บทที่34: ดูแลดวงใจ (คำมั่นสัญญา)

บทที่34: ดูแลดวงใจ

4วันผ่านไป

สภาพแบมแบมตอนนี้คือ ช่วงล่างระบมขั้นสูงสุด แบมแบมไม่รู้หรอกว่าข้างนอกตอนนี้เป็นเวลากี่โมง และก็ไม่รู้ด้วยว่าผ่านมากี่วันแล้ว รู้เพียงแบมแบมลุกไม่ไหว ช่วงล่างล้าและระบมสุดๆ ตั้งแต่ที่แบมแบมโดนมาร์คลากมาที่นี่ ก็ได้แต่อยู่ในห้องนี้ ไม่ได้ออกไปไหนเลย แม้แต่ข้าวปลาอาหารมาร์คก็เป็นฝ่ายออกไปเอามาป้อนให้ถึงบนเตียง พอป้อนเสร็จก็ไม่รู้นึกคึกอะไร จับแบมแบมกดลงบนเตียงและก็เริ่มบทรักอีกครั้ง…ยอมรับจากใจ แบมแบมโคตรเข็ด

“ พี่มาร์ค พอแล้ว…ฮึก” แบมแบมเริ่มต่อต้านมาร์คอีกครั้งโดยใช้เรี่ยวแรงเฮือกสุดท้าย ให้ตายเขาก็ไม่ยอมมาร์คอีกแล้ว

“ เหลืออีกแค่ไม่กี่ครั้งเองครับคนดี จะครบ60แล้ว” มาร์คเอ่ย ความจริงแล้ว มาร์คตั้งใจจะหยุดหลายครั้งแล้ว แต่มันทำไม่ได้ บอกแล้วมาร์คไม่ได้ปลดปล่อยมาตลอด6ปีที่ไปเรียนต่อ ตอนที่แบมแบมมาอยู่บ้านมาร์ค มาร์คก็ทนอยู่นาน หรือแม้แต่ตอนเข้าหอก็เถอะ พอมาร์คได้ปล่อย มาร์คเลยคุมตัวเองไม่อยู่

“ ฮึก…แต่แบมจะตายอยู่แล้วนะ” แบมแบมเอ่ยขอร้อง

“ อีกแค่10ครั้งเองนะ” มาร์คว่า แบมแบมส่ายหน้า ตลอดเวลาที่ผ่านมา วันหนึ่งแบมแบมโดนเกิน10ตลอด ขนาดเขาสลบมาร์คยังต่อได้ นับถือสุดๆ

“ ฮึก…พี่จะฆ่าแบมตายคาอกหรอ” แบมแบมสวนเสียงแหบแห้ง

“ ใครจะฆ่าเมียตัวเองได้ลงล่ะ…หืม”

“ ฮึก…อือ….ไม่เอาแล้วนะฮะ” แบมแบมร้องไห้ทั้งน้ำตา เขาไม่ไหวแล้วจริงๆ ระบมไปหมดแล้ว แต่มาร์คก็ไม่ทีท่าจะหยุด กลับขึ้นมาค่อมร่างบางและกำลังจะเริ่มบทรักบทต่อไป

“ ฮึก….เจ็บ…ฮึก…เจ็บ” แบมแบมร้องน้ำตานองหน้า ตอนนี้เขาไม่รู้สึกอะไรกับการสอดใส่ของมาร์ค เขารู้เพียงว่ามันเจ็บ เจ็บเหมือนร่างจะขาดออกจากกัน

“ ไม่ร้องนะครับ….ซี๊ด” มาร์คครางในลำคออย่างพึงใจ ไม่ว่ามาร์คจะสอดใส่กี่ครั้ง แบมแบมก็ยังคงรัดแก่นกายของเขาแน่น

“ ฮึก…ฮือ…” แบมแบมน้ำตาใหลกำผ้าปูเตียงแน่น ร่างกายตอนนี้อ่อนล้าสุดๆ

“ สวบ…กึก…อ๊า…” มาร์คเองก็ไม่ได้สนใจใดๆเลยทำเพียงแค่ใช้นิ้วมือตนเองปาดน้ำตาร่างเล็กออกเบาๆ

“ ฮึก….เบาๆ แบมเจ็บ” แบมแบมได้แต่ร้องห้ามเสียงแหบแห้ง เพราะมาร์คเอาแต่ซอยเข้าซอยออกอย่างไม่รู้จักเบื่อ จนแบมแบมต้องเอามือดันหน้าท้องแกร่งเอาไว้ กันอีกฝ่ายกระแทกลงมาหนักๆ

“ จะทำให้พี่หลงเราไปถึงไหน…” มาร์คเอ่ยอย่างพอใจ เมื่อเร่งจังหวะอยู่สักพักก่อนจะปลดปล่อยมันออกมาอีกรอบ

“ ซี๊ด….แบมไม่ได้ทำอะไรเลยนะ” แบมแบมร้องโวย สีหน้าเจ็บปวด เพราะน้ำรักที่มาร์คปล่อยออกมาทำให้เขาแสบไปทั่วช่วงล่าง ให้เดานะ แบมแบมว่าช่องทางหลังของตนต้องเริ่มบวมแดงและอักเสบแน่ๆ

“ จุ๊บ! พี่รักเรานะแบม รักเรานะ” มาร์คเอ่ยน้ำเสียงเต็มไปด้วยความปรารถนา ก่อนจะอุ้มร่างเล็กขึ้นมาแนบอกทั้งๆที่แก่นกายของตนก็ยังอยู่ในร่างกายของร่างบาง แบมแบมร้องเสียงหลงด้วยความตกใจ

“ หวา….พี่จะทำอะไรอีก” แบมแบมถาม

“ ไปอาบน้ำ” มาร์คตอบสั้นๆก่อนจะอุ้มแบมแบมเข้าไปในห้องอาบน้ำ ร่างกายแบมแบมตอนนี้เต็มไปด้วยรอยจูบของมาร์ค ทุกพื้นที่ของร่างกายแบมแบมแทบไม่เหลือที่ว่างใดๆเลย

“ อือ…พี่มาร์คเอาออกไป ฮึก” แบมแบมเอ่ยเสียงหลงในขณะที่มาร์ควางตนเองลงในอ่างอาบน้ำ ที่เปิดน้ำอุ่นเอาไว้เกือบเต็มแล้ว

“ ไม่ครับ…อยู่ในนี้ก็อุ่นดี” มาร์คเอ่ย ก่อนจะค่อยเอื้อมมือไปหยิบขวดสบู่เหลวมาเทใส่มือ ตลอดการกระทำของมาร์คทำเอาแบมแบมนิ่วหน้าอยู่หลายครั้ง เพราะยิ่งมาร์คขยับตัวมากเท่าไหร ภายในของแบมแบมก็ยิ่งบีบรัดอีกฝ่ายมากเท่านั้น แก่นกายของมาร์คก็ยิ่งกดลงมาลึกเช่นเดียวกัน

“ อ๊ะ…พี่มาร์ค” แบมแบมสะดุ้มเมื่อฝ่ามือหนาค่อยๆถูสบู่ลูบไล้ไปทั่งร่างกายแบมแบม แบมแบมสะดุ้งกับสัมผัสที่แสนจะวาบหวิวนี้อย่างไม่เคยชินสักที ทั้งๆที่มาร์คก็อาบแบบนี้ให้ตลอดหลายวัน

“  อือ….” แบมแบมตกใจที่จู่ๆมาร์คก็กดจูบย้ำรอยจูบเดิมที่เริ่มจางหายแล้ว

“ แบมเป็นของพี่…ร่างกายนี้ก็ของพี่ พี่จะไม่ปล่อยเราไป” มาร์คเอ่ยก็จะไล้เลียจูบทุกรอย จูบซ้ำเพื่อไม่ให้รอยเหล่านั้นหายไปไหน

“ ฮึก…อือ…พี่มาร์ค” สัมผัสแบบนี้ทำเอาร่างกายแบมแบมที่คิดว่าจะไม่ตื่นตัวกลับตื่นตัวขึ้นมาอีกครั้ง

“ ฮึก…..”

