บทที่2: ย้อนเหตุการณ์แต่หนหลัง
ย้อนกลับไปตอนงานเลี้ยงวันเกิดยูคยอม
วันนี้เป็นวันเกิดของน้องรหัสสุดหล่อของแบมแบม
ด้วยโชคชะตาที่แบมแบมดันซวยเป็นพี่รหัสของยูคยอม
เลยจำเป็นต้องพามาเลี้ยงอย่างช่วยไม่ได้ แรกๆก็ว่าจะมามอมเหล้าน้องตัวเองไปๆมาๆ
ตัวเองกลับเมาเอง เพื่อนซี้อย่างยองแจได้แต่มองภาพเพื่อนล่ะก็ส่ายหน้าเบาๆ
“ ยูคน้องรักกกกก พี่อยากกินปู่ปลาร้าพริก2เม็ดที่แม่น้ำอยุธยา..”
แบมแบมเพ้อออกมาพร้อมเอาหน้าถูไหล่ยูคยอมอย่างออดอ้อน
“ อะไรของพี่ว่ะ พี่แบม เมาแล้วเอาใหญ่ ภาษาวิบัติหมด” ยูคยอมได้แต่มองพี่รหัสตัวเองปลงๆ
จะว่าน่ารักก็น่ารัก จะว่าสวยก็สวย
เวลาที่แบมแบมเมาแล้วดวงตาหวานหยดย้อยมาก
แต่ก็นะ...ยูคยอมจะไม่สนถ้าไม่ใช่น้องคริสตัล ไม่มีอะไรทำยูคยอมหวั่นไหวได้
“ ปกติ ไอ้แบมมันคอแข็งมากนะ แต่วันนี้แรดกระดกเพรียวๆ ไม่เมาให้รู้ไป”
ยองแจบ่นกับน้องรหัส
“ นั้นน่ะสิ...แล้วเอาไงพี่ กลับเลยไหม” ยูคยอมถาม
“ พี่ว่าพี่จะไปเข้าห้องน้ำก่อน ยูคยอมเอาไอ้แบมกลับไปก่อนเลยก็ได้
ฝากดูแลมันทีนะ” ยองแจว่า เพราะจู่ๆก็ปวดท้องกะทันหัน
ประดุจว่าข้าศึกเข้ามาประชิดกำแพงเมือง
เลยฝากฝังให้ยูคยอมช่วยดูแลเพื่อนรักตัวดีให้ที
“ ได้ครับพี่...ผมกลับก่อนนะครับ” ยูคยอมยกมือไหว้ยองแจก่อนจะเดินลากพี่รหัสของตนให้ตามออกไป ยองแจจึงลุกเดินออกไปทางหลังร้านเพื่อที่จะไปเข้าห้องน้ำตามที่ได้ตั้งใจเอาไว้
เมื่อทำธุระส่วนตัวเสร็จยองแจก็เดินออกมาล้างมือที่อ่างล้างมือ
ก่อนจะหมุนตัวเพื่อจะเดินออกจากห้องน้ำ
“ อ๊ะ! ขอโทษครับ” จู่ๆยองแจก็เดินไปชนเข้ากับใครคนหนึ่ง
“ หลีกไป!...ซี๊ด....” ชายคนดังกล่าวผลักยองแจจนแทบจะล้มลงไปกองกับพื้น
ยองแจหันมองชายคนนั้นตาเขียวด้วยความโมโห กล้าดียังไงมาผลักคนอย่าง ชเว ยองแจ!!
