บทที่34: ดูแลดวงใจ (คำมั่นสัญญา)

บทที่34: ดูแลดวงใจ

4วันผ่านไป

สภาพแบมแบมตอนนี้คือ ช่วงล่างระบมขั้นสูงสุด แบมแบมไม่รู้หรอกว่าข้างนอกตอนนี้เป็นเวลากี่โมง และก็ไม่รู้ด้วยว่าผ่านมากี่วันแล้ว รู้เพียงแบมแบมลุกไม่ไหว ช่วงล่างล้าและระบมสุดๆ ตั้งแต่ที่แบมแบมโดนมาร์คลากมาที่นี่ ก็ได้แต่อยู่ในห้องนี้ ไม่ได้ออกไปไหนเลย แม้แต่ข้าวปลาอาหารมาร์คก็เป็นฝ่ายออกไปเอามาป้อนให้ถึงบนเตียง พอป้อนเสร็จก็ไม่รู้นึกคึกอะไร จับแบมแบมกดลงบนเตียงและก็เริ่มบทรักอีกครั้ง…ยอมรับจากใจ แบมแบมโคตรเข็ด

“ พี่มาร์ค พอแล้ว…ฮึก” แบมแบมเริ่มต่อต้านมาร์คอีกครั้งโดยใช้เรี่ยวแรงเฮือกสุดท้าย ให้ตายเขาก็ไม่ยอมมาร์คอีกแล้ว

“ เหลืออีกแค่ไม่กี่ครั้งเองครับคนดี จะครบ60แล้ว” มาร์คเอ่ย ความจริงแล้ว มาร์คตั้งใจจะหยุดหลายครั้งแล้ว แต่มันทำไม่ได้ บอกแล้วมาร์คไม่ได้ปลดปล่อยมาตลอด6ปีที่ไปเรียนต่อ ตอนที่แบมแบมมาอยู่บ้านมาร์ค มาร์คก็ทนอยู่นาน หรือแม้แต่ตอนเข้าหอก็เถอะ พอมาร์คได้ปล่อย มาร์คเลยคุมตัวเองไม่อยู่

“ ฮึก…แต่แบมจะตายอยู่แล้วนะ” แบมแบมเอ่ยขอร้อง

“ อีกแค่10ครั้งเองนะ” มาร์คว่า แบมแบมส่ายหน้า ตลอดเวลาที่ผ่านมา วันหนึ่งแบมแบมโดนเกิน10ตลอด ขนาดเขาสลบมาร์คยังต่อได้ นับถือสุดๆ

“ ฮึก…พี่จะฆ่าแบมตายคาอกหรอ” แบมแบมสวนเสียงแหบแห้ง

“ ใครจะฆ่าเมียตัวเองได้ลงล่ะ…หืม”

“ ฮึก…อือ….ไม่เอาแล้วนะฮะ” แบมแบมร้องไห้ทั้งน้ำตา เขาไม่ไหวแล้วจริงๆ ระบมไปหมดแล้ว แต่มาร์คก็ไม่ทีท่าจะหยุด กลับขึ้นมาค่อมร่างบางและกำลังจะเริ่มบทรักบทต่อไป

“ ฮึก….เจ็บ…ฮึก…เจ็บ” แบมแบมร้องน้ำตานองหน้า ตอนนี้เขาไม่รู้สึกอะไรกับการสอดใส่ของมาร์ค เขารู้เพียงว่ามันเจ็บ เจ็บเหมือนร่างจะขาดออกจากกัน

“ ไม่ร้องนะครับ….ซี๊ด” มาร์คครางในลำคออย่างพึงใจ ไม่ว่ามาร์คจะสอดใส่กี่ครั้ง แบมแบมก็ยังคงรัดแก่นกายของเขาแน่น

“ ฮึก…ฮือ…” แบมแบมน้ำตาใหลกำผ้าปูเตียงแน่น ร่างกายตอนนี้อ่อนล้าสุดๆ

“ สวบ…กึก…อ๊า…” มาร์คเองก็ไม่ได้สนใจใดๆเลยทำเพียงแค่ใช้นิ้วมือตนเองปาดน้ำตาร่างเล็กออกเบาๆ