“ ว๊า…ตื่นซะแล้วแบมแบมของพี่” มาร์คกระตุกยิ้มมุมปากเมื่อเห็นร่างเล็กเริ่มมีอารมณ์ร่วม

“ ฮึก…ไม่เอานะพี่มาร์ค…พอแล้ว” แบมแบมส่ายหน้า เมื่อมาร์คค่อยๆถอนแก่นกายตนเองออกมา แบมแบมรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น

“ ฮึกกกกกกก” แบมแบมสะดุ้งเมื่อมาร์คเสียบกลับมาย้ำจุดเดิมแบบทีเดียวมิดด้าม แบมแบมเกร็งไปทั้งตัว ความเสียวและความเจ็บแล่นมาทีเดียวจนจุกอก

“ ซี๊ด…อ๊า…แบมแบมของพี่” มาร์ครางในลำคออย่างพอใจ เพราะแบมแบมรัดเขาแน่นมากๆ แบมแบมน้ำตานองหน้า

“ ฮึก….พี่มาร์ค…หยุด…ฮึก…หยุดก่อนฮะ” แบมแบมน้ำตาร่วงตอนนี้เขาทั้งเจ็บทั้งเสียว

“ ซี๊ด…แบมรัดพี่จนพี่เจ็บไปหมดแล้ว” มาร์คเอ่ยก่อนจะค่อยๆขยับกายเข้าออกช้าๆ

“ อือออออ” แบมแบมแทบลืมหายใจตอนที่มาร์คถอดแก่นกายออกไป

“ อ๊ากกกกกก” แต่แล้วก็ต้องสะดุ้งและร้องเสียงหลงเมื่อมาร์คถอนออกไปได้เพียงนิดเดียวก็สวนกลับเข้ามามาทีเดียวรวดเดียว ย้ำที่เดิมจนแบมแบมน้ำตาไหลตาม

“ อือออออ อ๊ากกก” มาร์คทำแบบนี้ย้ำไปเรื่อยๆไม่สนใจเลยว่าร่างบางจะร้องดันแค่ไหน รู้เพียงว่าตอนนี้มาร์คหยุดความปรารถนาของตนเองที่มีต่อร่างบางไม่ได้

“ ซี๊ดดดดดดด” มาร์คเริ่มรู้สึกไม่ไหวจึงเร่งจังหวะขึ้น

“ ฮึก….อือ….พี่มาร์ค!!” แบมแบมจับขอบอ่างอาบแน่น เพื่อรับแรงที่มาร์คถาโถมเข้าใส่

“ อ๊ากกกกกก แบมของพี่ ของพี่ ของพี่” มาร์คเอ่ยก่อนจะปลดปล่อยความปรารถนาของตนในตัวร่างบางเต็มๆ

“ ฮึก เฮือก” แบมแบมทิ้งกายลงแนบอ่างอาบน้ำ เขาหมดแรง หมดแรงสุดๆมาร์คถอนแก่นกายตนเองออกก่อนจะลงมือล้างตัวให้แบมแบม

“ คนดีของพี่ พี่รักแบมแบมนะ” แบมแบมปล่อยให้มาร์คล้างตัวเขาต่อไป ไม่มีการขัดขืนใดๆทั้งสิ้น ตลอดการมีอะไรกัน คำที่แบมแบมได้ยินมาตลอด คือคำว่า….พี่รักแบมแบม ร่างบางรู้สึกหัวใจพองโตทุกครั้งที่ได้ยินแต่มันก็แฝงไปด้วยความเจ็บปวดเช่นกัน

“ ฮึก….” มาร์คอุ้มร่างบางออกไปวางลงบนโซฟาแล้วเดินไปดึงผ้าปูเตียงผืนเก่าออก ก่อนจะนำผืนใหม่มาปูไว้แทน

“ ฮึก….พอแล้วนะพี่มาร์ค…ฮือๆ” แบมแบมสะดุ้งเมื่อมาร์คเดินเข้ามาอุ้มตนเองแล้วเดินไปวางบนที่นอนอย่างอ่อนโยน แบมแบมรู้การกระทำนี้ดี เดี๋ยวมาร์คก็มิวายจับกดตนเองอีก

“ คงไม่ได้…เดี๋ยวแบมหนีพี่ไปอีก” มาร์คเอ่ยก่อนจะตรึงแขนร่างบางเอาไว้ แล้วกดจูบลงบนริมฝีปากอวบอิ่มที่ตอนนี้เริ่มบวมแล้ว

“ อือ….” แบมแบมโดนจูบไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง จนตอนนี้ริมฝีปากบวมแล้วบอกตรงๆ

“ เริ่มเลยแล้วกันเนอะ” มาร์คเอ่ย ก่อนจะค่อยแหวกขาทั้งสองข้างแบมแบมออก แบมแบมส่ายหน้าทั้งน้ำตา

“ ฮึก….ไม่เอาแล้ว แบมไม่ไหว…ฮึก” แบมแบมร้องขอ

“ อ๊ากกกกก” แต่ก็ไม่สามารถหยุดการกระทำแสนป่าเถื่อนของมาร์คได้ มาร์คยังคงกดแก่นกายของตนเองเข้ามาภายในช่องทางที่แสนจะบวมเปล่งอย่างไม่รู้จักพอ

“ อื้ม….” มาร์คขยับกายเข้าออกระรัว ด้วยความเร็วและแรงจนเตียงสั่น

“ ฮึก…เจ็บ…อือ…ฮือๆ” ครั้งนี้แบมแบมไม่มีอารมณ์ร่วมเลยเขารู้เพียงเขาเจ็บ เจ็บมากๆ

“ อือออออ” แบมแบมแทบตายคาเตียง เขาถูกอีกฝ่ายปลดปล่อยมาไม่รู้จะกี่ครั้งต่อกี่ครั้ง จนแบมแบมแทบไม่มีน้ำตาจะให้ร้องแล้ว

“ อ๊า~~~” แบมแบมจะจำไปจนวันตาย ว่า ต้วน อี้เอิน หรือมาร์ค ต้วน นายแพทย์คนนี้หื่นและป่าเถื่อนเพียงใด