“ คุณ! กล้าดียังไงมาผลักผม
ผลักแล้วก็ไม่ขอโทษ!” ยองแจเดินไปดึงแขนชายคนนั้นไว้
เมื่อสองสายตาประสานกัน เหมือนยองแจ
จะแอบตะลึงในความหล่อของคนตรงหน้า
หน้าตาออกไปทางจีนแต่กลับคมเข้ม ดวงตามีเสน่ห์มากจนไม่อาจจะละสายตาได้
“ บอกให้หลบไป! ถ้าไม่อยากเดือดร้อน!” ประโยคจากชายคนดังกล่าว
ทำเอาสติของยองแจกลับมาทันที ยองแจรีบปล่อยมือออกจากคนตรงหน้าแล้ว
ตอกกลับอีกฝ่ายเสียงดัง
“ ไม่! คุณต้องขอโทษผมก่อน “ ยองแจไม่ยอม
“ คุณอยากเดือดร้อนหรือไง!” อีกฝ่ายพูดเสียงนิ่ง
ยองแจทันสังเกตสีหน้าของอีกฝ่าย หน้าดูซีดๆ
เหงื่อใหลออกเต็มไปหมดทั้งที่อากาศก็ไม่ได้ร้อน
“ คุณ...คุณเป็นอะไร” ยองแจถาม
“ ทำไมมันร้อนแบบนี้....บ้าเอ้ย! โดนยานั้นได้ไงว่ะ” ยองแจเบิกตากว้างเมื่อได้ยินคำว่าโดนยา
“ คุณโดนยาอะไร...ให้ผมช่วยไหม” ด้วยความเป็นคนดีจัด
ยองแจจึงเอ๋ยปากให้ความช่วยเหลือ โดยไม่คาดคิดเลยว่าจะนำภัยมาให้ตัวเอง
“ คุณแน่ใจนะ” อีกฝ่ายถาม ยองแจพยักหน้ารับ
“ งั้นก็ดี....ผมยังไม่เคยลองกับผู้ชายหรอกนะ....แต่ก็น่าสน”
“ คุณหมายความว่าไง” เมื่อได้ยินอีกฝ่ายพูดประโยคเมื่อกี้ออกมา
ยองแจถึงกับเดินถอยหลัง เพราะรู้ว่าเริ่มไม่ปลอดภัยแล้ว
“ จะไปไหน....มานี่สิ!” อีกฝ่ายก้าวขาตามแล้วกระชากแขนเล็กให้เดินตามไป
ยองแจยื้อตัวเองสุดพลัง
“ ไม่! จะไปไหน ผมไม่ไป ช่วยด้วย!” ยองแจดิ้น
แล้วยื้อตัวเองเอาไว้ไม่ยอมเดินตามอีกฝ่าย
“ มันสายไปแล้วล่ะ...คุณอยากตื้อผมเองนะ.” เมื่อเห็นว่าร่างเล็กดิ้นไม่เลิกรา
ด้วยความโมโหจึงตัดสินใจช้อนตัวอีกฝ่ายอุ้มขึ้นแล้วเดินขึ้นบันไดไปชั้นบนสุดของสถานบันเทิง
ชั้นที่มีห้องพักนั้นเอง
“ ปล่อยนะ! ไอ้โรคจิต ปล่อยนะโว๊ย!!”
ในระหว่างที่อุ้มไป
ยองแจก็โว๊ยวายเสียงดังลั่น
“ เกิดอะไรขึ้นครับนายใหญ่” ทันใดนั้นก็มีชายชุดดำประมาณสองคนวิ่งเข้ามาหาทั้งคู่
ยองแจเลิกดิ้นแล้วขมวดคิ้วกลับ สรรพนามที่ชายชุดดำทั้งสองเรียกไอ้โรคจิตหน้าหล่อนี่
(เปลี่ยนสรรพนามให้เฉยเลย)
“ ฉันโดนโยรินวางยา...แต่ไม่เป็นไร
พวกนายไม่จำเป็นต้องช่วยแล้ว มีคนเสนอมาช่วยฉันเองแล้ว” เสียงเข้มๆนั้นตอบกลับชายชุดดำทั้งสอง
ยองแจเบิกตากว้างส่ายหน้า พอจะรู้แล้วล่ะ ว่าอีกฝ่ายโดนยาอะไร เห็นแบบนี้ ชเว
ยองแจ ก็ไม่โง่นะ
“ ไม่ๆ ใครบอกคุณกัน ปล่อยผมนะ ช่วยด้วย!!” ยองแจร้องสุดเสียง
“ เอาไงดีครับนายใหญ่” ชายชุดดำทั้งสองถาม
“ ก็ไม่เอาไง...สั่งห้ามใครยุ่งกับห้องพักฉันเด็ดขาด! เข้าใจไหม!”