“ ฮึก….เบาๆ แบมเจ็บ” แบมแบมได้แต่ร้องห้ามเสียงแหบแห้ง เพราะมาร์คเอาแต่ซอยเข้าซอยออกอย่างไม่รู้จักเบื่อ จนแบมแบมต้องเอามือดันหน้าท้องแกร่งเอาไว้ กันอีกฝ่ายกระแทกลงมาหนักๆ

“ จะทำให้พี่หลงเราไปถึงไหน…” มาร์คเอ่ยอย่างพอใจ เมื่อเร่งจังหวะอยู่สักพักก่อนจะปลดปล่อยมันออกมาอีกรอบ

“ ซี๊ด….แบมไม่ได้ทำอะไรเลยนะ” แบมแบมร้องโวย สีหน้าเจ็บปวด เพราะน้ำรักที่มาร์คปล่อยออกมาทำให้เขาแสบไปทั่วช่วงล่าง ให้เดานะ แบมแบมว่าช่องทางหลังของตนต้องเริ่มบวมแดงและอักเสบแน่ๆ

“ จุ๊บ! พี่รักเรานะแบม รักเรานะ” มาร์คเอ่ยน้ำเสียงเต็มไปด้วยความปรารถนา ก่อนจะอุ้มร่างเล็กขึ้นมาแนบอกทั้งๆที่แก่นกายของตนก็ยังอยู่ในร่างกายของร่างบาง แบมแบมร้องเสียงหลงด้วยความตกใจ

“ หวา….พี่จะทำอะไรอีก” แบมแบมถาม

“ ไปอาบน้ำ” มาร์คตอบสั้นๆก่อนจะอุ้มแบมแบมเข้าไปในห้องอาบน้ำ ร่างกายแบมแบมตอนนี้เต็มไปด้วยรอยจูบของมาร์ค ทุกพื้นที่ของร่างกายแบมแบมแทบไม่เหลือที่ว่างใดๆเลย

“ อือ…พี่มาร์คเอาออกไป ฮึก” แบมแบมเอ่ยเสียงหลงในขณะที่มาร์ควางตนเองลงในอ่างอาบน้ำ ที่เปิดน้ำอุ่นเอาไว้เกือบเต็มแล้ว

“ ไม่ครับ…อยู่ในนี้ก็อุ่นดี” มาร์คเอ่ย ก่อนจะค่อยเอื้อมมือไปหยิบขวดสบู่เหลวมาเทใส่มือ ตลอดการกระทำของมาร์คทำเอาแบมแบมนิ่วหน้าอยู่หลายครั้ง เพราะยิ่งมาร์คขยับตัวมากเท่าไหร ภายในของแบมแบมก็ยิ่งบีบรัดอีกฝ่ายมากเท่านั้น แก่นกายของมาร์คก็ยิ่งกดลงมาลึกเช่นเดียวกัน

“ อ๊ะ…พี่มาร์ค” แบมแบมสะดุ้มเมื่อฝ่ามือหนาค่อยๆถูสบู่ลูบไล้ไปทั่งร่างกายแบมแบม แบมแบมสะดุ้งกับสัมผัสที่แสนจะวาบหวิวนี้อย่างไม่เคยชินสักที ทั้งๆที่มาร์คก็อาบแบบนี้ให้ตลอดหลายวัน

“  อือ….” แบมแบมตกใจที่จู่ๆมาร์คก็กดจูบย้ำรอยจูบเดิมที่เริ่มจางหายแล้ว

“ แบมเป็นของพี่…ร่างกายนี้ก็ของพี่ พี่จะไม่ปล่อยเราไป” มาร์คเอ่ยก็จะไล้เลียจูบทุกรอย จูบซ้ำเพื่อไม่ให้รอยเหล่านั้นหายไปไหน

“ ฮึก…อือ…พี่มาร์ค” สัมผัสแบบนี้ทำเอาร่างกายแบมแบมที่คิดว่าจะไม่ตื่นตัวกลับตื่นตัวขึ้นมาอีกครั้ง

“ ฮึก…..”