ในเช้าวันที่5

มาร์คเริ่มรู้สึกตัวเมื่อรับรู้อุณหภูมิ จากร่างกายของร่างบาง ตอนนี้แบมแบมตัวร้อนมาก มากจนมาร์ครู้สึกได้ มาร์คเริ่มได้สติเริ่มสำรวจร่างกายคนรักด้วยความรู้สึกผิด เนื้อตัวแบมแบมเต็มไปด้วยรอยจูบ และรอยช้ำจากการกระทำของเขา ช่องทางหลังของแบมแบมบวมหนักและแดง อีกทั้งยังมีเลือดไหลออกมาทั้งๆที่ครั้งนี้ก็ไม่ใช่ครั้งแรกของแบมแบม

“ แบมแบมครับ แบมแบมคนดีของพี่” มาร์คตกใจไม่คิดว่าร่างเล็กจะป่วย เขาใช้อารมณ์ของเขาลงโทษร่างบางจนไม่ดูเลยว่าร่างกายของคนรับได้มากน้อยเพียงใด

“ อือ..ปวดหัว ฮึก…ฮือๆ คุณยายแบมเจ็บ แบมปวดหัว” แบมแบมละเมอออกมามือไม้ก็ปัดป่ายไปทั่ว

“ แบมครับ…ไม่ร้องนะไม่ร้องนะครับ” มาร์คดึงร่างบางมากอดปลอบตอนนี้ร่างบางของเขาเอาแต่

ร้องไห้ และร้องว่าปวดหัวอย่างทรมาน หัวใจมาร์คแทบแตกสลาย

“ โธ่! แบมแบม” มาร์ครวบรวมสติทั้งหมด แล้วรีบเดินออกไปที่รถเพื่อหยิบกระเป๋าประจำตัวตนเองออกมา

“ ฮึก….แบมปวดหัว”

“ ทนหน่อยนะครับคนดีของพี่ทนหน่อยนะ” มาร์คเอ่ย ก่อนจะหยิบยาแก้อักเสบ แก้ปวดต่างๆออกมาแล้วนำใส่หลอดฉีดยาเพื่อฉีดให้ร่างบาง

“ ฮึก….” มาร์คฉีดยาให้ร่างเล็กด้วยความอ่อนโยน เมื่อฉีดไปได้สักพักแบมแบมเริ่มสงบสติลงแล้วเข้าสู่ห้วงนิทราไป มาร์คลูบผมร่างเล็กอย่างอ่อนโยน

“ ไม่เป็นไรแล้วนะ…นอนนะครับ” มาร์ครู้ดีว่าให้ปลุกมาทานยา คงไม่ได้แน่ๆ มาร์คเลยจัดการเจาะสายน้ำเกลือให้ร่างบางพร้อมกับให้ยาผ่านสายน้ำเกลือ พร้อมกับหยิบหลอดยาออกมาทาที่บริเวณช่องทางหลังให้ร่างบาง

มาร์คเริ่มคิดว่าการเป็นหมอมันก็เป็นเรื่องดี เพราะเวลามีอะไรฉุกเฉินความรู้ที่เขามีทั้งหมด สามารถนำมาดูแลคนที่เขารักได้ มาร์คเดินลงไปข้างล่างเพื่อหาข้าวให้ร่างบางทาน มาร์คทำกับข้าวไม่ค่อยเก่งเท่าแบมแบมหรอก มาร์คเองก็พึ่งมาอยู่ยังไม่ได้จ้างแม่บ้าน เลยต้องทำๆไปก่อน มาร์คต้มข้าวต้มให้ร่างบางเสร็จก็ยกขึ้นมาบนห้อง

“ แบมแบมครับ....ทานข้าวทานยาก่อนนะ” มาร์คปลุกร่างบางให้ลุกขึ้นมาทานข้าวทานยา

“ อือ…” แบมแบมสะลึมสะลือสุดๆ ไม่มีแรงอะไรทั้งสิ้น สติยังไม่เต็มร้อยด้วยเพราะฤทธิ์ยา มาร์คจึงป้อนร่างเล็ก ไปได้ครึ่งชามแบมแบมก็เริ่มส่ายหน้า มาร์คเลยหยุดป้อน

“ งั้นทานยานะครับ” มาร์คเอ่ยก่อนจะส่งยาให้แบมแบม เนื่องจากมียาบางตัวที่ให้ผ่านน้ำเกลือไม่ได้ แบมแบมจำเป็นต้องทานเอง ร่างบางก็รับมาอย่างๆมึนๆและยอมทานยาอย่างไม่โว๊ยวายอะไร

“ นอนนะครับคนดี” มาร์คเอ่ยก่อนจะดันให้แบมแบมนอนลงดีๆ จัดการห่มผ้าและดูแลความเรียบร้อยเสร็จแล้ว มาร์คก็ยกชามข้าวไปเก็บก่อนตะกลับเข้ามาดูร่างบางที่นอนหลับอยู่บนเตียง สีหน้าแบมแบมตอนนี้ซีดมาก ซีดจนมาร์คกังวล

“ พี่ขอโทษ…พี่ขอโทษนะครับ” มาร์คเอ่ยอย่างรู้สึกผิด เขาเป็นหมอแท้ๆ กลับไม่สนใจเลยว่าลิมิตของคน รับได้มากน้อยเพียงใด

“ พี่มาร์ค….” เสียงแหบแห้งละเมอออกมาเบาๆ มาร์ครีบเข้าไปดูอาการร่างเล็ก

“ แบมครับ…แบมของพี่” มาร์คเอ่ยก่อนจะจับมือและลูบผมร่างบางเบาๆ

“ พี่มาร์คแบมเจ็บ…แบมขอโทษ…แบมเจ็บ” มาร์คน้ำตาแทบร่วงเมื่อได้ยินคำที่ออกมาจากปากร่างบาง

“ พี่ขอโทษแบมแบม…พี่อยู่นี่นะคนดี” มาร์คเอ่ยก่อนจะล้มตัวลงนอนข้างๆแบมแบมแล้วดึงร่างบางมากอดไว้แนบกาย

~วันถัดมา~

มาร์คโล่งอกที่เห็นว่าไข้แบมแบมลดลงแล้ว ใบหน้าเริ่มกลับมาเจือสีชมพูต่างจากเมื่อวานที่ซีดแล้วซีดอีก แถมดูเหมือนจะไม่มีอาการเพ้อ หรือละเมอเพราะฤทธิ์ยาแล้ว มาร์คเดินออกไปที่ห้องครัวเพื่อหาข้าวมาป้อนร่างบาง แบมแบมสะลึมสะลือตื่นขึ้นมาทานข้าวทานยาแล้วก็หลับไปอีก

“ เฮ้อ~ ไข้ลดลงเยอะแล้ว” มาร์คถอนหายใจที่อาการร่างบางเริ่มกลับมาเป็นปกติ

“ หายไวๆนะครับคนดี…พี่รักแบมแบมนะครับ”

มาร์คเดินเข้ามาในห้องทำงานก่อนจะจัดการกับบรรดาเอกสารต่างๆที่ทางโรงพยาบาลส่งมา ส่วนใหญ่จะเป็นรายงานผลคนไข้ที่มาร์ครับมาดูแล กับเรื่องงบประมาณของโรงพยาบาล และยังร่วมไปถึงนักศึกษาแพทย์ฝึกหัดที่โดนส่งตัวมาอยู่ที่นี่ด้วย มาร์คนั่งเคลียทุกอย่างให้เข้าที่ ก่อนจะหันมาจัดการกับบรรดาเอกสารส่วนตัวของตนเองและร่างบาง เพื่อไม่ให้เรื่องวุ่นวายมาร์คจำเป็นต้องย้ายสำมะโนครัวของทั้งคู่มาแม่ฮ่องสอน