“ คะ...ครับ” ชายชุดดำทั้งสองก้มศรีษะลงเล็กน้อยก่อนจะให้
นายใหญ่ของตนอุ้มชายร่างเล็กเข้าไปในห้องพัก
ท่ามกลางเสียงโวยวายเขา...ก็อยากจะช่วย แต่ดันไปทำให้คนอย่าง หวัง แจ็คสัน ของขึ้น
ใครหน้าไหนก็คงช่วยไม่ได้....ตัวใครตัวมันล่ะกัน
“ ปล่อยผมนะ! โอ๊ย!” ยองแจดิ้นสุดตัว แต่ก็ถูกแจ็คสันโยนลงบนเตียงสีดำอย่างแรง
จนร่างเล็กจุกขดตัวงออยู่บนเตียงด้วยความเจ็บ
“ มาเป็นเมียผมแล้วกันนะคุณ!” แจ็คสันไม่รอช้าลากร่างเล็กเข้ามาอยู่ในอาณัติของตน
ยองแจส่ายหน้าด้วยความกลัวขึ้นมาจับใจ
“ อย่านะ! อย่าทำผมเลย...” น้ำตาเริ่มนองหน้า แทนที่แจ็คสันจะสงสาร แต่กลับไปกระตุ้นความต้องการของตัวเองหนักกว่าเก่า
แจ็คสันไม่ทนอีกต่อไป จัดการกระชากเสื้อของคนตรงหน้าออกจนกระดุมหลุดออกติดมือ
ยองแจร้องผวาขึ้นทันทีด้วยความตกใจ
“ คุณ! อย่านะ! อือ....” เสียงยองแจเงียบหายไป ด้วยการปิดปากของร่างสูง
ทันทีที่ริมฝีปากสัมผัสกัน เป็นจังหวะที่ร่างเล็กเปิดริมฝีปากพอดี
ทำให้เรียวลิ้นหนาได้เข้าไปสำรวจความหวานของร่างเล็ก ยิ่งสัมผัสยิ่งละจากไม่ได้
แจ็คสันได้แต่เก็บเกี่ยวความหอมหวาน
จากร่างเล็กอย่างไม่รู้จักพอ
ยองแจเริ่มหมดแรงได้แต่อึ้งและเผลอไปกับสัมผัสของคนตรงหน้า
รู้ตัวอีกทีคือร่างกายเปลือยเปล่าแล้ว
“ ไม่นะ! ไม่นะคุณ …..อือ...โอ๊ะ” เมื่อริมฝีปากผละออกจากกัน
เลียวลิ้นหนาก็เริ่มไล้สัมผัสผิวเนียนละเอียดทันที
ยองแจถึงกับเกร็งตัวถอยหนีสัมผัสนั้น
แต่ร่างสูงก็ลากร่างเล็กกลับเขามาอยู่ในอาณัติของตน
และสัมผัสทุกสัดส่วนอย่างไม่รู้จักพอ
“ ทำไม...คุณน่าหลงใหล...หอมไปทั้งตัวเลย” แจ็คสันหลุดพูดออกมาอย่างช่วยไม่ได้
ปฎิเสธไม่ได้เลยว่าคนตรงหน้าเขาตอนนี้น่าหลงใหลมาก
ยิ่งกว่าผู้หญิงคนใดๆทั้งสิ้นที่ผ่านมือเขามา
“ อือ....ปล่อยผมไปเถอะนะ” ยองแจขอร้องทั้งน้ำตา แม้จะรู้ว่าไร้หวัง
แต่ก็ยังจะขอ
“ คงจะไม่ได้หรอกครับ คนสวย ผมต้องการคุณ ไม่ไหวแล้ว!” ความอดทนมาถึงขีดสุดแล้วแจ็คสันจับอีกฝ่ายนั่งขึ้นบนตักแล้วดันจนติดผนังเตียง
ก่อนจะยกช่องทางหลังให้พอดีกับเจ้าน้องชายของตัวเอง
“ ไม่นะคุณ...ไม่เอานะ ผมขอร้อง!” ยองแจรู้ทันทีว่าจะเกิดอะไรขึ้น
ยิ่งเห็นอีกฝ่ายควักเจ้าน้องชายของเขาออกมา