“ ว๊า…ตื่นซะแล้วแบมแบมของพี่” มาร์คกระตุกยิ้มมุมปากเมื่อเห็นร่างเล็กเริ่มมีอารมณ์ร่วม

“ ฮึก…ไม่เอานะพี่มาร์ค…พอแล้ว” แบมแบมส่ายหน้า เมื่อมาร์คค่อยๆถอนแก่นกายตนเองออกมา แบมแบมรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น

“ ฮึกกกกกกก” แบมแบมสะดุ้งเมื่อมาร์คเสียบกลับมาย้ำจุดเดิมแบบทีเดียวมิดด้าม แบมแบมเกร็งไปทั้งตัว ความเสียวและความเจ็บแล่นมาทีเดียวจนจุกอก

“ ซี๊ด…อ๊า…แบมแบมของพี่” มาร์ครางในลำคออย่างพอใจ เพราะแบมแบมรัดเขาแน่นมากๆ แบมแบมน้ำตานองหน้า

“ ฮึก….พี่มาร์ค…หยุด…ฮึก…หยุดก่อนฮะ” แบมแบมน้ำตาร่วงตอนนี้เขาทั้งเจ็บทั้งเสียว

“ ซี๊ด…แบมรัดพี่จนพี่เจ็บไปหมดแล้ว” มาร์คเอ่ยก่อนจะค่อยๆขยับกายเข้าออกช้าๆ

“ อือออออ” แบมแบมแทบลืมหายใจตอนที่มาร์คถอดแก่นกายออกไป

“ อ๊ากกกกกก” แต่แล้วก็ต้องสะดุ้งและร้องเสียงหลงเมื่อมาร์คถอนออกไปได้เพียงนิดเดียวก็สวนกลับเข้ามามาทีเดียวรวดเดียว ย้ำที่เดิมจนแบมแบมน้ำตาไหลตาม

“ อือออออ อ๊ากกก” มาร์คทำแบบนี้ย้ำไปเรื่อยๆไม่สนใจเลยว่าร่างบางจะร้องดันแค่ไหน รู้เพียงว่าตอนนี้มาร์คหยุดความปรารถนาของตนเองที่มีต่อร่างบางไม่ได้

“ ซี๊ดดดดดดด” มาร์คเริ่มรู้สึกไม่ไหวจึงเร่งจังหวะขึ้น

“ ฮึก….อือ….พี่มาร์ค!!” แบมแบมจับขอบอ่างอาบแน่น เพื่อรับแรงที่มาร์คถาโถมเข้าใส่

“ อ๊ากกกกกก แบมของพี่ ของพี่ ของพี่” มาร์คเอ่ยก่อนจะปลดปล่อยความปรารถนาของตนในตัวร่างบางเต็มๆ

“ ฮึก เฮือก” แบมแบมทิ้งกายลงแนบอ่างอาบน้ำ เขาหมดแรง หมดแรงสุดๆมาร์คถอนแก่นกายตนเองออกก่อนจะลงมือล้างตัวให้แบมแบม

“ คนดีของพี่ พี่รักแบมแบมนะ” แบมแบมปล่อยให้มาร์คล้างตัวเขาต่อไป ไม่มีการขัดขืนใดๆทั้งสิ้น ตลอดการมีอะไรกัน คำที่แบมแบมได้ยินมาตลอด คือคำว่า….พี่รักแบมแบม ร่างบางรู้สึกหัวใจพองโตทุกครั้งที่ได้ยินแต่มันก็แฝงไปด้วยความเจ็บปวดเช่นกัน

“ ฮึก….” มาร์คอุ้มร่างบางออกไปวางลงบนโซฟาแล้วเดินไปดึงผ้าปูเตียงผืนเก่าออก ก่อนจะนำผืนใหม่มาปูไว้แทน

“ ฮึก….พอแล้วนะพี่มาร์ค…ฮือๆ” แบมแบมสะดุ้งเมื่อมาร์คเดินเข้ามาอุ้มตนเองแล้วเดินไปวางบนที่นอนอย่างอ่อนโยน แบมแบมรู้การกระทำนี้ดี เดี๋ยวมาร์คก็มิวายจับกดตนเองอีก