มาร์ครู้ดีว่าแบมแบมเองก็อยากจะทำเรื่องย้ายเช่นกัน แต่ดันติดทะเบียนสมรสกับตนอยู่เลยทำให้เรื่องลำบาก ตอนแรกมาร์คว่าจะเคลียเรื่องพวกนี้ให้จบซะก่อน แล้วค่อยตามหาแบมแบม แต่ดันไปเจอแบมแบมก่อนมาร์คเลยทิ้งทุกอย่างมาเคลียกับเมียก่อน

“ เฮ้อ~ จะตื่นมาโวยวายจนกลัวพี่ไหมเนี่ย” มาร์คเอ่ยเมื่อเข้ามาดูอาการร่างบางอีกรอบ

“ หวังว่าจะไม่ผวานะ” มาร์คพึมพำเบาๆ เขากลัวว่าแบมแบมจะผวาจนกลัวเขาไปเลยน่ะสิ ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงๆ เขาคงขาดใจตายแน่ๆ

ณ.เวลาดึก

กลางดึกที่เงียบสงบแบมแบมเริ่มรู้สึกตัว ร่างบางค่อยๆลืมตาขึ้นท่ามกลางความมืดมิดของห้อง ตอนนี้สติแบมแบมกลับมาครบถ้วนทุกอย่าง ความรู้สึกของแบมแบมเสี้ยวแรกคือ ระบมไปทั้งตัว ปวดศีรษะเล็กน้อย แบมแบมเผลอเอามือปัดไปโดนสายน้ำเกลือจึงรับรู้ว่าตัวเองโดนให้น้ำเกลืออยู่ ฉับพลันแบมแบมเริ่มค่อยๆลำดับเรื่องราวทั้งหมดได้ว่าเกิดอะไรขึ้น พยานและหลักฐานอยู่ครบ พี่มาร์คนอนกอดตนอยู่…

“ ฮึก…ฮือๆ” ร้องไห้ซะงั้น สะอึกสะอื้นตัวโยนเลยคราวนี้

“ แบมแบม….” มาร์ครู้สึกตัวทันที เมื่อรับรู้ว่าร่างบางขยับตัว และร้องไห้

“ ฮึก…ฮือๆ” แบมแบมมองหน้ามาร์คในความมืดแล้วก็เอาแต่ร้องไห้ มาร์คทำอะไรไม่ถูกได้แต่เอื้อมมือไปเปิดโคมไฟแล้วดึงร่างบางมากอด

“ อย่าร้องนะครับ อย่าร้องสิ” ยิ่งมาร์คกอดแบมแบมยิ่งร้องไห้

“ ฮือๆ” แบมแบมเอาแต่ร้องไห้ สะอึกสะอื้นจนหายใจแทบไม่ทัน มาร์คปลอบเท่าไรก็ไม่ยอมหยุด มาร์คไม่รู้จะทำยังไงเลยตัดสินใจดึงถุงน้ำเกลือออกจากเสาน้ำเกลือ แล้วอุ้มร่างบางออกไปที่ระเบียงดูดาวข้างนอก มาร์คค่อยๆวางแบมแบมลงบนเก้าอี้นอนตัวใหญ่ด้านนอกก่อนจะวิ่งกลับเข้าห้องมาเอาเสาน้ำเกลือและผ้าห่มผืนหนา

“ ฮึก…” แบมแบมเริ่มหยุดสะอื้นแล้วเงยหน้ามองท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดาวอย่างงงๆ ก่อนจะหันมองมาร์คที่ตอนนี้กำลังจัดการอยู่กับสายน้ำเกลืออยู่ มาร์คเอาเสามาแขวนขวดน้ำเกลือก่อนจะล้มตัวนอนลงบนเก้าอี้นอนตัวเดียวกับแบมแบมและดึงร่างบางมากอดพร้อมกับห่มผ้าผืนหนา…อาการตอนนี้หนาวใช่เล่น

“ มองพี่นะแบม…มองพี่นะ พี่รักแบมแบมนะ” มาร์คเอ่ยก่อนจะดึงแบมแบมให้มานอนซบแนบอก มาร์คนึกดีใจที่แบมแบมไม่มีอาการผวาหรือกลัวตนเอง แค่เอาแต่ร้องไห้อย่างเดียว

“ ฮึก…พี่พาแบมออกมาทำไม” แบมแบมถามเสียงสั่น ตอนนี้แบมแบมไม่มีแรงตอบโต้อะไรทั้งนั้นปล่อยให้มาร์คกอดไปตาก็มองแต่ดาวบนท้องฟ้า น้ำตาเริ่มเหือดแห้งแล้ว แบมแบมจึงเอ่ยถามออกไป

“ เราเคยดูดาวด้วยกันแบบนี้เลย…จำได้ใช่ไหม” มาร์คเอ่ยถาม แบมแบมพยักหน้าเบาๆ ครั้งหนึ่งตอนที่แบมแบมอายุ15 ครอบครัวแบมแบมอยู่พร้อมหน้าพร้อมตากัน ตอนนั้นทั้งบ้านมาร์คและบ้านแบมแบมตัดสินใจไปเที่ยวทะเลด้วยกัน และคืนนั้นก็เป็นคืนที่เขามีอะไรกับมาร์คและมาร์คก็หายตัวไป มันจึงกลายเป็นคืนที่แบมแบมเจ็บปวดที่สุด

“ พี่รู้มันเป็นอดีตที่เจ็บปวดของแบมแบม” มาร์คเอ่ย แบมแบมเงยหน้ามองมาร์คงงๆ ไม่เข้าใจในสิ่งที่มาร์คกำลังจะสื่อ

“ พี่ต้องการอะไร…ฮึก…” แบมแบมเอ่ยถาม

“ พี่สร้างพันธะกับเรา พี่บอกรักเรา ก่อนที่พี่จะไปอเมริกา”

“ ฮึก…ใช่ พี่บอกรักแบม…ท่ามกลางดวงดาว” แบมแบมว่า มาร์คยิ้มบางๆก่อนจะจูบขมับร่างบางด้วยความรัก

“ พี่จะอธิบายทุกอย่างให้แบมฟัง…ฟังพี่ดีๆนะครับ”

“ อื้ม”

บทที่33: ความต้องการของมาร์ค (คำมั่นสัญญา)

บทที่33: ความต้องการของมาร์ค

เมื่อสองสายตาประสานกัน แบมแบมมองมาร์คอย่างตกใจไม่คาดคิดว่าจะพบกับมาร์คที่นี่ คนที่ตนเองจากมาอย่างไม่คิดหวนคืนกลับไปหา ด้านมาร์คเองก็ได้แต่ตกตะลึงเพราะเขาไม่คิดว่าจะเจอแบมแบมตอนนี้ เพราะมาร์คพึ่งย้ายมาอยู่แม่ฮ่องสอน จึงกำลังเคลียเอกสารต่างๆอยู่อย่างวุ่นวาย กะว่าถ้าเคลียเสร็จค่อยไปตามหาแบมแบม แต่นี่มาให้เจอซะก่อน