ถึงกับ ตาลุกวาว เมื่อเทียบกับของตนเองห่างกันลิบลับเลย
ยองแจรีบส่ายหน้าพยายามจะขืนตัวออก แต่อีกฝ่ายกอดรัดไม่แน่นมาก
“ ผมทนไม่ไหวแล้ว...เอาเลยแล้วกันนะ” แจ็คสันพูดเสียงแหบแห้ง
ความปรารถนามันมีล้นมาก เมื่อเห็นช่องทางสีหวานนั้น แจ็คสันดันเจ้าน้องชายของตนเข้าไปทางปากทางสีหวานโดยไร้การเบิกทางใดๆ
ยองแจกรีดร้องสุดเสียงด้วยความเจ็บ
“ อ๊ากกกกกกกก โอ๊ยยยยยย เอาออกไป ผมเจ็บ!!!!!” สาบานเลยว่าตั้งแต่เกิดมา
ยองแจไม่เคยเจ็บอะไรแบบนี้มาก่อน รับรู้เลยว่าช่องทางหลังของตนต้องฉีกแน่ๆ
ยองแจจากที่ร้องไห้อยู่แล้ว คราวนี้มาอย่างหนักเลย
ทั้งร้องทั้งดิ้นบ่งบอกว่าเจ็บจริงๆ
“ ซี๊ด....ผมก็เจ็บเหมือนกันนะคุณ....อย่าเกร็งสิครับ...โอ๊ะ!...คุณรัดผมแน่นมาก…. “ แจ็คสันเอ๋ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
เพราะรู้ตัวดีว่าตัวเองไม่เคยลองมีอะไรกับผู้ชาย เลยไม่รู้ว่าต้องทำยังไงบ้าง
แถมตอนนี้เจ้าน้องชายก็เข้าไปได้แค่ครึ่งเดียวเท่านั้น
แต่ร่างเล็กเอาแต่ร้องโว๊ยวายไม่หยุด
“ ผมเจ็บ....ฮึก...เจ็บจริงๆนะ” ยองแจสะอื้น พยายามจะดันอีกฝ่ายออก
“ ผมรู้ครับ...ผมรู้...ผ่อนคลายนะครับคนเก่ง หายใจเข้าลึกๆนะ” แจ็คสันพยายามพูดปลอบ
เพราะจะเอาออกตอนนี้ก็ไม่ได้ จะเข้าไปก็ไม่ได้ เพราะมันรัดเขาไปหมด
ยองแจยองพยักหน้าแล้วลองทำตามที่แจ็คสันแนะนำ เพราะคิดว่าร่างสูงจะยอดเอาออกให้
“ นั้นล่ะครับคนเก่ง...ผ่อนคลายนะ” แจ็คสันเอ๋ยก่อนจะกดจูบลงบนริมฝีปากร่างเล็กอย่างหลงใหล
อดใจไม่อยู่จริงๆ ตาแดงๆ แก้มแดงๆ ปากแดงๆ ทำเอาแจ็คสันไม่อยากละสายตา
ยองแจเผลอไผลไปกับรสจูบของร่างสูงอีกหน
“ อือออออออออออออ” ในจังหวะที่ยองแจเผลอไผลไปกับรสจูบของตน
แจ็คสันรีบเดินเครื่องทันที ดันเจ้าน้องชายของตนทีเดียวมิดด้าม
ยองแจได้แต่เบิกตากว้าง แต่ร้องออกมาไม่ได้เพราะโดนจูบอยู่
“ เฮือก....ผมเจ็บ” แจ็คสันละริมฝีปากออกมา
ยองแจถึงกับนิ่วหน้าแล้วร้องด้วยความเจ็บ และจุกเป็นอย่างมาก
ข้างในมันรัดไปหมดจนยองแจรู้สึกได้ว่าอีกฝ่ายคงเข้ามาในตัวเองหมดแล้ว
“ เข้าไปหมดแล้ว...หมดแล้วครับ...” แจ็คสันเอ๋ยบอก
ยองแจหอบหายใจอย่างหนักหน่วง แจ็คสันรอให้ร่างกายของเล็กปรับตัวได้ แล้วค่อยขยับเบาๆ ยองแจเริ่มไม่เจ็บแล้ว
