“ หยุดนะเจบี!!” จินยองร้องเสียงหลง เมื่อเจบีตรงเข้ามากระชากเสื้อของจินยองจนขาดวิ่น
“ นายเป็นเมียฉัน ลืมไปแล้วรึไง!!” เจบีตวาดเสียงดังก่อนจะเปลืองเสื้อผ้าของจินยองออกจนหมด ตอนนี้ร่างกายของจินยองเปลือยเปล่า จนร่างเพรียวต้องยกมือขึ้นมาปิดบังสัดส่วนของตนเอง
“ หยุดนะเจบี!” จินยองพยายามจะดิ้นหนี แต่เจบีแรงเยอะกว่า
ร่างโปร่งจับจินยองนอนคว่ำหน้าเผยให้เห็นแผ่นหลังที่เนียนละเอียด ริมฝีปากก้มลงกดจูบทั่วหลังเนียน พลางทิ้งรอยเอาไว้เต็มแผ่นหลัง จินยองพยายามที่จะเอื้อมมือขึ้นมาดันเจบีออก แต่ทว่าเจบีกดทับร่างของจินยองไว้แนบเตียง
“ ไม่นะเจบี! จะทำแบบนี้ไม่ได้!” จินยองเอ่ย
“ ทำไมจะไม่ได้”
“ ผมไม่ใช่เมียคุณ! คุณปล่อยผมไปเถอะ เรื่องระหว่างเราอย่าพูดถึงมันเลยนะ!” จินยองพยายามจะต่อรอง แต่ก็หารู้ไม่ ว่ายิ่งต่อรองเท่าไร ยิ่งทำให้อารมณ์ของเจบีเพิ่มขึ้นเป็นเท่าตัว
“ หึ! ลืมงั้นหรอ ลืมหรอ!” เจบีตวาดลั่นก่อนจะยกสะโพกหน้าของจินยองขึ้น และแหวกแก้มก้นของร่างเพรียวออก เผยให้ช่องทางสีหวาน ร่างโปร่งไม่รอช้ากดแก่นกายลงไปทีเดียวจนมิดด้าม
“ โอ๊ย!!!! เจ็บ!!!! เจบี!!!” ร่างโปร่งกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดทันที เพราะหนนี้ไม่มีการเล้าโลมหรือเบิกทางสักนิด
“ เจ็บซิดี!!!” ถึงแม้ตอนนี้แก่นกายที่เข้าไปอยู่ในร่างกายของจินยองจะถูกบีบรัดอย่างหนัก เพราะต่อต้านเจบี แต่ทว่าเจบีไม่แสดงอาการนั้นเลยสักนิด กับกระแทกแก่นกายเข้าไปซ้ำๆ
“ ฮึก…เจ็บ..โอ๊ะ…โอ๊ย…หยุด…ฮึก…หยุดนะ…ฮือๆ” จินยองกำผ้าปูที่นอนแน่น ใบหน้าก้มลงกัดหมอนเพื่อระบายความเจ็บปวดจากการกระทำของเจบี หยาดน้ำตาสีใสไหลออกมาไม่ขาดสาย
“ ฮึก…แน่นดีจริง” เจบีเอ่ยก่อนจะกระแกเข้าออกไม่หยุด
“ กึก…กึก….สวบ..สวบ…เอี๊ยด…กึก..” เสียงแผ่นเนื้อกระทบกันและเสียงของเตียงที่สั่นจนจับได้ ดังสนั่นไปทั่วทั้งห้อง
“ ฮึก…เจบี..ฮือ…คุณ…คุณ…เจ็บ…ฮึก” จินยองครางสลับกับร้องไห้ดังไปทั่วทั้งห้อง แต่หนนี้เหมือนเจบีหน้ามืด ไม่ยอมผ่อนแรงลงแต่อย่างใด
“ ฮึก…อ๊า~…อ๊าก สุดยอดจริงๆ” ไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งที่เจบีปลดปล่อยน้ำรักเข้าไปในร่างกายของจินยอง แต่ทว่าจินยองไม่มีอารมณ์ร่วมด้วยสักนิด
“ ฮึก…เจ็บ..พอ…พอแล้ว” จินยองเอื้อมมือเพื่อดันหน้าท้องของเจบีออก
“ จำได้รึยัง…ฮึก..ว่านายเป็นเมียใคร!” เจบียังคงไม่เลิกดันแก่นกายเข้าออก
“ ไม่…ไม่ใช่เมีย!” แต่ทว่าจินยองเองก็ไม่ยอมรับ
“ นายอยากตายคาอกฉันรึไง!!” เจบีกระแทกแก่นกายเข้าออกเร็วขึ้นจนร่างกายจินยองสั่นคลอไปหมด เพราะความโรธเริ่มเข้าครอบงำอีกแล้ว
“ ฮึก…อ๊าก…เจ็บ!...โอ๊ย!...ฮึก” จินยองกรีดร้องเพราะความเจ็บและความจุกที่กำลังเกิดขึ้นอีกระลอก และความร้อนจากเจบีที่พุ่งเข้ามาในตัวอีกครั้ง
“ จินยอง…ฉันให้โอกาสนายเลือกอีกครั้ง” ครั้งนี้เจบีพลิกตัวจินยองให้นอนหงายโดยที่ไม่ยอมถอดแก่นกายของตนออกแต่อย่างใด
“ ฮึก…คุณมันเห็นแก่ตัว! คุณข่มขื่นผมครั้งแล้วครั้งเล่า…ฮือๆ” จินยองไม่ตอบ เพราะเอาแต่ต่อว่าร่างโปร่งตรงหน้า พลางร้องไห้ออกมาอย่างไม่เกรงใจใคร
“ นายอยากดื้อเอง”
“ ผมไม่ได้ดื้อ! คุณต้องการอะไร”
“ นายน่าจะรู้นะจินยอง”
“ ฮึก…ผมเกลียดคุณเจบี” และแล้วคำพูดที่ทำให้หัวใจเจบีแทบจะสลายก็มาถึง
“ จินยอง!!!!”
“ ผมเกลียดคุณ…ฮึก…เกลียดที่สุด…ฮึก” จินยองเอ่ยด้วยความเจ็บปวด
“ นายไม่อยากตายดีใช่ไหม”
“ อ๊ากกกกก เจบี!!!” จินยองสะดุ้งเมื่อเจบีกระแทกแก่นกายเข้ามาอีกครั้งไม่ยอมหยุด และดูเหมือนครั้งนี้จะรุนแรงมาก
“ ห้ามเกลียด! นายไม่มีสิทธิเกลียด!” เจบียึดสะโพกจินยองไว้แน่นก่อนจะกระแทกเข้าออกด้วยความรุนแรง
“ เจบี! เจ็บ…โอ๊ยยยย” จินยองตอนนี้น้ำตาท่วมหน้าไปหมดแต่เจบีก็ไม่ยอมหยุดแต่อย่างใด
“ นายเกลียดฉันไม่ได้จินยอง เกลียดไม่ได้!!!” เจบีเอ่ยก่อนจะปลดปล่อยความต้องการออกมาครั้งแล้วครั้งเล่า จนร่างกายของจินยองรับไม่ไหว และภายในระยะเวลาไม่นานร่างเพรียวก็สบลลงทั้งๆที่กามอารมณ์ของเจบีก็ยังไม่มอดลง
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น