“ คงไม่ได้…เดี๋ยวแบมหนีพี่ไปอีก” มาร์คเอ่ยก่อนจะตรึงแขนร่างบางเอาไว้ แล้วกดจูบลงบนริมฝีปากอวบอิ่มที่ตอนนี้เริ่มบวมแล้ว

“ อือ….” แบมแบมโดนจูบไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง จนตอนนี้ริมฝีปากบวมแล้วบอกตรงๆ

“ เริ่มเลยแล้วกันเนอะ” มาร์คเอ่ย ก่อนจะค่อยแหวกขาทั้งสองข้างแบมแบมออก แบมแบมส่ายหน้าทั้งน้ำตา

“ ฮึก….ไม่เอาแล้ว แบมไม่ไหว…ฮึก” แบมแบมร้องขอ

“ อ๊ากกกกก” แต่ก็ไม่สามารถหยุดการกระทำแสนป่าเถื่อนของมาร์คได้ มาร์คยังคงกดแก่นกายของตนเองเข้ามาภายในช่องทางที่แสนจะบวมเปล่งอย่างไม่รู้จักพอ

“ อื้ม….” มาร์คขยับกายเข้าออกระรัว ด้วยความเร็วและแรงจนเตียงสั่น

“ ฮึก…เจ็บ…อือ…ฮือๆ” ครั้งนี้แบมแบมไม่มีอารมณ์ร่วมเลยเขารู้เพียงเขาเจ็บ เจ็บมากๆ

“ อือออออ” แบมแบมแทบตายคาเตียง เขาถูกอีกฝ่ายปลดปล่อยมาไม่รู้จะกี่ครั้งต่อกี่ครั้ง จนแบมแบมแทบไม่มีน้ำตาจะให้ร้องแล้ว

“ อ๊า~~~” แบมแบมจะจำไปจนวันตาย ว่า ต้วน อี้เอิน หรือมาร์ค ต้วน นายแพทย์คนนี้หื่นและป่าเถื่อนเพียงใด

ในเช้าวันที่5

มาร์คเริ่มรู้สึกตัวเมื่อรับรู้อุณหภูมิ จากร่างกายของร่างบาง ตอนนี้แบมแบมตัวร้อนมาก มากจนมาร์ครู้สึกได้ มาร์คเริ่มได้สติเริ่มสำรวจร่างกายคนรักด้วยความรู้สึกผิด เนื้อตัวแบมแบมเต็มไปด้วยรอยจูบ และรอยช้ำจากการกระทำของเขา ช่องทางหลังของแบมแบมบวมหนักและแดง อีกทั้งยังมีเลือดไหลออกมาทั้งๆที่ครั้งนี้ก็ไม่ใช่ครั้งแรกของแบมแบม

“ แบมแบมครับ แบมแบมคนดีของพี่” มาร์คตกใจไม่คิดว่าร่างเล็กจะป่วย เขาใช้อารมณ์ของเขาลงโทษร่างบางจนไม่ดูเลยว่าร่างกายของคนรับได้มากน้อยเพียงใด

“ อือ..ปวดหัว ฮึก…ฮือๆ คุณยายแบมเจ็บ แบมปวดหัว” แบมแบมละเมอออกมามือไม้ก็ปัดป่ายไปทั่ว

“ แบมครับ…ไม่ร้องนะไม่ร้องนะครับ” มาร์คดึงร่างบางมากอดปลอบตอนนี้ร่างบางของเขาเอาแต่

ร้องไห้ และร้องว่าปวดหัวอย่างทรมาน หัวใจมาร์คแทบแตกสลาย

“ โธ่! แบมแบม” มาร์ครวบรวมสติทั้งหมด แล้วรีบเดินออกไปที่รถเพื่อหยิบกระเป๋าประจำตัวตนเองออกมา

“ ฮึก….แบมปวดหัว”