“ จะไปไหนแบมแบม” มาร์คถามเสียงเย็น แบมแบมเริ่มจับความรู้สึกได้ว่ามาร์คตอนนี้เข้าสู่โหมดน่ากลัวแล้วล่ะ

“ ปล่อยนะฮะ...ปล่อยแบมนะฮะ...” แบมแบมบิดข้อมือตนเองออกจากการเกาะกุมของมาร์คอย่างขอร้อง

“ หนีพี่มาขนาดนี้แล้ว....จะให้พี่ปล่อยไปงั้นหรอ!!!” แบมแบมสะดุ้ง เพราะมาร์คตวาดแบมแบมเสียงดังมาก ดังจนบรรดาแพทย์อาสาที่อยู่ในเต็นท์ถึงกับวิ่งออกมาดู

“ เกิดอะไรขึ้นคะหมอใหญ่”  แพทย์คนหนึ่งวิ่งเข้ามาหาอย่างตกใจ

“ พี่มาร์ค...ปล่อยแบมนะ...ปล่อยแบมไปเหอะ” แบมแบมได้แต่ร้องขอให้มาร์คปล่อยตนไป

“ หึ...ฝากดูงานให้ผมอาทิตย์หนึ่งนะ ถ้าเร่งด่วนส่งเมลล์มา” มาร์คหันไปพูดนิ่งๆกับหมอคนที่วิ่งเข้ามาถาม

“ หมอใหญ่จะไปไหนคะ” หมอคนดังกล่าวเอ่ยถาม

“ จะไปเคลียกับเมีย” มาร์คตอบนิ่งๆแล้วกระชากแขนแบมแบมให้ตามมา แบมแบมได้แต่ขัดขืนและกล่าวขอร้องไปตลอดทาง

“ เมีย!!!” แต่เหนือสิ่งอื่นใดคำพูดของมาร์คทำเอาบรรดาแพทย์อาสาทั้งหมดถึงกับตะลึงตาค้าง...มิน่าล่ะ นามสกุลของแบมแบมถึงได้เหมือนกับมาร์ค แอบสงสัยกันตั้งนานนึกว่าญาติกัน ที่แท้ก็เมีย!

“ พี่มาร์ค...จะพาแบมไปไหน...ฮึก...ฮือๆ” ทันทีที่เข้ามานั่งในรถมาร์คก็ขับรถออกจากดอยทันทีแบมแบมได้แต่นั่งร้องไห้ไปตลอดทาง ไม่รู้เหมือนกันว่าจะร้องไห้ทำไม รู้เพียงว่าตอนนี้ความรู้สึกแบมแบมตีรวนไปหมด จะโวยวายใส่มาร์คก็ไม่ได้ เพราะตอนนี้ร่างหนาขับรถลงจากเขามันไม่ดีแน่ถ้าเขาจะอาละวาด ขอร้องไห้แทนล่ะกัน

“ เงียบน่า...แบมแบม” มาร์คเอ่ย

“ พี่จะพาไปไหน...ฮึก”

“ เราจำเป็นต้องคุยกัน...แบมแบม”

มาร์คขับรถเข้ามาจอดที่โรงจอดรถของบ้านหลังหนึ่งที่อยู่บริเวณชานเมือง ซึ่งใกล้ตัวเมืองพอสมควร บ้านหลังนี้เป็นบ้านหลังใหญ่ที่เป็นไม้สักทั้งหลัง ซึ่งเป็นบ้านสองชั้นที่มีใต้ถุนสไตล์บ้านทรงไทยประยุกต์ แต่ภายในถูกตกแต่งอย่างยุโรป และมีส่วนที่เป็นระเบียงกว้างพร้อมกับเก้าอี้นอนตัวใหญ่ไว้สำหรับดูดาว รอบๆบ้านมีแต่แปลงดอกไม้เมืองหนาวที่พากันออกดอกอย่างสวยงาม

“ บ้านใคร” แบมแบมที่ถูกมาร์คลากออกมาจากรถ ถึงกับตาลุกวาวด้วยความสนใจ สไตล์บ้านแบบนี้ คือบ้านที่แบมแบมฝันเอาไว้ มันดูไม่ทิ้งความเป็นไทย และรอบบ้านเต็มไปด้วยดอกไม้

“ บ้านของเรา” มาร์คตอบก่อนจะดึงแบมแบมเข้าไปในบ้าน ภายในบ้านถูกตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์สีขาว ซึ่งแยกส่วนที่เป็นห้องครัว ห้องทานข้าว ห้องนั่งออกเป็นส่วนๆอย่างลงตัว มีบันไดขึ้นไปด้านบนที่เป็นส่วนห้องนอน และระเบียงกว้างสำหรับดูดาว

“ ปล่อยนะพี่มาร์ค” แบมแบมขืนตัวเอาไว้เมื่อถูกมาร์คลากขึ้นด้านบนและตรงไปที่ห้องห้องนอน ก่อนจะเปิดประตูห้องนอนแล้วลากแบมแบมเข้าไป

“ พะ....พี่มาร์ค” แบมแบมเสียงสั่นอย่างจับได้

“ หนีพี่มาอยู่ซะไกลเลยนะ” มาร์คพูดเย็นๆ แบมแบมส่ายหน้า

“ เราตกลงกันแล้วว่าเราจะหย่ากัน…”

“ พี่บอกแล้วใช่ไหม! พี่จะไม่ยอมหย่ากับแบม! เพราะแบมเข้าหอกับพี่แล้ว!” มาร์คเอ่ยด้วยความโมโห ก่อนที่จะจับร่างบางเหวี่ยงลงบนเตียงด้วยความโกรธ

“ พี่มาร์คจะทำอะไร!” แบมแบมรีบถอยหลังหนีด้วยความกลัวจนแผ่นหลังแบมแบมสัมผัสเข้ากับผนังเตียง

“ หึ…ครั้งก่อนแบมขอให้พี่ทำแต่พี่ไม่ทำ” มาร์คกดเสียงเย็นก่อนจะค่อยๆปลดกระดุมตนเองออกทีละเม็ด แบมแบมเบิกตากว้างส่ายหน้าด้วยความกลัว

“ พะ….พี่มาร์ค”

“ งั้นครั้งนี้พี่จะทำ!” ทันทีที่มาร์คพูดจบ มาร์คก็กระชากร่างบางเข้ามาอยู่ในอาณัติของตนทันที

“ ไม่นะพี่มาร์ค…ไม่เอานะฮะ” แบมแบมขืนตัวดิ้นสุดกำลังด้วยความตกใจ ใบหน้าก็เอาแต่ส่ายหน้าด้วยความกลัว

“ อย่ากลัวไปเลยคนดีของพี่…”

“ ปล่อยแบมไปเถอะ ปล่อยแบมไปนะฮะ…ไม่เอานะฮะ…อุ๊บ!” มาร์คจูบปิดเสียงที่เอาแต่ร้องขออิสระจากตนด้วยความโกรธ แบมแบมโดนมาร์คจูบมาก็ตั้งหลายครั้ง แต่ครั้งนี้มาร์คจูบแบมแบมด้วยความร้อนแรง เรียวลิ้นหนาเกี่ยวกระวัดความหอมหวานจากร่างบางอย่างไม่รู้จักพอ มาร์คไม่สนว่าแบมแบมจะหายใจทันรึเปล่า รู้แค่ว่าตอนนี้เขาโกรธมากจนไร้ซึ่งสติทุกอย่าง

“ แบมครับ…แบมไม่เคยเชื่อพี่เลยใช่ไหม ไม่เคยเชื่อว่าพี่รักเรามาก รักจนไม่เหลือที่พื้นที่ไว้ให้ใครแล้ว!!!”