เพียงแต่รู้สึกร้อนวูบวาบตัว
“ โอ๊ะ! อือ....ผม...อือ...ยะ...อย่า”
เมื่อจังหวะเข้าออกของแจ็คสัน
ดันไปสัมผัสตรงจุดเสียวของยองแจเขา เจ้าตัวถึงกับสะดุ้ง แจ็คสันยิ้มมุมปากเล็กๆ
“ ตรงนี้สินะ…” เมื่อสัมผัสจุดได้ แจ็คสันยิ้มก่อนจะขยับเข้าออกเน้นๆ
จนยองแจผวากอดแจ็คสันแน่น
“ อือ...คุณ....ผม.....อือ....” ยองแจไม่อาจจะตอบได้ว่ารู้สึกแบบไหน
ตอนนี้สิ่งที่รับรู้คือเสียว เสียวมาก สมองขาวโพลนไปหมด
“ ซี๊ดดดดดดด คุณรัดผมแน่นไปแล้ว” แจ็คสันครางด้วยความพอใจ
เพราะตั้งแต่มีอะไรกับคนอื่นมา ไม่มีใครทำได้สุดๆเท่าคนตรงหน้าอีกแล้ว
“ อือ....อ๊า....ผมจะไปแล้ว...คุณ....” ยองแจเริ่มทนไม่ไหวเมื่อถึงจุดที่ตัวเองเริ่มจะเสร็จ
ร่างกายเกร็งไปทั่วสัดส่วน ส่งผลให้บีบรัดอีกฝ่ายแน่นมาก
“ พร้อมกันนะครับ....ไปพร้อมกันนะ” แจ็คสันเอ๋ยบอกเสียงแหบ
และเร่งจังหวะแรงขึ้น
“ อ๊า~~~~~ “ เมื่อร่างกายถึงจุดสูงสุด แจ็คสันปลดปล่อยออกมาเข้าไปในตัวของร่างเล็กอย่างแรง
จนยองแจรับรู้ว่าร่างสูงปล่อยเข้ามาในตัวเองจนร้อนวูบไปหมดทั้งท้อง
“ เฮือก แฮกๆ” ทั้งคู่หอบหายใจออกมาอย่างช่วยไม่ได้
ยองแจเหนื่อยจนต้องซบลงกับหน้าอกหนาของร่างสูง แล้วหอบหายใจออกมาอย่างหนัก
แจ็คสันจูบหน้าผากของอีกฝ่ายเบาๆ
“ เก่งมากครับ...” แจ็บสันลูบผมอีกฝ่ายเบาๆ
“ คุณ!!!” ยองแจเบิกตากว้างเมื่อรับรู้บางอย่างที่อยู่ในร่างกายของตนเองนั้นตื่นขึ้นมาอีกแล้ว
“ สงสัยคืนนี้จะอีกยาวนานนะครับ...คนเก่งของผม” แจ็คสันยกยิ้ม
ยองแจส่ายหน้าระรัว
“ ไม่เอาแล้วนะ.....อือ” สงสัยค่ำคืนนี้คงยาวนานมากที่สุดสำหรับคนทั้งคู่เลยก็ว่าได้
แจ็คสันไม่เคยติดใจใครมากแบบนี้มาก่อน ยิ่งมาโดนยาแบบนี้แล้ว
หากคืนนี้ยาไม่หมดฤทธิ์ก็คงเป็นยองแจเองล่ะที่จะหมดสติ
ณ.รุ่งสาย
ยองแจรู้สึกตัวอีกที เมื่อแสงแยงเข้าตาตนเอง
ยามผ้าม่านพลิ้วไสวรับเช้าวันใหม่ที่น่าจะล่วงเลยมานานแล้ว ตอนนี้แดดเริ่มออก
เป็นสัญญาณบ่งบอกว่า ใกล้เวลาเที่ยงแล้ว
เมื่อยองแจลองขยับกายจะลุกก็พบว่าร่างกายปวดร้าวไปทั้งตัว น้ำตาเริ่มตามมาติดๆแล้ว
ภาพทั้งหมดทั้งมวลไหลเข้ามาในหัวของยองแจไม่หยุด
“ ตื่นแล้วหรอครับ…จุ๊บ” แต่เหนือสิ่งอื่นใด
กลับมีอ้อมแขนของใครคนหนึ่งเข้ามาโอบกอดตนเองเอาไว้