“ ทนหน่อยนะครับคนดีของพี่ทนหน่อยนะ” มาร์คเอ่ย ก่อนจะหยิบยาแก้อักเสบ แก้ปวดต่างๆออกมาแล้วนำใส่หลอดฉีดยาเพื่อฉีดให้ร่างบาง

“ ฮึก….” มาร์คฉีดยาให้ร่างเล็กด้วยความอ่อนโยน เมื่อฉีดไปได้สักพักแบมแบมเริ่มสงบสติลงแล้วเข้าสู่ห้วงนิทราไป มาร์คลูบผมร่างเล็กอย่างอ่อนโยน

“ ไม่เป็นไรแล้วนะ…นอนนะครับ” มาร์ครู้ดีว่าให้ปลุกมาทานยา คงไม่ได้แน่ๆ มาร์คเลยจัดการเจาะสายน้ำเกลือให้ร่างบางพร้อมกับให้ยาผ่านสายน้ำเกลือ พร้อมกับหยิบหลอดยาออกมาทาที่บริเวณช่องทางหลังให้ร่างบาง

มาร์คเริ่มคิดว่าการเป็นหมอมันก็เป็นเรื่องดี เพราะเวลามีอะไรฉุกเฉินความรู้ที่เขามีทั้งหมด สามารถนำมาดูแลคนที่เขารักได้ มาร์คเดินลงไปข้างล่างเพื่อหาข้าวให้ร่างบางทาน มาร์คทำกับข้าวไม่ค่อยเก่งเท่าแบมแบมหรอก มาร์คเองก็พึ่งมาอยู่ยังไม่ได้จ้างแม่บ้าน เลยต้องทำๆไปก่อน มาร์คต้มข้าวต้มให้ร่างบางเสร็จก็ยกขึ้นมาบนห้อง

“ แบมแบมครับ....ทานข้าวทานยาก่อนนะ” มาร์คปลุกร่างบางให้ลุกขึ้นมาทานข้าวทานยา

“ อือ…” แบมแบมสะลึมสะลือสุดๆ ไม่มีแรงอะไรทั้งสิ้น สติยังไม่เต็มร้อยด้วยเพราะฤทธิ์ยา มาร์คจึงป้อนร่างเล็ก ไปได้ครึ่งชามแบมแบมก็เริ่มส่ายหน้า มาร์คเลยหยุดป้อน

“ งั้นทานยานะครับ” มาร์คเอ่ยก่อนจะส่งยาให้แบมแบม เนื่องจากมียาบางตัวที่ให้ผ่านน้ำเกลือไม่ได้ แบมแบมจำเป็นต้องทานเอง ร่างบางก็รับมาอย่างๆมึนๆและยอมทานยาอย่างไม่โว๊ยวายอะไร

“ นอนนะครับคนดี” มาร์คเอ่ยก่อนจะดันให้แบมแบมนอนลงดีๆ จัดการห่มผ้าและดูแลความเรียบร้อยเสร็จแล้ว มาร์คก็ยกชามข้าวไปเก็บก่อนตะกลับเข้ามาดูร่างบางที่นอนหลับอยู่บนเตียง สีหน้าแบมแบมตอนนี้ซีดมาก ซีดจนมาร์คกังวล

“ พี่ขอโทษ…พี่ขอโทษนะครับ” มาร์คเอ่ยอย่างรู้สึกผิด เขาเป็นหมอแท้ๆ กลับไม่สนใจเลยว่าลิมิตของคน รับได้มากน้อยเพียงใด

“ พี่มาร์ค….” เสียงแหบแห้งละเมอออกมาเบาๆ มาร์ครีบเข้าไปดูอาการร่างเล็ก

“ แบมครับ…แบมของพี่” มาร์คเอ่ยก่อนจะจับมือและลูบผมร่างบางเบาๆ

“ พี่มาร์คแบมเจ็บ…แบมขอโทษ…แบมเจ็บ” มาร์คน้ำตาแทบร่วงเมื่อได้ยินคำที่ออกมาจากปากร่างบาง