“ อย่านะ! พี่มาร์ค!!” แบมแบมขืนตัวสุดกำลังเริ่มรู้ชะตากรรมตัวเองว่าไม่รอดแน่ๆ มาร์คกระชากเสื้อผ้าแบมแบมออกจนกระดุมหลุดกระจายไปทั่ว

“ ขาว…ขาวไม่เปลี่ยนเลยนะแบมแบม” มาร์คระดมจูบไปทั่วหน้าอกและซอกคอของร่างบางอย่างหื่นกระหาย

“ อือ…อย่าทำแบบนี้…อือ” แบมแบมพยายามดิ้นแต่ก็ไม่อาจจะหลุดพ้นจากพันธนาการนี้ได้

“ แบมแบมอย่าดื้อ!” มาร์คที่กำลังจะถอดกางเกงแบมแบมถึงกับเอ็ดร่างบาง เพราะแบมแบมเอามือจับกางเกงตัวเองไว้ไม่ให้ถอดง่ายๆ มาร์คไม่รู้จะทำยังไงจึงตัดสินใจรวบมือแบมแบมขึ้นไปมัดกับหัวเตียงด้วยเนกไทของตนเอง

“ ไม่! ปล่อยแบมนะพี่ ปล่อยนะ!” แบมแบมโวยวายสุดเสียง

“ หึหึ!” มาร์คกดยิ้มมุมปากก่อนจะค่อยๆถอดกางเกงแบมแบมออกจนหมด ตอนนี้ร่างกายแบมแบมเปลือยเปล่า มาร์คมองร่างแบมแบมด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความปรารถนา จนแบมแบมถึงกับเกร็งและดิ้นไปมาอย่างเขินอาย

“ พี่มาร์ค….อย่า! ไม่เอานะ!” แบมแบมผวาเมื่อมาร์คก้มลงไปจูบบริเวณสะโพกของตนเองแถมยังยึดขาแบมแบมเอาไว้ซะแน่น

“ เอวสวยสมคำร่ำลือ” มาร์คเอ่ยเบาๆ

“ อือ! พี่มาร์ค! หวา!” แบมแบมตกใจเมื่อมาร์คก้มลงครอบครองแก่นกายของตนเข้าไปในปากอย่างไม่นึกรังเกียจ แบมแบมเกร็งสุดตัว ความเสียวซ่านแล่นขึ้นจนจุกอก

“ อือ…พี่มาร์ค…อ๊า” แบมแบมครางหนักแบบสุดๆ เพราะคราวที่มีอะไรกันครั้งแรก มาร์คไม่เคยทำแบบนี้ ไม่เคยหื่นกระหายได้แบบนี้ แบมแบมเกร็งสุดตัว ใบหน้าหวานพยายามหันหน้าหนีซบลงบนหมอนไม่ยอมมองการกระทำของมาร์คเลย

“ อือ…อ๊า….ฮึก…พอแล้ว…อ๊าก~” แบมแบมเกร็งสุดตัวพยายามดึงตนเองออกจากสัมผัสของมาร์คแต่ทว่ากลับยอมให้มาร์คทำอย่างไม่รู้จักพอ

“ พี่…แบมไม่ไหวแล้ว…แบมจะออกแล้ว…อือ…เฮือก!” แบมแบมเกร็งสุดตัวเมื่อถึงจุดสุดยอดของตนแบมแบมพยายามขอร้องให้มาร์คละริมฝีปากออกมา แต่ร่างหนากลับดูดดุนอย่างไม่รู้จักพอ แบมแบมทนไม่ไหว จึงปล่อยความปรารถนาของตนออก และมาร์คก็ดูดกลืนเข้าไปอย่างไม่นึกรังเกียจ

“ พี่มาร์ค…แฮกๆ” แบมแบมถึงหายใจแรงด้วยความเหนื่อยหอบ

“ แบมทิ้งพี่มา2เดือน พี่คิดเป็น60วัน พี่ทรมานมาตลอด60วัน พี่จะเอาแบม60ครั้ง!”สายตาและคำพูดมาร์คจริงจังมาก มากจนแบมแบมกลัว ส่ายหน้าท่าเดียว

“ พี่จะบ้าหรอ! 60ครั้ง!!!” แบมแบมตกใจอย่างไม่อยากจะเชื่อหูตนเอง

“ ถ้าไม่ครบ…ก็อย่าฝันจะได้ออกจากห้องนี้!!”

“ ไม่! พี่มันบ้า! อื้อ…ไม่…อื้อ…” แบมแบมผวาเมื่อเห็นมาร์คก้มหน้าลงไปครอบครองแก่นกายของตนเองอีกครั้ง อีกครั้ง และอีกครั้ง อย่างไม่รู้จักพอ แบมแบมได้แต่เกร็งตัวปลดปล่อยน้ำรักของตนออกมา ซึ่งมาร์คก็ไม่ได้รักเกียจเลย กลับยอมไล้เลียอย่างไม่รู้จักพอ

“ อือ….พอแล้วนะฮะ…พอแล้ว” แบมแบมหมดแรง หมดอย่างสิ้นเชิง หายพยศทันตาเห็น มาร์คที่เห็นดังนั้น ถึงกับยิ้มมุมปากแล้วละออกมาจากช่วงล่างของร่างบาง

“ ตาพี่บ้างแล้วล่ะ” มาร์คเอ่ยก่อนจะยกสะโพกแบมแบมขึ้นโดยใช้หมอนรองสะโพกร่างบางเอาไว้ เรียวขาสองข้างถูกจับแยกออกจากกัน โดยมาร์คเข้าไปแทรกกลางเอาไว้

“ พี่มาร์ค!” แบมแบมรู้ทันทีว่ามาร์คเริ่มเอาจริงแล้ว แก่นกายของมาร์คจ่ออยู่ตรงปากทางเข้าของแบมแบมที่ถูกปิดสนิท แบมแบมหมดแรงเกินจะห้ามแค่เสียงยังหาไม่เจอได้แต่หลับตารอความเจ็บปวด

“ อือ….พี่อย่า….อือ…” แบมแบมที่รอรับความเจ็บเต็มที่ กลับผวาเมื่ออีกฝ่ายก้มลงจูบบริเวณช่องทางสีหวานก่อนจะใช้ลิ้นไล้เลียไปทั่วช่องทาง

“ อือ….” แบมแบมกำเหล็กบนหัวเตียงแน่นเพราะความเสียวซ่าน มาร์คสอดเรียวลิ้นเข้าไปทางช่องทางจนสุดโคนลิ้น ความร้อนจากเรียวลิ้นทำแบมแบมแทบจะละลายคนเตียง แบมแบมยึดเหล็กบนหัวเตียงไว้แน่นน้ำตาไหลรินออกมาด้วยความเสี่ยวซ่าน