พร้อมกับกดจูบลงบนขมับของร่างเล็ก
“ ปล่อยผม...ผมจะกลับบ้าน” ยองแจกลั้นใจบอกเสียงแข็ง
“ ผมไม่ให้กลับ...ผมถูกใจคุณ...ผมจะรับผิดชอบคุณเอง”
“ ผมไม่ต้องการ! ปล่อยผมนะ!” ยองแจบอกเสียงแข็ง
แค่นี้มันก็หนักหนาเกินกว่าเขาจะรับไหวแล้ว ไม่เคยคิดว่าจะต้องมาเป็นเมียใคร
แม้จะรู้ว่าตัวเองหน้าหวานก็เถอะ
“ เอาเถอะ...คุณยังตกใจอยู่...เดี๋ยวผมให้แม่บ้านไปเอาเสื้อผ้าใหม่กับอาหารเช้ามาให้คุณ...คุณพักผ่อนเถอะนะ”
แจ็คสันบอกด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
ยองแจหันหน้าหนีแล้วกอดผ้าห่มเอาไว้แน่น
“ ผมชื่อ หวัง แจ็คสัน
คุณล่ะชื่ออะไร” เมื่อเห็นอีกฝ่ายเงียบ แจ็คสันจึงเอ๋ยแนะนำตัว ยองแจเบิกตากว้าง
เมื่อรู้ว่าอีกฝ่ายคือใคร ได้ยินกิตติศัพท์มานาน
ไม่นึกว่าจะเจอตัวจริง....ทายาทมาเฟียสินะ
“ คุณจะรู้ไปทำไม” ยองแจไม่อยากบอกชื่อตัวเองกับอีกฝ่าย
“ อยากได้รอบเช้าอีกไหมคนเก่ง...” แจ็คสันใช้ไม้ตายโดยทำท่าเข้ามาคลอเคลียกับอีกฝ่าย
ยองแจเบี่ยงตัวหนีทันที
“ บะ...บอกแล้ว...ผมชื่อ...ชื่อ...ยอง....ยอง..ยองโพ” โกหกเต็มๆ
ยองแจไม่อยากชื่อจริงด้วยประการทั้งปวง จึงรีบๆคิด รีบๆบอก โดยนึกชื่อไหนออก
ก็ชื่อนั้นล่ะ
“ ยองโพ...ชื่อน่ารักดีนะ” แจ็คสันเอ๋ยก่อนจะลุกขึ้นหยิบเสื้อคลุม
เตรียมเดินไปอาบน้ำ แต่สายตาเหลือไปเห็นเข็มมหาวิทยาลัยของร่างเล็กเข้าซะก่อน
“ คุณเรียนอยู่มหาลัยxxxสินะ” ยองแจตกใจ
รีบแย่งเข็มมหาวิทยาลัยของตนที่อยู่ในมือแจ็คสัน คงจะล่วงตอนที่โดนฉีกเสื้อผ้าสินะ
“ ไม่ต้องมายุ่ง!” ยองแจเอ๋ยเสียงแข็ง แจ็คสันขำเล็กๆในอการแบบนั้น
เหมือนจะขู่แต่ไม่เห็นน่ากลัวเลยสักนิด เหมือนลูกแมวมากกว่า
“ เอาเถอะ...ผมไปอาบน้ำก่อนนะ” แจ็คสันเอ๋ยก่อนจะเดินหายไป
ยองแจทิ้งตัวลงบนเตียงแล้วถอนหายใจอย่างหนักหน่วง เริ่มเครียดแล้วล่ะสิ
ยองแจยอมรับเลยว่าอยากร้องไห้สุดๆ แต่ร้องไปก็เท่านั้น ไม่มีน้ำตาให้ร้องซะแล้ว
ยองแจฝืนกายลุกขึ้นยืน ก็พบว่าเลือดของตนนั้นเลอะเป็นวงกว้างบนที่นอน
ยองแจรีบหันหน้าหนีก่อนจะค่อยๆเก็บเสื้อผ้าตนเองมาสวมใส่
แม้กระดุมจะขาดแต่ก็พอใส่ได้ ยองแจหยิบเสื้อคลุมได้ตัวหนึ่ง
ตัวค่อนข้างใหญ่น่าจะเป็นของแจ็คสันเพราะเมื่อคืนเห็นใส่อยู่ ยองแจรีบหยิบมาใส่