“ พี่ขอโทษแบมแบม…พี่อยู่นี่นะคนดี” มาร์คเอ่ยก่อนจะล้มตัวลงนอนข้างๆแบมแบมแล้วดึงร่างบางมากอดไว้แนบกาย

~วันถัดมา~

มาร์คโล่งอกที่เห็นว่าไข้แบมแบมลดลงแล้ว ใบหน้าเริ่มกลับมาเจือสีชมพูต่างจากเมื่อวานที่ซีดแล้วซีดอีก แถมดูเหมือนจะไม่มีอาการเพ้อ หรือละเมอเพราะฤทธิ์ยาแล้ว มาร์คเดินออกไปที่ห้องครัวเพื่อหาข้าวมาป้อนร่างบาง แบมแบมสะลึมสะลือตื่นขึ้นมาทานข้าวทานยาแล้วก็หลับไปอีก

“ เฮ้อ~ ไข้ลดลงเยอะแล้ว” มาร์คถอนหายใจที่อาการร่างบางเริ่มกลับมาเป็นปกติ

“ หายไวๆนะครับคนดี…พี่รักแบมแบมนะครับ”

มาร์คเดินเข้ามาในห้องทำงานก่อนจะจัดการกับบรรดาเอกสารต่างๆที่ทางโรงพยาบาลส่งมา ส่วนใหญ่จะเป็นรายงานผลคนไข้ที่มาร์ครับมาดูแล กับเรื่องงบประมาณของโรงพยาบาล และยังร่วมไปถึงนักศึกษาแพทย์ฝึกหัดที่โดนส่งตัวมาอยู่ที่นี่ด้วย มาร์คนั่งเคลียทุกอย่างให้เข้าที่ ก่อนจะหันมาจัดการกับบรรดาเอกสารส่วนตัวของตนเองและร่างบาง เพื่อไม่ให้เรื่องวุ่นวายมาร์คจำเป็นต้องย้ายสำมะโนครัวของทั้งคู่มาแม่ฮ่องสอน

มาร์ครู้ดีว่าแบมแบมเองก็อยากจะทำเรื่องย้ายเช่นกัน แต่ดันติดทะเบียนสมรสกับตนอยู่เลยทำให้เรื่องลำบาก ตอนแรกมาร์คว่าจะเคลียเรื่องพวกนี้ให้จบซะก่อน แล้วค่อยตามหาแบมแบม แต่ดันไปเจอแบมแบมก่อนมาร์คเลยทิ้งทุกอย่างมาเคลียกับเมียก่อน

“ เฮ้อ~ จะตื่นมาโวยวายจนกลัวพี่ไหมเนี่ย” มาร์คเอ่ยเมื่อเข้ามาดูอาการร่างบางอีกรอบ

“ หวังว่าจะไม่ผวานะ” มาร์คพึมพำเบาๆ เขากลัวว่าแบมแบมจะผวาจนกลัวเขาไปเลยน่ะสิ ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงๆ เขาคงขาดใจตายแน่ๆ

ณ.เวลาดึก

กลางดึกที่เงียบสงบแบมแบมเริ่มรู้สึกตัว ร่างบางค่อยๆลืมตาขึ้นท่ามกลางความมืดมิดของห้อง ตอนนี้สติแบมแบมกลับมาครบถ้วนทุกอย่าง ความรู้สึกของแบมแบมเสี้ยวแรกคือ ระบมไปทั้งตัว ปวดศีรษะเล็กน้อย แบมแบมเผลอเอามือปัดไปโดนสายน้ำเกลือจึงรับรู้ว่าตัวเองโดนให้น้ำเกลืออยู่ ฉับพลันแบมแบมเริ่มค่อยๆลำดับเรื่องราวทั้งหมดได้ว่าเกิดอะไรขึ้น พยานและหลักฐานอยู่ครบ พี่มาร์คนอนกอดตนอยู่…

“ ฮึก…ฮือๆ” ร้องไห้ซะงั้น สะอึกสะอื้นตัวโยนเลยคราวนี้

“ แบมแบม….” มาร์ครู้สึกตัวทันที เมื่อรับรู้ว่าร่างบางขยับตัว และร้องไห้

“ ฮึก…ฮือๆ” แบมแบมมองหน้ามาร์คในความมืดแล้วก็เอาแต่ร้องไห้ มาร์คทำอะไรไม่ถูกได้แต่เอื้อมมือไปเปิดโคมไฟแล้วดึงร่างบางมากอด