“ อือ…อ๊า...” ดูเหมือนมาร์คจะแช่ไว้นานจนช่องทางแบมแบมที่บีบรัดคลายตัวออก มาร์คจึงละออกมาแล้วจับแก่นกายของตนที่ขยายตัวเต็มที่เสียบเข้าไปทีเดียวมิดด้าม

“ อ๊ากกกกกกกกกกก เจ็บบบบบบบบ!!!!” แบมแบมกรีดร้องสุดเสียงด้วยความเจ็บ หนนี้มาร์คไม่ใช้นิ้วในการเบิกทาง ไม่ใช้เจล ไม่ใช้ถุงยาง ของสดล้วนๆ มาร์ครู้ว่าตนเข้าไปลึกมากเพราะขนาดของตนไม่ใช่เล่นๆ แบมแบมได้แต่ดิ้นด้วยความเจ็บ

“ แบมเจ็บ! ไม่เอาแล้ว! ไม่เอาแล้ว! เอาออกไป!” มือหนาของมาร์คจับสะโพกแบมแบมไว้แน่นเพื่อไม่ให้ร่างบางดิ้นไปมากกว่านี้ ภายในของแบมแบมบีบรัดมากแน่นเช่นกัน

“ อย่าเกร็งนะแบม…พี่รักแบมนะครับ…รักแบมคนเดียวนะ” มาร์คเอ่ยก่อนจะค้างแก่นกายอยู่อย่างนั้นเพื่อให้แบมแบมปรับตัว ส่วนตนก็หันไปเล่นงานกับหน้าอกของร่างบาง ดูดกลืนและไล้เลียเม็ดทับทิมของร่างบางอย่างเพลิดเพลิน

“ อ๊า…ฮึก…อือ” แบมแบมที่เริ่มปรับตัวได้ ภายในเริ่มคลายตัวลง มาร์คจึงค่อยๆขยับแก่นกายตนเองเข้าออกช้าๆ เบาๆเพื่อให้ร่างบางปรับตัวได้

“ ฮือ…แน่นสุดๆ…อ๊า” มาร์คครางออกมาอย่างพอใจ แบมแบมเหมือนพึ่งเสียจิ้นเป็นครั้งแรก ทั้งๆที่เคยเสียให้เขามาแล้ว มาร์คยิ้มอย่างพอใจที่รู้ว่าร่างบางของเขาเป็นของเขามาตลอด ไม่ว่าจะนานแค่ไหนก็เป็นของเขาคนเดียว!

“ ฮึก…อือ…อ๊า” มาร์คเริ่มขยับแก่นกายเข้าออกเข้าออกด้วยความเร็ว เมื่อดึงออกมาจนเกือบหลุด มาร์คก็กดกลับไปจนสุดเช่นกัน มาร์ครู้ว่าตนเองนั้นเข้าไปลึกมาๆ เพราะว่าหน้าท้องของตนแทบจะแนบเป็นเนื้อเดียวกันกับหน้าท้องของแบมแบม

“ อือ….ลึกไปแล้ว….อือ” แบมแบมครางออกมาอย่างทนไม่ไหว และร่างกายก็เสียวซ่านจนแบมแบมสะดุ้งเมื่อมาร์คกดลงไปสัมผัสเข้ากับจุดเสียวของตน

“ อือ…ตรงนั้น!...ฮึก…ตรงนั้น!” แบมแบมเอ่ยออกมาด้วยความเสียวซ่าน มาร์คลอบยิ้มเมื่อรู้จุดสัมผัสของร่างบาง ก่อนจะเร่งจังหวะกดเข้าไปจุดจุดนั้นซ้ำๆ

“ ฮึก….ฮือ….”

“ ฮึก….ช้าๆ….ฮึก….เบา” แบมแบมได้แต่ร้องบอกจังหวะให้ร่างหนาฟัง แต่มาร์คก็ไม่ฟังสักนิด ซอยเข้าซอยออกท่าเดียว

“ ฮึก…แบมจะไปแล้ว…ฮึก….จะไปแล้ว” แบมแบมร้องบอก

“ อ๊า รอพี่นะคนดี ไปพร้อมกันนะครับ…ฮึก” มาร์คครางในลำคอ ก่อนจะชักแก่นกายตนเองออกมาครึ่งหนึ่งแล้วกดย้ำลงไปทีเดียว แบมแบมเกร็งตัวก่อนจะกรีดร้องเสียงดัง

“ อ๊า~~~~” แบมแบมปลดปล่อยออกมาจนเลอะเต็มหน้าท้องร่างหนา ด้านมาร์คก็ปลดปล่อยน้ำรักเข้าไปในตัวแบมแบมจนหมด หยาดน้ำรักที่แสนร้อนแรงถูกส่งเข้าไปในร่างกายร่างบาง จนแบมแบมสัมผัสได้ถึงความร้อนข้างใน

“ ฮึก…พอแล้วฮะ…ฮือ” แบมแบมสะดุ้งเมื่อแก่นกายมาร์คตื่นตัวอย่างรวดเร็วทั้งๆที่พึ่งปลดปล่อยไปเมื่อกี้ แบมแบมเบิกตากว้างส่ายหน้าระรัว

“ มะ…ไม่….ฮึก….ฮือ” มาร์คขยับแก่นกายเข้าออกทันทีอย่างไม่นึกเกรงใจร่างบาง แบมแบมต้องเตรียมรับศึกอีกรอบ คราวนี้มาร์คขยับเข้าออกด้วยความรวดเร็วอย่างไม่มีหยุด จนเตียงสั่นอย่างรู้สึกได้

“ พับๆ….กึกๆ” เสียงเนื้อกระทบกันรวมถึงเสียงพนังเตียงที่กระแทกเข้ากับกำแพงห้องส่งเสียงดังกึกก้อง

“ โอ๊ะ! พี่มาร์ค! โอ๊ย!” แบมแบมผวารับสัมผัสแทบไม่ทันมือบางจับเหล็กตรงหัวเตียงไว้แน่น เตรียมรับการปลดปล่อยจากร่างหนาอีกครั้ง

“ อ๊า~~~” มาร์คครางอย่างพอใจเมื่อปลดปล่อยออกมาอีกเป็นครั้งที่สอง แบมแบมนิ่วหน้าด้วยความร้อนวูบที่ช่วงล่าง มาร์คถอนแก่นกายของตนออกมาพร้อมกับน้ำรักบางส่วนที่ร่างบางเก็บไว้ไม่หมดทะลักตามออกมาด้วย

“ ฮึก….” แบมแบมแทบหยุดหายใจตอนที่มาร์คถอนแก่นกายออกไปจากร่างกายตนเอง ตอนนี้แบมแบมไร้เรี่ยวแรงของจริง มันล้าไปหมดเลย

“ ยังเหลืออีกตั้ง58รอบ” มาร์คเอ่ย แบมแบมเบิกตากว้างอีกครั้ง

“ ไม่นะพี่….แบมไม่ไหวแล้วนะ” แบมแบมเอ่ย แต่มาร์คไม่ฟังใดๆ ก้มหน้าลงกดจูบลงบนริมฝีปากอวบอิ่มอย่างเอาแต่ใจ แบมแบมรู้ตัวทันทีว่าคงหยุดมาร์คไม่ได้