ก่อนจะหยิบกระเป๋าเงินและโทรศัพท์ตัวเอง ก่อนจะเผ่นออกจากห้องนี้ทันที
“ ยังไงก็ต้องหนี...อยู่ไม่ได้เด็ดขาด ชเว ยองแจ” ยองแจพูดกับตัวเองก่อนจะลากสังขารตัวเองออกมาจากห้อง
อาจจะเป็นเพราะความโชคดี แจ็คสันคิดว่ายองแจคงไม่มีทางหนี
เลยไม่ได้สั่งให้ลูกน้องเฝ้าไว้ และก็โชคดีที่มีลิฟต์ ทันทีที่ออกสู่ข้างนอกได้
ยองแจรีบโบกแท็กซี่กลับบ้านทันที
ณ.ปัจจุบัน
“ ทำไมแกไม่บอกตั้งแต่แรก” แบมแบมถึงกับตกใจทันทีที่ยองแจเล่าจบ สงสารเพื่อนขึ้นจับใจ
มิน่าล่ะ! มีช่วงหนึ่งยองแจหยุดเรียนไปเต็มๆ3วัน ตนจะไปเยี่ยมเจ้าตัวก็ไม่ให้ไป
แถมที่บ้านยองแจก็ไม่มีใครอยู่ซะด้วย แบมแบมก็เป็นห่วงพอตัว แต่เมื่อยองแจไม่ให้ไป
ตนก็เลยไม่ไป
“ เขาเป็นถึงทายาทตระกูลหวัง หวังเชี่ยวนะเว้ย! เราคิดว่ามันควรจะจบตั้งแต่วันนั้น”
ยองแจเอ๋ยออกมาอย่างสุดจะกลั้น
“ แต่แกก็คิดไม่ถึงว่าเขาจะหลงแก” แบมแบมว่า
“ แล้วจะทำยังไงดีล่ะ” ยองแจเริ่มเครียด
“ แกเกิดมาน่ารัก ตาตี่ ตัวขาว ตัวเล็ก สเปคคนจีนโคตรๆ ใครไม่หลงคงแปลก”
สาบานว่าแบมแบมให้กำลังใจเพื่อน โคตรจะบันทอนจิตใจเลย ให้ตายเถอะ!
“ ตกลงแกจะช่วยไหมเนี่ย” ยองแจถาม
“ โธ่! ยองแจ ไปเป็นเมียมาเฟีย สบายทั้งชีวิตนะเว้ย!” แบมแบมแกล้งแซวเล่นเมื่อเห็นเพื่อนเครียด
“ แบมแบม....”
“ ขอโทษๆ...ก็รู้ว่าแกยังไม่พร้อมจะมีความรัก....แต่บางทีแกอาจจะเจอมันแล้วนะยองแจ”
แบมแบมพูด
“ มันไม่ใช่หรอก...เชื่อสิ! เขาก็แค่หลง” ยองแจพูดตัดพ้อตัวเอง
แต่ยิ่งพูดแบบนี้หัวใจเจ้ากรรมโคตรจะบีบรัดเลย ทำไมรู้สึกเจ็บแปลกๆล่ะ
“ เฮ้อ!...เอาเถอะ แล้วจะเอายังไงล่ะ ยังไงแกก็หนีเขาไม่พ้น” แบมแบมว่าพลางเหลือบมองเพื่อนรักที่เหม่อไปไกลแล้ว
“ คนเราทำไมต้องมองที่หน้าตาเป็นหลักด้วยว่ะ...ถ้าฉันแต่งตัวเฉิ่ม
ทำอะไรให้ดูแย่ๆ ก็คงไม่เกิดเรื่อง...ไม่น่าสร้างจุดเด่นให้ตัวเองเลย” ยองแจมองเงาตัวเองในสระน้ำเล็กๆข้างหน้าที่ตนกับแบมแบมมานั่งคุยกัน
“ เออ!!จริงสิ!!”
“ อะไรจริงอะไร” จู่ๆแบมแบมก็ตะโกนออกมาเหมือนคิดอะไรได้
“ ฉันหาวิธีหนีพ่อมาเฟียให้แกได้ล่ะ” แบมแบมว่า
ก่อนจะยกยิ้มขึ้นที่มุมปาก
“ ยังไงว่ะ”
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น