“ อย่าร้องนะครับ อย่าร้องสิ” ยิ่งมาร์คกอดแบมแบมยิ่งร้องไห้

“ ฮือๆ” แบมแบมเอาแต่ร้องไห้ สะอึกสะอื้นจนหายใจแทบไม่ทัน มาร์คปลอบเท่าไรก็ไม่ยอมหยุด มาร์คไม่รู้จะทำยังไงเลยตัดสินใจดึงถุงน้ำเกลือออกจากเสาน้ำเกลือ แล้วอุ้มร่างบางออกไปที่ระเบียงดูดาวข้างนอก มาร์คค่อยๆวางแบมแบมลงบนเก้าอี้นอนตัวใหญ่ด้านนอกก่อนจะวิ่งกลับเข้าห้องมาเอาเสาน้ำเกลือและผ้าห่มผืนหนา

“ ฮึก…” แบมแบมเริ่มหยุดสะอื้นแล้วเงยหน้ามองท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดาวอย่างงงๆ ก่อนจะหันมองมาร์คที่ตอนนี้กำลังจัดการอยู่กับสายน้ำเกลืออยู่ มาร์คเอาเสามาแขวนขวดน้ำเกลือก่อนจะล้มตัวนอนลงบนเก้าอี้นอนตัวเดียวกับแบมแบมและดึงร่างบางมากอดพร้อมกับห่มผ้าผืนหนา…อาการตอนนี้หนาวใช่เล่น

“ มองพี่นะแบม…มองพี่นะ พี่รักแบมแบมนะ” มาร์คเอ่ยก่อนจะดึงแบมแบมให้มานอนซบแนบอก มาร์คนึกดีใจที่แบมแบมไม่มีอาการผวาหรือกลัวตนเอง แค่เอาแต่ร้องไห้อย่างเดียว

“ ฮึก…พี่พาแบมออกมาทำไม” แบมแบมถามเสียงสั่น ตอนนี้แบมแบมไม่มีแรงตอบโต้อะไรทั้งนั้นปล่อยให้มาร์คกอดไปตาก็มองแต่ดาวบนท้องฟ้า น้ำตาเริ่มเหือดแห้งแล้ว แบมแบมจึงเอ่ยถามออกไป

“ เราเคยดูดาวด้วยกันแบบนี้เลย…จำได้ใช่ไหม” มาร์คเอ่ยถาม แบมแบมพยักหน้าเบาๆ ครั้งหนึ่งตอนที่แบมแบมอายุ15 ครอบครัวแบมแบมอยู่พร้อมหน้าพร้อมตากัน ตอนนั้นทั้งบ้านมาร์คและบ้านแบมแบมตัดสินใจไปเที่ยวทะเลด้วยกัน และคืนนั้นก็เป็นคืนที่เขามีอะไรกับมาร์คและมาร์คก็หายตัวไป มันจึงกลายเป็นคืนที่แบมแบมเจ็บปวดที่สุด

“ พี่รู้มันเป็นอดีตที่เจ็บปวดของแบมแบม” มาร์คเอ่ย แบมแบมเงยหน้ามองมาร์คงงๆ ไม่เข้าใจในสิ่งที่มาร์คกำลังจะสื่อ

“ พี่ต้องการอะไร…ฮึก…” แบมแบมเอ่ยถาม

“ พี่สร้างพันธะกับเรา พี่บอกรักเรา ก่อนที่พี่จะไปอเมริกา”

“ ฮึก…ใช่ พี่บอกรักแบม…ท่ามกลางดวงดาว” แบมแบมว่า มาร์คยิ้มบางๆก่อนจะจูบขมับร่างบางด้วยความรัก

“ พี่จะอธิบายทุกอย่างให้แบมฟัง…ฟังพี่ดีๆนะครับ”

“ อื้ม”