“ อือ…” ริมฝีปากหนาเข้าครอบครองริมฝีปากบางด้วยความกระหาย ยองแจพยายามดิ้น แต่ยิ่งดิ้นร่างกายก็ยิ่งเสียดสีหนักกันกว่าเดิม ร่างเล็กต้องยินยอมให้ร่างใหญ่กดจูบไปทั่วลำคอระหงส์
“ ขาวเนียนเหมือนเดิม…จุ๊บ” เสียงจูบดังไปทั่วทั้งห้องยองแจหน้าแดง
“ คุณแจ็คสัน…อ๊ะ” ยองแจร้องเสียงหลงเมื่อแจ็คสันเลือนกายลงไปด้านล่างเพื่อทำการยกสะโพกร่างเล็กขึ้นพร้อมเอาหมอนมารองสะโพกนั้นไว้
“ คุณแจ็คสัน….” ยองแจตกใจเพราะไม่รู้ว่าแจ็คสันจะทำอะไร ตอนนี้ทั้งร่างกายของแจและแจ็คสันต่างก็เปลือยเปล่าทั้งคู่ ประการสำคัญเมื่อทอดสายตาลงยองแจก็ยิ่งหน้าแดง เพราะส่วนสำคัญของแจ็คสันตั้งเด่นเป็นสง่า และขนาดของมันทำเอายองแจกลืนน้ำลาย
“ คืนนี้คงยาว ฉันกลัวนายปวดสะโพก” แจ็คสันเอ่ยก่อนจะแยกขายองแจออกและยกขึ้นเผยให้เห็นช่องทางสีหวาน
“ ฮึก…ไม่…ผม…ฮึก..” ตอนนี้ยองแจเริ่มต่อต้านอีกแล้ว เพราะรู้ดีกว่ามันจะเจ็บเพียงใด
“ นิ่งครับ…นิ่งนะ…ไม่เจ็บหรอก” แจ็คสันลูบผมร่างเล็กเบาๆ ยองแจเงยหน้ามองแจ็คสันตาแดงๆ ร่างเล็กตอนนี้น้ำตาซึมแล้ว
“ ฮึก…อือ…คุณแจ็คสัน…อือ…”
“ จ๊วบ…หวาน…อือ….” ร่างใหญ่ก้มหนาแล้วใช้ลิ้นไล้เลียยอดอกสีสวยของร่างเล็กด้วยความหื่นกระหาย แจ็คสันห่างหายจากยองแจมานาน อารมณ์วันนี้จึงอยู่ในขีดที่พร้อมจะระเบิดออกมาแบบสุดๆ
“ อือ…อ๊ะ…คุณแจ็คสัน” ยองแจร้องเบาๆเมื่อตอนนี้แจ็คสันเลื่อนกายลงไปด้านล่างแล้ว แจ็คสันยันขาร่างเล็กขึ้น ก่อนช่องทางสีหวานจะปรากฏให้เห็น พร้อมกับเรียวลิ้นที่ส่งเข้าไปทักทายด้านใน
“ ไม่…ไม่ครับ” ยองแจตอนนี้ดิ้นแรงจนแจ็คสันต้องยึดร่างเล็กนี้ไว้แน่น ยองแจน้ำตาเริ่มซึมเพราะความเสียวที่ได้รับ
“ ฮึก…คุณแจ็คสัน…” ยองแจตอนนี้เสียวจนมือบางกำผ้าปูที่นอนแน่นเพราะความเสียวที่ได้รับ แจ็คสันไล้เลียอยู่เนิ่นนานกว่าจะพอใจ
“ ของจริงล่ะนะ” และแจ็คสันยันกายขึ้นก่อนจะเริ่มส่งแก่นกายของตนที่ตอนนี้แข็งเต็มที่เข้าไปในกายของร่างเล็ก
“ ฮึก…เจ็บ…” ยองแจน้ำตาซึมทันทีที่ร่างใหญ่ดันแก่นกายเข้ามา
“ ทนหน่อยนะ…อีกนิดเดียว” แจ็คสันเอ่ยปลอบโยนก่อนจะดันแก่นกายเข้าไปเรื่อยๆ แต่ตอนนี้ยองแจเอาแต่ร้องไห้อย่างเดียวเพราะความเจ็บจะดิ้นก็ดิ้นไม่ได้เพราะแจ็คสันยึดเอวตนเองไว้แน่น
