถูกใครคนหนึ่งดึงเข้าสู่อ้อมกอด ยองแจรู้ทันทีว่าคือใคร

“ ว่าไงครับ…ทำไมหนีมาเดินคนเดียวล่ะ ฟอดดด” แจ็คสันเอ่ยถามก่อนจะกดจมูกลงสูดความหอมของแก้มเนียนจากร่างเล็ก

“ ผมเคยฝันนะว่าอยากมีไร่ชาเป็นของตัวเอง ไม่นึกว่าจะได้เป็นจริงๆ” ยองแจว่าก่อนจะยิ้มขำ

“ ครับ…ทั้งไร่ชาและไร่สตอรเบอรี่เป็นของยองแจแล้วนะ” แจ็คสันกอดร่างเล็กจากด้านหลังแล้วเอ่ยกับยองแจ

“ ใครว่าของผม…ของเราต่างหาก” ยองแจฉีกยิ้มหวาน แจ็คสันคลี่ยิ้มในความเจ้าเล่ห์ของร่างเล็ก

“ ครับ…ของเรา ไร่แห่งนี้ต้องการนายน้อยอย่างคุณนะยองแจ สัญญานะว่าจะอยู่กับนายใหญ่คนนี้ตลอดไป” แจ็คสันเอ่ยถามเสียงจริงจัง ยองแจหันไปเผชิญหน้ากับแจ็คสัน

“ ผมจะหนีไปไหนได้ เป็นของคุณหมดทุกอย่างแล้วนะ…ผมสัญญาไม่ทิ้งไปไหนแล้ว เลิกกลัวได้แล้ว” ยองแจว่าพลางกุมมือแจ็คสันให้สัญญาจากหัวใจ

“ ขอบคุณครับยองแจ” แจ็คสันฉีกยิ้มอย่างดีใจ

“ มีสามีรวยแบบนี้ ใครจะหนีกันเล่า คอยดูนะผมจะผลาญให้หมดเลยล่ะ” ยองแจพูดติดตลก แจ็คสันขำ                         

“ ครับ…ผมยอมให้ผลาญทั้งชีวิตเลย” แจ็คสันว่า

“ เอ๊ะ! แหวนนี่” ยองแจเหลือบสายตาไปเห็นแหวนที่แจ็คสันเอามาห้อยคอ มันเป็นแหวนที่ยองแจฝากแบมแบมไว้ให้แจ็คสันนี่น่า

“ ครับ…ผมรอให้คุณเป็นคนสวมให้ วงนี้ผมสวมให้คุณแล้ว งั้นคุณก็สวมให้ผมบ้างนะ” แจ็คสันว่าก่อนจะถอดมันออกให้ยองแจเป็นคนสวมให้ ยองแจรับมาก่อนจะดึงมือแจ็คสันข้างซ้ายขึ้นมา แล้วสวมให้บนนิ้วนางข้างซ้าย ตอนนี้เราต่างก็เป็นของกันและกันแล้วสินะ…

“ ขอบคุณสำหรับทุกอย่างนะแจ็คสัน ผมโชคดีจริงๆที่ได้พบคนรักแบบคุณ” ยองแจกล่าวขอบคุณ แจ็คสันดึงร่างเล็กเข้ามากอดแนบแน่น

“ แต่สิ่งที่ผมให้คุณไม่ได้ คือความฝัน ผมขอโทษจริงๆนะยองแจ” แจ็คสันเอ่ย

“ หมายความว่าไง” ยองแจผละออกมาถามสงสัย

“ คุณฝันที่จะมีชีวิตสงบ ฝันที่จะอยู่อย่างเรียบง่ายเปิดโรงเรียนสอนเปียโนเล็กๆ แต่ผมให้คุณไม่ได้จริงๆ เพราะคุณต้องมาเป็นนายน้อยที่นี่ มีสิทธิมีอำนาจ คุณเปิดโรงเรียนก็ไม่ได้ เพราะคุณต้องมาอยู่ข้างๆผม คอยดูแลที่นี่ ชีวิตเรียบง่ายที่คุณฝันไว้เลยไม่มีทางเป็นไปได้ไง” แจ็คสันอธิบาย ยองแจน้ำตาซึม แจ็คสันรู้ทุกอย่างว่าความฝันเขาคืออะไร แถมยังมาขอโทษที่ทำให้เขาไม่ได้อีก แจ็คสันดีเกินไปแล้วจริงๆ

“ แจ็คสัน…ผมไม่รู้จะพูดยังไงแล้ว นอกจากคำว่าขอบคุณจริงๆ” ยองแจพูดไม่ออกเลยตอนนี้

“ แค่คุณอยู่กับผม ผมก็ไม่ต้องการอะไรแล้ว” แจ็คสันเอ่ย ยองแจโผล่เข้ากอดแจ็คสันทันที

“ ฮึก…เป็นไร อยู่ที่ก็ได้ ผมอยู่ได้ ที่นี่สงบ สวย บรรยากาศดี เพียงแต่ผมต้องมีงานเพิ่มคือช่วยคุณดูแลลูกน้อง…ฮึก…ผมทำได้…แล้วเรื่องสอนเปียโน…ฮึก…ผมเก็บไว้สอนลูกของเราก็ได้…ฮึก” ยองแจร้องไห้ออกมาเพราะความตื้นตันในสิ่งที่แจ็คสันยอมให้เขาได้ทุกอย่างแบบนี้ ต่อจากนี้เขาจะไม่หนีแล้ว จะอยู่แบบนี้ อยู่ข้างๆแจ็คสันเนี่ยล่ะ เรื่องความฝันอะไรนั้น เขาไม่ใส่ใจแล้ว เราสร้างฝันขึ้นมาใหม่ก็ได้ ไม่เห็นเป็นอะไรเลย

“ ขอบคุณนะยองแจที่เข้าใจผม ผมรักคุณที่สุดเลย…ไม่ร้องแล้วนะ เดี๋ยวตาบวม” แจ็คสันปาดน้ำตาร่างเล็กออกอย่างแผ่วเบาก่อนจะกดจูบลงบนหน้าผากร่างเล็กอย่างรักใคร่

“ ผมก็รักคุณครับ แจ็คสัน”

“ สัญญาแล้วนะว่าจะอยู่ด้วยกันแบบนี้ตลอดไปน่ะ…หวัง ยองแจ” ยองแจยิ้ม เมื่ออีกฝ่ายตอกย้ำสถานะของยองแจ เพราะยองแจจดทะเบียนกับแจ็คสันแล้ว นามสกุลจึงเปลี่ยนจาก ชเว ยองแจ มาเป็น หวัง ยองแจ และที่แจ็คสันพูดแบบนี้ก็เพราะเป็นสัญญาณบอกว่า ต่อจากนี้ ยองแจจะหนีไปไหนไม่ได้อีกแล้ว

“ ครับ…คุณสามี”