“ ฮึก…ปล่อยมือแบมได้ไหม ปล่อยมือแบมก่อนนะ” แบมแบมขอร้องเสียงแหบแห้ง เพราะตอนนี้แบมแบมรู้สึกเจ็บจากการเสียดสีของเนกไทที่รัดข้อมือของตนอยู่

“ ได้ครับ…พี่จะปล่อย” มาร์คเอื้อมมือขึ้นไปแกะมัดมือแบมแบมออกจากเหล็กบริเวณหัวเตียง

“ ซี๊ด…” แบมแบมครางออกมาเมื่อเห็นรอยที่รัดข้อมือของตนจนแดง

“ แดงหมดเลย ไม่เป็นไรนะครับ” มาร์คเอ่ยปลอบโยนแต่แบมแบมไม่ตอบโต้ใดๆ เพราะนึกโกรธเคืองร่างหนาไม่น้อย

“ ป่ะ…ไปล้างตัวกันดีกว่า” มาร์คว่าก่อนจะอุ้มแบมแบมขึ้น แล้วตรงไปยังห้องน้ำ

“ ถ้าพี่พอใจแล้ว พี่ต้องปล่อยแบมไปนะ” แบมแบมเอ่ยขึ้นทันที ที่มาร์ควางตนลงบนพื้นที่ข้างอ่างล้างมือ

“ ใครว่าพี่จะปล่อย! แบมต้องอยู่กับพี่!” ดั่งคำประกาศิตแบมแบมไม่อาจจะหนีบทรักที่กำลังจะเริ่มต้นขึ้นอีกได้ คราวนี้มาร์คดึงร่างบางลงมาก่อนจะดันร่างบางชิดกำแพงห้องน้ำแล้วระดมจูบทั่วแผ่นหลัง ก่อนจะสอดแก่นกายเข้าไปอย่างรวดเร็วจนแม้แต่แบมแบมยังสะดุ้งด้วยความตกใจ เรี่ยวแรงของขาเริ่มหมดแรง แบมแบมเริ่มยืนไม่ไหว

“ โอ๊ย! เบาๆนะ ฮึก…” แบมแบมแทบล้มลงไปกองกับพื้น แต่มาร์คยึดขาแบมแบมไว้แน่นมาก

“ แบมต้องอยู่กับพี่ พี่รักแบม แบมต้องเชื่อพี่ พี่รักแบม!!” มาร์คได้แต่ย้ำคำว่ารักอีกหลายรอบ ทั้งที่ช่วงล่างก็ยังคงทำงานไม่หยุด

“ ฮึก…ฮือ….” แบมแบมแนบใบหน้าลงบนกำแพงห้องน้ำ น้ำตานองหน้าด้วยความเสียวจนจุกอก

“ ฮึก….อ๊า….แรงไปแล้ว” แบมแบมพยายามร้องบอกให้ร่างหนาเพลาแรง แต่ยิ่งห้ามก็เหมือนยิ่งยุ มาร์คไม่เคยรู้จักพอ แบมแบมคงไม่ต่างอะไรกับยาปลุกเซ็กของมาร์คเลยแม้แต่น้อย

“ รู้ไหมครับว่าอาชีพแพทย์น่ะ…ความต้องการสูง” มาร์คพูดเย็นๆในระหว่างที่รัวช่วงล่างเต็มที่

“ ฮึก…หมายความว่าไง…” แบมแบมร้องถามเสียงสั่น

“ พี่ไม่ได้ปลดปล่อยมานาน…นานเกือบ6ปี ถ้าไม่ถึง60พี่จะไม่หยุด” มาร์คเอ่ยเสียงเย็น

“ ฮึก..พี่มันบ้า…” แบมแบมร้องบอกก่อนจะนิ่วหน้าด้วยความเจ็บ เพราะแรงที่ร่างหนาถาโถมเข้ามามันทำให้หน้าท้องและร่างกายเข้ากระแทกเข้ากับกำแพงอยู่หลายครั้ง

“ ฮึก…พี่รักแบม…รักแบมคนเดียว…อ๊า~” มาร์คปลดปล่อยน้ำรักออกมาอีกครั้ง จนแบมแบมรับรู้ว่ามีน้ำบางส่วนที่ทะลักออกมาเต็มหว่างขา

“ ฮึก….พี่มันโรคจิต!” แบมแบมเอ่ยออกมาด้วยความโมโห เรี่ยวแรงแบมแบมไม่มี ขาเริ่มอ่อนของจริง แบมแบมทรุดตัวลงไปกองกับพื้นทันที มาร์ครับร่างบางไว้ทัน ก่อนจะจับร่างบางให้มานั่งบนตักทั้งๆที่ยังคาแก่นกายไว้ในตัวร่างบาง

“ ใช่…พี่โรคจิต พี่จะเอาเมียพี่จนกว่าพี่จะพอใจ!” มาร์คประกาศกราว

“ ฮึก…พี่มาร์ค!” แบมแบมผวาเมื่อมาร์คดันแผ่นหลังแบมแบมชิดเข้ากับกำแพงห้องน้ำ หน้าขาของแบมแบมทั้งสองข้างถูกมาร์คยึดโดยมาร์คอยู่ตรงกลางหว่างขาแล้วยึดร่างกายแบมแบมเอาไว้

“ ท่านี้ก็ดี เห็นหน้าเมียชัดดี” มาร์คเอ่ยก่อนจะขยับแก่นกายเข้าออกอีกครั้ง โดยครั้งนี้มาร์คก้มลงใบ้ริมฝีปากกดจูบร่างบางด้วยความรัก ช่วงล่างก็ทำงานต่ออย่างไม่ขาดตกบกพร่อง

“ อื้ม….” ครั้งนี้ไร้เสียงใดๆ เพราะว่าริมฝีปากของทั้งคู่ต่างแลกความหวานซึ่งกันและกันอยู่

“ อืม….” มาร์คพอใจที่ได้จูบกับร่างบางทั้งที่ช่วงล่างยังร่วมรักกันอยู่ มาร์คเก็บเกี่ยวความหวานจากริมฝีปากของคนตรงหน้าอย่างไม่รู้จักพอ ริมฝีปากของแบมแบมหวานอย่างไง หวานอย่างงั้นไม่เปลี่ยนแปลง

“ เฮือก…” แบมแบมหอบหายใจเฮือกใหญ่ พร้อมกับสะดุ้งไปอีกระรอก เพราะปากพึ่งได้รับอิสระพร้อมๆกับมาร์คที่ปลดปล่อยออกมาอีกครั้ง ตอนนี้แบมแบมคิดว่าน้ำของตนนั้นหมดตัวแล้วแน่ๆ แต่ด้านพี่มาร์คก็เอาแต่ใส่มาระรัวอย่างไม่รู้จักหยุด ไม่รู้ว่าทำไมมาร์คถึงไม่หมดแรงเลยสักนิดเดียว

“ หวา…พี่มาร์ค” แบมแบมตกใจอีกครั้งเมื่อมาร์คถอดแก่นกายของตนออกมา แล้วอุ้มแบมแบมขึ้นในท่าเจ้าสาว

“ ไปต่อกันที่เตียงแล้วกัน” มาร์คพูดก่อนจะเดินกลับเข้าไปในห้องนอน สรุปว่าที่บอกว่าจะพาแบมแบมมาล้างตัวก็ไม่ได้ล้างน่ะสิ!

“ ไม่!!!! อุ๊บ”