“ ฮึก…เจ็บ…ผมเจ็บ” ยองแจเอาแต่ร้องไห้ไม่หยุด
“ ไม่เจ็บครับไม่เจ็บนะ” แจ็คสันเอ่ยปลอบโยนก่อนจะดันเข้าไปจนสุดท่ามกลางเสียงสะอื้นของยองแจ
“ ฮึก…”
“ สุดแล้วครับ หมดแล้วเก่งมากเลยหรงจ่าย” แจ็คสันเอ่ยปลอบประโลมก่อนจะกดจูบลงบนริมฝีปากเรียวเบาๆ
“ ฮึก…คุณแจ็คสัน” ตอนนี้แจ็คสันยังคงไม่ขยับใดๆทั้งสิ้น เพราะเขาต้องการให้ร่างกายของยองแจปรับตัวให้ได้เสียก่อน
“ อย่าเรียกคุณแจ็คสัน…เรียกว่าพี่สิ”
“ ฮึก…” ยองแจไม่โต้ตอบอะไรแจ็คสัน แจ็คสันเลยแกล้งขยับแก่นกายนั้นทันที
“ เรียกพี่สิครับ” แจ็คสันยังเอ่ย
“ ฮึก…เฮีย…” ยองแจเอ่ยเบาๆก่อนจะนิ่วหน้าเมื่อแจ็คสันเริ่มขยับแก่นกายเข้าออก
“ เฮียก็ไม่เอา…เรียกพี่สิ พี่แจ็คสัน…เร็วๆครับ” แจ็คสันเอ่ยเสียงหวานก่อนจะเร่งจังหวะเข้าออก
“ ฮึก…ฮะ…อ๊ะ…เบา…ฮึก….เบาๆ” ยองแจตอนนี้สติไม่อยู่กับเนื้อกับตัวแล้วร่างเล็กได้แต่นิ่วหน้าเพราะความเร็วของจังหวะและความเสียวที่เริ่มก่อตัวขึ้น
“ เรียกพี่ก่อนครับ…ฮึก…เรียกพี่สิ” แจ็คสันยังคงบังคับให้ยองแจเรียก
“ อ๊ะ…พี่…ฮึก…พี่แจ็คสัน” ยองแจยอมเอ่ยเรียกออกมาพร้อมกับมือเล็กที่จิกลงบนผิวกายของแจ็คสันเพื่อระบายความเสียว
“ อ๊ะ…น้องหรงจ่าย…หรงจ่ายของพี่…ฮึก”
“ อ๊ะ…พี่เจียเออร์…อ๊ะ…พี่ครับ”
จังหวะการเข้าออกถูกเร่งให้เร็วขึ้นพร้อมกับกระแทกได้ตรงจุดเสียวของร่างบาง ร่างใหญ่โถมแรงใส่เต็มที่เพราะใกล้ถึงฝั่งฝัน ด้านยองแจเองก็เช่นกัน และเมื่อถึงจุดที่ทั้งคู่หมายถึง ร่างใหญ่ก็ปลดปล่อยออกไปเต็มที่
“ อ๊ากกกกก/อ๊า~~~” และเสียงแห่งความสุขก็ปรากฏออกมาดังลั่นห้องหอ พร้อมกับหยาดน้ำรักที่พวยพุ่งออกมาจนร้อนไปทั่วท้องน้อยของยองแจ ด้านยองแจก็ปลดปล่อยออกมาจนเลอะหน้าท้องแกร่งที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อ
“ ฮึก…พี่แจ็คสัน” ยองแจสะดุ้งเมื่อเห็นว่าแก่นกายนั้นไม่มีทีท่าว่าจะอ่อนแรงลงสักนิด แจ็คสันยิ้มเบาๆให้กับเจ้าสาวของตนเอง
“ ต่อเนอะ”
“ พี่แจ็คสัน!!” และบทเพลงรักก็บรรเลงอีกครั้งและอีกครั้ง จนห้องหอเต็มไปด้วยเสียงแห่งความรักจนตะวันที่ลาลับขอบฟ้าไปแล้ว เริ่มโผล่ขึ้นมาทักทายผู้คน บทรักถึงยอมสงบลง
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น